In de schaduw van Carlos

Webloggen, het is een sport op zich, daar ben ik wel achter gekomen. Lange tijd heb ik gedacht dat Carlos zich tot doel had gesteld om het hele internet hoogstpersoonlijk af te surfen voor leuke dingen, maar later kwam ik er achter dat hij dat voor zich liet doen. Door webloggers…

Toen hij voorstelde om een weblog te beginnen leek het mij voornamelijk leuk om een weblog te maken dat zich onderscheidde van de rest. Sterker nog: Dat is een vereiste voor een weblog, want opvallen in de gemeenschap is van levensbelang. Men linkt naar elkaar, kent elkaar en roddelt over elkaar, en als je buiten het wereldje valt dan log je op een eilandje…

De conventies werden me al snel duidelijk, alhoewel veel ervan afweken van alles wat ik in mijn beroep als webdesigner ooit had geleerd: Je mag incrowd-taal gebruiken, je mag pietlutterige lettertjes nemen, en je mag zwaardere plaatjes gebruiken dan elders, omdat je bezoekers echt voor je content komen. Het was een leuke oefening om eens iets te maken dat je zelf leuk vindt zonder dat er een hitserige marketing afdeling in je nek hijgt met deadlines :)

Okee: Dat ding zit in elkaar, maar dan? Vriend Carlos kent vele donkere krochten op het www waar hij zijn scoops, foto’s en berichtjes vandaan weet te peuteren, maar ik als beginnende logger ben altijd een beetje terughoudend geweest.
Natuurlijk, als er iets gebeurt waar ik het niet mee eens ben, dan schrijf ik daar over. Als er iets gebeurt dat ik opmerkelijk vind of geweldig dan kruip ik achter de pc. En op dagen dat ik me verveel en de hele dag al koffiedrinkend verveel en online rondlummel, kan ik wel 10 berichtjes plaatsen. Dat is niet het probleem.

Het probleem is vaak dat, wanneer je niets te melden hebt, er wel een weblog naar je ligt te smachten dat gevuld wil worden. Geen content betekent namelijk ook geen bezoekers, en helaas: Zo gewonnen zo geronnen. Alleen, waar schrijf je over als je geen inspiratie hebt? Soms ben je al zeer content met jezelf als je iets plaatst dat anderen nog niet hebben, maar als je een beetje eisen aan jezelf stelt, dan is dat ok niet echt bevredigend.

Ik ken niet echt veel andere loggers (al heb ik er wel een stel ontmoet op de meeting in het Vondelpark) en ik ben benieuwd hoe zij de gaten opvullen die ontstaan door afwezigheid, inspiratieloosheid en writersblock.

Ik zal toch niet de enige zijn?

… toch?