We identify absolutely with our candidates; their struggles become our struggles, their suffering our suffering, their life history our life history. And if we watch the same sitcom, have the same “Midwestern values,” or sit in the same wing of the same church, well now we’re not just voters; we’re in luuuuve.
Melinda Henneberger en Dahlia Lithwick stellen in Slate de vraag: “When did voting become like dating? And when did it become like dating yourself?”
Naast een pleidooi voor stemmen op basis van rationele afwegingen in plaats van op emotionele betrokkenheid, is het ook een waarschuwing aan de Hillary Holdouts:
And some proportion of them will ally themselves with the man who laughed and said, “That’s an excellent question” when asked during the primaries, “How do we beat the bitch?” If they think they feel unheard, disrespected, and cast aside now, just wait until President McCain moves into the White House. Because not only will he not want to hear their complaints, but neither will we.
Reacties (5)
Mensen volgen doorgaans een persoonlijke, maar ook collectieve/sociale dynamiek waarin ze proberen een weg te vinden tussen verbetering, bewezen waarheden, realisme en idealisme en dit is hier volgens mij een uitstekend voorbeeld van: corrigerend gedrag op een verhardende en confronterende samenleving, waardoor mensen vervolgens weer draaikonten in de richting van ‘geloof, hoop en liefde’… om bij de volgende gelegenheid weer doodleuk de andere kant op te fietsen.
Het lijkt een constant en zichzelf herhalend gevecht tegen cognitieve dissonantie.
Stelling: hoe hoger het aantal singles in de bevolking, hoe meer stemmen wordt als daten.
Wat zijn je aanwijzingen daarvoor?
Ja, spannend, een date met Mark Rutte! Eindelijk eens een man die romantisch piano voor me speelt.
Of gezellig kunst kijken en op waarde schatten met Alex Pechtold.
De klassieker is natuurlijk bijbellezen met Van der Vlies, met een glaasje oude klare erbij.