Toen ik tien jaar geleden stopte, nam ik mij voor het altijd op te nemen voor het rokerspeleton dat ik verlaten had. Ik heb nooit over rooklucht geklaagd of met mijn vingertje lopen zwaaien. Maar met al het gejeremieer op Twitter en tv is de grens van mijn non-interventiebeleid bereikt. Beste rokers, u heeft de slag al jaren geleden verloren. Sinds er niet meer mag worden gerookt in vliegtuigen, openbare gebouwen en op de werkvloer, is de tolerantie voor sigarettenrook gekelderd. Dat is het drama (voor rokers): hoe minder vaak men in aanraking komt met andermans viezigheden, hoe walgelijker het is als dat toch gebeurt. Kom op beste roker, toon eens een beetje karakter en zit niet als een verongelijkt pubermeisje te klagen. Of beter nog, toon eens een beetje karakter, stop met roken en trakteer jezelf van het uitgespaarde geld op een lekkere vakantie. Get over it, stelletje mietjes.
[qvdd]
Veel lappen de regels aan hun laars. Steeds vaker zie je dat na acht uur de asbakken weer op tafel gaan. Dat kan niet!
CDA-Kamerlid Sabine Uitslag maakt zich druk over de gebrekkige naleving van het rookverbod in het café. Ze stelt de ontwikkeling van een mobiele applicatie voor waarmee bezoekers café’s die de regels niet naleven kunnen rapporteren.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Ik ben het een beetje zat om “betuttelend” genoemd te worden omdat ik vóór het rookverbod in openbare gelegenheden en specifiek uitgaansgelegenheden ben. Zat omdat de mensen die dat tegen mij zeggen (of schrijven) vooral rokers zijn of mensen die het zelf niet zoveel kan schelen dat ze gedwongen worden om andermans rook in te ademen.
In beide gevallen worden de gevolgen voor de meeroker zelden of niet genoemd. Alsof deze niet bestaan. Gelukkig komt er steeds meer bewijs dat die gevolgen er weldegelijk zijn, en dat het gevaar zelfs groter is dan gedacht. Een review van 13 verschillende studies toont namelijk aan dat het aantal hartaanvallen in Europa en de VS na het invoeren van anti-rookmaatregelen in het eerste jaar al 10% daalde, en na drie jaar zelfs 36% bedroeg. Dat is fors meer dan vooraf gedacht.
Het is dan ook onbegrijpelijk dat het roken in uitgaansgelegenheden langzaamaan weer terrein wint. Afgelopen week stond ik weer in de rook in een discotheekje in Delft. De argumentatie? Niet-rokers hebben de keuze om wel of niet naar een al dan niet rookvrije gelegenheid te gaan of daar te gaan werken.
Op het eerste gezicht lijkt dat een valide argument, ware het niet dat het in de praktijk niet zo werkt. Het opheffen van het rookverbod voor cafés en discotheken zal tot gevolg hebben dat er geen rookvrije gelegenheden meer zullen zijn, en dat komt omdat we hier te maken hebben met een verslaving. Mensen die roken ervaren door het niet roken een relatief groot direct nadeel, terwijl mensen die niet roken juist weinig direct nadeel ondervinden door een relatief korte periode meeroken. Daarom zullen groepen mensen eerder rekening houden met de verslaafden en toch naar een tent gaan waar gerookt mag worden, wat het economisch onaantrekkelijk maakt om een streng rookbeleid te handhaven. Ik heb zelfs meegemaakt dat een groep dreigde te splitsen in rokers en niet-rokers omdat de rokers zo nodig hun shot moesten hebben. Het resultaat: iedereen ging maar met de rokers mee. Het is moeilijk argumenteren met een verslaafde, want niet roken behoort meestal niet tot de mogelijkheden.
“De voedingsindustrie mag kinderen onder de twaalf jaar lekker blijven maken voor snoep, frisdrank en hamburgers.” Zo brengt De Volkskrant het nieuws dat reclame voor snoep niet wordt verboden ondanks de wens van PvdA en SP. Tweede Kamerlid Khadija Arib (PvdA) klaagt dat producenten misbruik maken van de snoeplust van onschuldige kinderen en pleit voor een verbod dat overgewicht moet tegengaan. Tegen reclame kan het ouderlijk gezag immers niet op en “zelfregulering” van de sector “werkt niet.” Ook ChristenUnie en GroenLinks tonen sympathie voor verdergaande wetgeving om burgers te beschermen tegen hun eigen vraatzucht.
Reclame blijkt een gevreesd instituut. Eerder werd tabak al van de buis verbannen en gepleit voor een verbod op reclames voor leningen. Consumentenbond, schuldhulpverlening en wetenschap stelden toentertijd vast dat zo een verbod mensen “niet uit de schulden houdt” dus kregen we de nodeloze waarschuwing mee dat “Lenen geld kost!” Op sigarettenpakjes kunnen we lezen wat iedereen al weet: dat roken slecht is. En eerder dit jaar sprak de PvdA zich zelfs uit ten gunste van een Europees verbod op alcoholreclame. Dit alles maakt helaas niet dat mensen massaal hun leven beteren. Wellicht dat zij zich toch niet zozeer door reclame laten leiden als onze volksvertegenwoordigers geloven?
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Zit je met je dranklokaal per ongeluk in het norse noorden, dan wordt de kachel met je aangemaakt door het plaatselijk rechtscollege. Komen de asbakken in het larmoyante zuiden op de bar, dan is het victoria kraaien en word je als eenmanszaak tot tweemaal toe in het gelijk gesteld. Tot zover dus de regiorechtspraak in dit landje. Één ding staat nu wel vast: de wetgeving tot handhaving van het rookverbod rammelt aan alle kanten.
En je hoefde geen briljant jurist te zijn om al bij de instelling van het rookverbod, juli vorig jaar, te voorspellen dat Ab Klink weer eens een staaltje van falend overheidsbeleid in de markt had gezet. De gang van zaken lijkt sterk op het paddoverbod, waarbij schimmels die spontaan in je tuin groeien ineens tot een veroordeling kunnen leiden wegens het bezit van illegale drugs.
Terug naar het rookverbod in de horeca. Of liever gezegd: de wettelijke eis in de Tabakswet dat het personeel rookvrij moet kunnen werken. Dus rookruimtes toegestaan. Voor eenmanszaken (die geen personeel hebben) is het in een apart besluit geregeld: daar moeten eigenaren een rookverbod instellen en handhaven. Het hof in Den Bosch stelt nu dat die eis niet op de Tabakswet is gestoeld. Kortom: Klink meet met twee maten en rechtbanken oordelen diametraal verschillend over de uitleg van die wetgeving…
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers, dit kunnen stukjes zijn die we -uiteraard met toestemming- overnemen van andere weblogs, of die via onze mail binnenkomen. Hieronder een stuk van Luuk, dat eerder verscheen op zijn eigen weblog.
Als het slecht met mensen gaat hebben ze de neiging de schuld buiten zichzelf te leggen. Een bijzondere uiting van dit gedrag is het populaire en volstrekt misplaatste ‘ik ben depressief’ van mensen wier leven nogal wat tegenslag kent. Hiermee zegt iemand dat hij ziek is, het dus niet zijn schuld is en dat iemand anders (dokter) het voor hem op moet lossen. Wat ze eigenlijk zouden moeten zeggen is ‘ik ben ongelukkig’, want daarmee geven te toe dat ze zelf schuldig aan de situatie zijn er dus ook wat aan kunnen doen. Ik meen dat dit verschijnsel extern attribueren heet in de psychologie, maar pin me er niet op vast.
Dit gedrag zien we vandaag de dag ook bij de horeca. Alhoewel het CBS duidelijk heeft gemaakt dat de omzetdaling van de horeca niet aan het rookverbod ligt blijven ze erop staan dat het toch echt vooral komt door het rookverbod. De discussie nadert echter een climax omdat een deel van de horeca wel aan de slag is gegaan met de nieuwe situatie en, zoals de Koninklijke Horeca Nederland al vorig jaar meldde, succesvol is en duidelijk minder omzetdaling ziet. Het zijn nu nog de kleine cafeetjes die klagen omdat ze geen rookkamer kunnen aanleggen waar grote cafés dit wel kunnen.
De rechtbank van Breda is het nu met ze eens. Ze vindt ook dat er sprake is van concurrentievervalsing. Tevens stelt ze dat een café zonder personeel ook geen rookverbod hoeft in te voeren. Het verbod ging immers om het beschermen van werknemers. Deze bizarre redenering wordt zeer terecht aangevallen door twee schrijvers van de KWF Kankerbestrijding in Trouw. Een ondernemers is zelf immers ook medewerker en staat ook onder bescherming van de ARBO wet. Ze stellen: “Als we de redenering van de rechter in Breda over het rookverbod doortrekken, mag een glazenwasser die een eenmanszaak heeft zijn ladder tegen de muur zetten en ramen lappen boven de tien meter werkhoogte. Hem dit verbieden ? in de redenering van de rechter ? betekent oneerlijke concurrentie. Deze man met zijn eenmanszaak kan immers minder gemakkelijk investeren in een hoogwerker of rolsteiger, iets wat de grote glazenwasserbedrijven wel kunnen. Er wordt duidelijk met twee maten gemeten.” Touché!
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
“Desnoods moet het bedrijf verhuizen. U kon het weten, dat is het risico van het ondernemerschap. Het is geen noodsituatie. Als u wilt, kunt u in beroep”
“Dit is belachelijk en triest, de dictatuur van CDA en sekte ChristenUnie. We gaan failliet door die bende.”
Rechter versus de cafébazen tijdens de rechtszaak van horeca-gelegenheid De Kachel.