Voor me ligt een boekje over het zogenaamde ?Talent Branding? uit de Volkskrant Banen-serie. Het boekje belooft veel. Heel veel. Zoveel zelfs, dat ik eigenlijk bij voorbaat al niet geloof dat de twee schrijvers, Van Zwieten en Van de Gift, het waar kunnen maken. Dit boekje zou namelijk de kennis bevatten die mij gelukkig en daardoor succesvol gaat maken in mijn werk. Om dit voor elkaar te krijgen moet ik misschien wisselen van baan, maar ja, risico’s nemen hoort er nou eenmaal bij in deze jachtige wereld. Iedereen moet iets nieuws durven aan te pakken en je moet wel het beste uit jezelf willen halen. Want als ?jíj je leven niet maakt, kraakt iemand anders het wel voor je.
Verkoop jezelf. Dat is de boodschap. Een bondig en zakelijk Curriculum Vitae is niet meer genoeg, stellen de schrijvers. Beide overigens afkomstig uit de reclamewereld en dus niet uit de Human Resources-hoek. Je moet jezelf dus verkopen. En dus jezelf zien als een merk. Want, zo stellen de schrijvers terecht, waarom kopen mensen witte Tommy Hilfiger-poloshirts in plaats van witte shirts bij Zara? Aan het product of aan de prijs zal het niet liggen, het gaat om het merk.
Hetzelfde geldt voor Nike. De beide schrijvers zien Nike als het voorbeeld van een succesvol merk. Het zou staan voor ?winnen?, ?jezelf uitdagen?, ?cool? en zelfs ?rebels?. Bij het lezen van deze onbescheiden lofzang op het bekende schoenen- en kledingmerk gingen mijn nekharen spontaan overeind staan. Nike rebels? Het contrast tussen de mening van de schrijvers en de mening van de meesten (inclusief ondergetekende) uit mijn omgeving kan nauwelijks groter zijn. Voor ?ons? is Nike, samen met Citigroup, zo’n beetje de leider van het Kwade Rijk. Het rijk waarin winst voor mensenrechten, arbeidsomstandigheden en het milieu komt. Maar goed, misschien zegt dit meer over mijn omgeving en mij, dan over Nike. Deze keuze is aan u.
Terug naar Talent Branding: iedereen moet zich dus zien als een merk. Volgens het overigens vlot en duidelijk geschreven boekje doe je dit door jouw individueel onderscheidend vermogen te maximaliseren. Dat klinkt eenvoudig en op het oog weinig vernieuwend, en dat is het ook. Want dat doen de meesten nu toch al? Ik wel tenminste. Als ik een sollicitatiebrief schrijf of een gesprek heb, probeer ik het al zoveel mogelijk over mijn zogenaamd ?unieke? kwaliteiten te hebben. Vaardigheden en kwaliteiten die ik niet denk te hebben, houd ik liever op de achtergrond. Ze gebruiken een goed verzonnen concept als de ?maximalisatie van jouw individueel onderscheidend vermogen?om een al openstaande deur in te trappen.
Maar: is het boek eenvoudig en te daarmee oppervlakkig? Het antwoord is ja. Tot de insider information uit de spelonken van het bedrijfsleven komt het namelijk niet, terwijl ze wel suggereren over die informatie te beschikken. Ook gaan de vergelijkingen tussen sterren als David Beckham die van zichzelf een succesvol merk hebben gemaakt, en de gemiddelde werkzoekende mij te ver. Ook is de praktische toepasbaarheid van dergelijke voorbeelden is afwezig.
Bovendien lijkt ?Het merk Ik®? het belangrijkste uit de weg te gaan. Ze helpen de lezer namelijk niet met de invulling van hun eigen Brand. En juist daar gaat het vaak om. Wie ben ik? Wat wil ik? Ben ik eigenlijk wel tevreden met mijn baan? En: hoe ga ik om met het risico van een drastische carrière move? Wat de schrijvers wel onderstrepen, en waarvoor ze een pluim verdienen, is dat iedereen vooral moet doen wat hij/zij wil. Ze zouden de lezer daarbij echter meer moeten helpen. Wat is namelijk moeilijker dan uitzoeken wat je écht wilt?
Reacties (5)
De zoveelste variant op hetzelfde thema. De enigen die er beter van worden zijn de auteurs zelf.
Als je jezelf verkoopt ben je jezelf kwijt. Dat lijkt me niet handig. Jezelf leasen brengt meer op en je blijft van jezelf.
Ze helpen de lezer namelijk niet met de invulling van hun eigen Brand. En juist daar gaat het vaak om. Wie ben ik? Wat wil ik? Ben ik eigenlijk wel tevreden met mijn baan? En: hoe ga ik om met het risico van een drastische carrière move?
Deze vragen pleiten erg voor jou, PPG. Maar als je jezelf wilt verkopen als een merk, dan gaat het natuurlijk om image, niet om wie je écht bent.
Eindelijk snap ik het: Het merk ‘ouwe lul’ heeft zich op dezelfde niche gestort waar het merk ‘met islamitische voorouders’ ook wil zitten. Logisch dat deze brands het zo dramatisch slecht doen op de arbeidsmarkt.
@3: Dank je. Maar ik doe ook aan een soort TalentBranding: ik probeer de bovenstaande vragen zo goed mogelijk te beantwoorden en dát antwoord te verkopen. Jammer genoeg werkt het in de praktijk vaak anders.