Waarom horen we dat nu pas? Dit was al bekend in 1992 in Maastricht. Heeft toen niemand gewaarschuwd voor deze complicaties? Of geloofde men toen nog dat dit met marktwerking zich vanzelf zou oplossen?
Heel veel protesten tegen de ‘grondwet’ van de EU waren daar op gebaseerd. En ook ruim voor Maastricht werd hier inderdaad al voor gewaarschuwd, maar de politieke strijd over dat punt is steeds gewonnen door de vrije markt aanhangers, waarbij een verdere integratie van alle landen in de EU af wordt gewezen, omdat dat een verdere overdracht van bevoegdheden aan de EU behoeft, en dat kan aan de nationale volkeren verkocht worden als ‘meer betalen aan de EU’ (van onze belastingcenten), waardoor er meer van ons zuurverdiende geld naar de arme regio´s gaat. Dat we dan minder uitgaven nationaal hebben en zelf ook beter worden van de EU en de interne markt vergeten ze daar maar al te graag bij. Dat we daarmee een ook op lange termijn (en niet alleen tijden van economische voorspoed) stabiele en sterke Europese munt krijgen, is een visie, die ze op ‘economische’ gronden (“het kost te veel”) afwijzen.
En ook nu nog roeren de vrije markt aanhangers zich enorm, en blijven zij aanvoeren, dat het probleem juist door te veel overheid veroorzaakt wordt, omdat de overheid discriminatie bij het verlenen van hypotheken verbiedt, bijvoorbeeld, en zij ontkennen daarbij de rol die de financiële wereld zelf heeft gespeeld, de eigen verantwoordelijkheid van de financiële wereld. Daarbij worden ze aangevoerd door de topmensen uit de financiële wereld, die ook iedere verantwoordelijkheid af en met een beschuldigende vinger naar de overheid wijzen.
Het antwoord staat in het stukje van Klamer. Misschien toch even lezen?
#3
JSK
Vreemde conclusie/afsluiter trouwens
Bestrijding van inflatie vraagt om veel meer dan een strak monetair beleid, zoals loonafspraken, en controle op prijsstijgingen. Het vraagt om een bepaalde mate van saamhorigheid en een duidelijk besef van het gemeenschappelijk belang: als jij niet meer loon vraagt, verhoog ik mijn prijs niet. Kunnen de eurolanden dat proces aan met elkaar? Heeft Europa die saamhorigheid? Kan ze loonmatiging via collectieve arbeidsovereenkomsten afdwingen?
Voor Europa als geheel is een zwakke concurrentiepositie nou niet echt *het* probleem. Duitsland exporteert bijna evenveel als China. Probleem lijkt mij voornamelijk zwakke overheids financiën in Z. Europa, wat waarschijnlijk komt door het boven hun stand leven van de burgers daar.
“wat waarschijnlijk komt door het boven hun stand leven van de burgers daar”
Ongelooflijk, en bijzonder aanmatigend. De burgers in het zuiden van Europa zijn veel armer dan de burgers van west Europa. Maar het stelt je eigen geweten wel gerust. Als die burgers daar allemaal boven hun stand leven, is het niet zo erg als we daar weer wat van af pakken.
Ze waren al eeuwen lang arm en door de toetreding tot de EU en de invoering van de Euro zijn ze nog armer geworden, zonder dat ze daar zelf iets aan konden doen. De prijzen stegen en de lonen bleven gelijk. Moet je eens kijken wat er hier in Nederland zou gebeuren, als dat hier plaats zou vinden…
En ondertussen stonde er bankdirecteuren aan hun bel te trekken, dat ze met extra leningen hun levensstandaard konden verhogen, en dat ze die leningen gemakkelijk af zouden kunnen betalen, zo lang de economie maar bleef groeien, en de economie blijft groeien, want dat willen alle vrije ondernemers nu eenmaal, dus de onzichtbare hand zal jullie wel helpen…
Italie – het land van de Sixtijnse Kapel, de bankiers van Florence en de automerken Fiat en Ferrari – al “eeuwenlang arm”? Surely you must be joking.
#4
Frank
Klamer raakt met zijn gebrek aan Europese saamhorigheid (en dus democratische legitimiteit) een enorm probleem. Hij geeft daarmee aan dat het komen tot een verdere politieke unie vrijwel onmogelijk is. Dus is de vraag of de euro te handhaven is zonder een verdergaande politieke unie.
Als destijds Schroeder en Chirac niet eigenhandig de correctiemechanismen tegen te grote tekorten in de Eurozone de nek hadden omgedraaid dan was deze crisis, ondanks de gebrekkige politieke unie, waarschijnlijk helemaal niet gebeurd.
Reacties (12)
En als je die te bovenkomt heb je nogsteeds een Oliecrisis en een klimaatcrisis. En voor je het weet ook een voedselcrisis.
Idd. Klamer mag Limits to Growth nog wel een keertje lezen.
Dat de Stevecrisis toch maar niet uit de hand gaat lopen..
Waarom horen we dat nu pas? Dit was al bekend in 1992 in Maastricht. Heeft toen niemand gewaarschuwd voor deze complicaties? Of geloofde men toen nog dat dit met marktwerking zich vanzelf zou oplossen?
Heel veel protesten tegen de ‘grondwet’ van de EU waren daar op gebaseerd. En ook ruim voor Maastricht werd hier inderdaad al voor gewaarschuwd, maar de politieke strijd over dat punt is steeds gewonnen door de vrije markt aanhangers, waarbij een verdere integratie van alle landen in de EU af wordt gewezen, omdat dat een verdere overdracht van bevoegdheden aan de EU behoeft, en dat kan aan de nationale volkeren verkocht worden als ‘meer betalen aan de EU’ (van onze belastingcenten), waardoor er meer van ons zuurverdiende geld naar de arme regio´s gaat. Dat we dan minder uitgaven nationaal hebben en zelf ook beter worden van de EU en de interne markt vergeten ze daar maar al te graag bij. Dat we daarmee een ook op lange termijn (en niet alleen tijden van economische voorspoed) stabiele en sterke Europese munt krijgen, is een visie, die ze op ‘economische’ gronden (“het kost te veel”) afwijzen.
En ook nu nog roeren de vrije markt aanhangers zich enorm, en blijven zij aanvoeren, dat het probleem juist door te veel overheid veroorzaakt wordt, omdat de overheid discriminatie bij het verlenen van hypotheken verbiedt, bijvoorbeeld, en zij ontkennen daarbij de rol die de financiële wereld zelf heeft gespeeld, de eigen verantwoordelijkheid van de financiële wereld. Daarbij worden ze aangevoerd door de topmensen uit de financiële wereld, die ook iedere verantwoordelijkheid af en met een beschuldigende vinger naar de overheid wijzen.
Het antwoord staat in het stukje van Klamer. Misschien toch even lezen?
Vreemde conclusie/afsluiter trouwens
Bestrijding van inflatie vraagt om veel meer dan een strak monetair beleid, zoals loonafspraken, en controle op prijsstijgingen. Het vraagt om een bepaalde mate van saamhorigheid en een duidelijk besef van het gemeenschappelijk belang: als jij niet meer loon vraagt, verhoog ik mijn prijs niet. Kunnen de eurolanden dat proces aan met elkaar? Heeft Europa die saamhorigheid? Kan ze loonmatiging via collectieve arbeidsovereenkomsten afdwingen?
Voor Europa als geheel is een zwakke concurrentiepositie nou niet echt *het* probleem. Duitsland exporteert bijna evenveel als China. Probleem lijkt mij voornamelijk zwakke overheids financiën in Z. Europa, wat waarschijnlijk komt door het boven hun stand leven van de burgers daar.
“wat waarschijnlijk komt door het boven hun stand leven van de burgers daar”
Ongelooflijk, en bijzonder aanmatigend. De burgers in het zuiden van Europa zijn veel armer dan de burgers van west Europa. Maar het stelt je eigen geweten wel gerust. Als die burgers daar allemaal boven hun stand leven, is het niet zo erg als we daar weer wat van af pakken.
Ja, omdat ze zijn verarmd de laatste decennia leven ze nu boven hun stand…
Ze waren al eeuwen lang arm en door de toetreding tot de EU en de invoering van de Euro zijn ze nog armer geworden, zonder dat ze daar zelf iets aan konden doen. De prijzen stegen en de lonen bleven gelijk. Moet je eens kijken wat er hier in Nederland zou gebeuren, als dat hier plaats zou vinden…
En ondertussen stonde er bankdirecteuren aan hun bel te trekken, dat ze met extra leningen hun levensstandaard konden verhogen, en dat ze die leningen gemakkelijk af zouden kunnen betalen, zo lang de economie maar bleef groeien, en de economie blijft groeien, want dat willen alle vrije ondernemers nu eenmaal, dus de onzichtbare hand zal jullie wel helpen…
Italie – het land van de Sixtijnse Kapel, de bankiers van Florence en de automerken Fiat en Ferrari – al “eeuwenlang arm”? Surely you must be joking.
Klamer raakt met zijn gebrek aan Europese saamhorigheid (en dus democratische legitimiteit) een enorm probleem. Hij geeft daarmee aan dat het komen tot een verdere politieke unie vrijwel onmogelijk is. Dus is de vraag of de euro te handhaven is zonder een verdergaande politieke unie.
Als destijds Schroeder en Chirac niet eigenhandig de correctiemechanismen tegen te grote tekorten in de Eurozone de nek hadden omgedraaid dan was deze crisis, ondanks de gebrekkige politieke unie, waarschijnlijk helemaal niet gebeurd.