Discussie over “pedagogische tik” (slaan bij de opvoeding) terug in Nederland. De jaren 50 komen terug.
En dat terwijl de politiek zo hard bezig is de kindermishandeling terug te dringen…
Discussie over “pedagogische tik” terug in Nederland
Foto:
Reacties (29)
Ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat “pedagogische tikken” (eufemisme neem ik aan?) nog wel veel later dan de jaren ’50 gemeengoed waren in de opvoeding.
Een tik deel je uit als je het even niet meer weet: in een opwelling. Is mij ook overkomen: als ik weer bij zinnen was, zei ik sorry tegen mijn kinderen en maakte het weer goed.
Als je bewust tikken gaat uitdelen op iemand op te voeden. Dan ga je niet sorry zeggen, want de tikken dienden zogenaamd een doel.
De pedagogische tik, wie is er niet groot mee geworden?
Ik zou voor galg en rad zijn opgegroeid als mijn vader mij niet zo af en toe weer eventjes het rechte pad op had geschopt met zijn maatje 45.
@3: En dat was de enige manier?
Een fysieke handeling om zo consequenties van overschreden grenzen aan te leren, daar vind ik persoonlijk dat daar best wat ruimte aan gegeven kan worden. Het geeft helaas een vrijbrief en bevestiging voor mensen die hun kinderen niet met liefde, zorg en geduld kunnen opvoeden. Het is natuurlijk veel makkelijker om een tik uit te delen als het even niet gaat zoals je wil. Met name die vertrouwensartsen zouden toch moeten weten dat dit een zeer gladde, glijdende schaal is. Onvoorstelbaar.
Je kinderen slaan, wat een zwaktebod.
Steeph:
De ene corrigerende tik is natuurlijk de andere niet.
Over klappen uitdelen in woede of als straf na het overtreden van arbitraire regels hoeven we het niet te hebben, dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn en zal ook alleen maar averechts werken. Maar geldt dat ook voor zelfs de mildste, afgemeten tik die wordt gegeven wanneer het nodig is om snel een grens aan te geven? Gij zult geen huisdieren of medemensen maltraiteren, dus stop daar NU mee, dat kan je een agressieve dreumes nog niet uitleggen door een beroep te doen op zijn empatische vermogens – want die heeft-ie helemaal nog niet. En op het ene moment kan je het oplossen door de kleine hooligan (letterlijk) in de kraag te grijpen en uit de situatie te verwijderen. En in een ander geval kan zo’n tikje misschien wel net de minst ingrijpende manier zijn.
Om ook dergelijk ingrijpen in één adem te noemen met kindermishandeling vind ik dus vals.
Waar de politiek mee bezig is en waarom dat voor de principiële discussie relevant is weet ik niet.
@7
Ja. Je kunt je kind niet leren niet te slaan als je zelf ‘milde, afgemeten tikken’ uitdeelt.
@8 Inderdaad, elke klap is even erg! Daarom pleit ik ook voor het strafbaar stellen van je partner een tik op zijn of haar billen geven, aangezien dat even erg is als iedere week je partner het ziekenhuis in rammen!
Er is een verschil tussen een tik als prikkeling (wat gebruikt kan worden om iemand die hysterisch is weer bij zinnen te krijgen) en een klap om pijn te veroorzaken of schade toe te brengen.
Degenen die zo aggressief zijn dat ze hun kinderen (en vaak ook hun partner en/of huisdieren) regelmatig sloegen en schopten doen dat nog steeds, alleen misschien wat minder publiek. En aan de andere kant heb je een groep die niet eens hun stem durft te verheffen naar hun kinderen toe en ze dus ongestraft alles laat doen waar ze als ze wat ouder zouden zijn voor in de gevangenis konden belanden.
Beide groepen zijn niet geschikt om ooit kinderen te krijgen of op te voeden, maar kinderen uitpoepen en verpesten is nou eenmaal een ‘recht’.
Het is op zich wel aardig dat mensen als @3 “vinden” dat een tik werkt, terwijl de complete pedagogische goegemeente het daarmee oneens is, en er geen onderzoek te vinden is dat het ondersteunt.
Het is totaal zinloos geweld. Wat maakt jou dat als je op basis van je N=1-overtuiging toch blijft slaan?
@9 Wat een zielige poging tot satire. Ik zeg helemaal niet dat alle tikken even erg zijn. Als je iemand te kakken wil zetten door zijn mening te overdrijven, doe het dan wel goed.
Dan ga ik nog even niet in op je laatste opmerking. Mensen die ‘kinderen uitpoepen’ zeggen, kun je moeilijk serieus nemen.
Het is niet ideaal maar de ideale ouder/kind bestaat ook niet. Voor sommige ouders is een corrigerende tik misschien wel de minst slechte oplossing in een bepaalde situatie.
@12
Ze bestaan wel. Ik ken ze. Je kunt opvoeding goed en fout doen. Mensen die het niet goed kunnen, moeten hulp zoeken de problemen op de goede manier aan te pakken in plaats van naar de foute manieren terug te vallen.
fijn, zo’n discussie in absoluutheden over zo’n ingewikkeld onderwerp.
We hebben drie jongens (3,4,6). Ik heb in die 13 jaar opvoeden wel eens een tik uitgedeeld. Twee keer denk ik. Dat was doordat het een uitzondering was uiterst effectief. Uiteraard volgt daar een gesprek op.
Als we het zat zijn, dan heb ik wel eens de neiging ze enigszins stevig op te pakken en op de trap te zetten. Even isoleren en laten afkoelen. Ik bedoel: er zit heel veel tussen herhaaldelijk ongegeneerd uithalen en eindeloze gesprekken over absoluut ongewenst gedrag.
Maar om de reacties goed te interpreteren heb ik in dit topic geen behoefte aan plusjes of minnetjes, maar aan per reageerder het aantal kinderen en het geslacht :-)
@14 Klinkt als goed ouderschap, behalve die twee keer slaan. Had je dat achteraf gezien niet zonder afgekund?
@14 niet slaan, maar een tik uitdelen.
@16 Dat ís slaan, maar dat is niet het punt. Ik wil serieus weten of je achteraf nu vindt dat je dat nodig had of dat je beter zonder had gekund.
*Probeert zijn hoofd te vouwen om drie kinderen hebben van 3,4 en 6 jaar en toch 13 jaar opvoedervaring hebben. Laat je ze na zoveel jaar inslapen en neem je dan nieuwe?*
@18 nu ik niet mag slaan lijkt dat soms wel eens een goede oplossing.
3+4+6 = 13
ik geef toe dat het een beetje vals spelen is.
@17
het was op dat moment de juiste interventie. In combinatie met het gesprek dat erop volgde, is het vooralsnog een duurzame oplossing gebleken.
Waren er alternatieven? Ja. maar die waren na meerdere weken ongewenst gedrag ook al niet zo effectief meer.
Ik begon me al bijna schuldig te voelen, tot ik op de retekoels deze tegenkwam:
http://www.thelocal.se/20140808/swedish-dad-takes-kids-to-war-zone
Wow @21. Weet niet of ik die vader nou een goede of een slechte moet vinden…
Als je je als ouder goed wil vinden moet je hier even kijken: http://www.dailymail.co.uk/news/article-2721230/Thats-boy-Australian-jihadists-seven-year-old-son-poses-decapitated-head-Syrian-solider.html
@23 In Zweden is de correctieve tik verboden….
@22:
Waarom die twijfel? Gewoon geweldig als iemand op die manier zijn kinderen een ervaring mee kan geven.
De tunnelvisie op geweldloos opvoeden maakt slachtoffers:
https://www.hetkontakt.nl/alblasserwaard/nieuws/ontslagen-docent-wellantcollege-wil-baan-terug
Geweld hoort bij het leven, daarmee leren omgaan ook. Verdringing daarvan in opvoeding en onderwijs geeft juist de excessen die je niet wilt.
@2:
Beheerst een tik uitdelen mag uiteraard tijdens de opvoeding. Gaan slaan als je het even niet meer weet getuigt van slecht opvoedkundig vermogen. Sorry is namelijk voor de schuldigen. Je leert je kinderen dan te slaan als ze controle verliezen en dat sorry afdoende is als excuus. Het correct toepassen van geweld benodigd juist totale controle en beheersing. Het is namelijk vervelend om je kind een tik te geven. Maar straffen hoort bij het opvoeden.
@8:
Niet iedereen voedt pacifisten op. Mijn kind leert dat er grenzen zijn. Ook die van hemzelf. En die mag hij ook beheerst met zn lichaam duidelijk maken. Cruciaal daarbij is dus dat hij beheerst en correct zich gedraagt. Is mij ook geleerd en heeft me zeker geen windeieren opgeleverd.
Het is een vals dilemma dat je geweld nodig hebt om grenzen aan te geven of te respecteren. Daar zijn vele, en effectievere, manieren voor. Maar ik snap wel dat het een noodzakelijke misleiding is als men het slaan van kinderen goed wil blijven praten.
… en hoewel ik geen objectieve statistiek heb aangelegd, tonen veel van de mensen die zeggen ‘ik ben er ook niet slechter van geworden’ toch duidelijk minder empathie en ook minder vaardigheden in het voeren van discussies. Waarmee ik dus denk dat ze er wel degelijk minder van geworden zijn.
Het slaan van kinderen is nooit goed te praten, evenmin als het criminaliseren van kinderen/ouders en leerlingen/leraren die “de fout in gaan”.
Opvoeden is net als leven. Er is geen goed of fout opvoeden, het is de intentie die telt, van elkaar en van kritiek moet je willen leren. Wie kan hier met de hand op zijn hart verklaren altijd naar zijn principes te handelen?
Mijn kritiek op de huidige (door feminisering van de samenleving in het algemeen en van het onderwijs en pedagogische wetenschappen in het bijzonder veroorzaakte) verdringing van fysiek geweld uit ons maatschappelijk verkeer is dat andere vormen van geweld (pesten, uitsluiting, psychische mishandeling én fysiek geweld buiten gecontroleerde omgevingen als school of werk ) hierdoor alleen maar toenemen.
Geweld maakt deel uit van onze programmering. Dat erkennen en daarmee bewust omgaan, zoals in de Budosporten of ook wel via de Vreedzame Methode wordt nagestreefd, biedt een veel effectiever antwoord op opvoedvragen dan het goed/fout denken dat dit debat beheerst.