Net voor kerst had EenVandaag een uitzending over Pegida. Deze Duitse beweging is tegen de ‘Islamisering’, maar heeft niets tegen Syriërs hoorden we, maar weer wel tegen Serviërs en Tunesiërs. Dan moeten we toch maar eens even de cijfers van Duitsland erbij pakken. Doen we meteen ook die van Nederland en een aantal andere landen erbij. De inleiding van Pieter Jan Hagens zet de toon: ‘Bijna 18.000 mensen demonstreerden gisteravond in Dresden tegen de islamisering van Duitsland.’ Iets van ‘vermeende’ of iets dergelijks ontbreekt.
Vandaag was Sargassoredacteur Steeph te gast bij EenVandaag in een item over het nieuwe hitterecord, mede naar aanleiding van zijn serie wereldtemperatuur. Het item van EenVandaag staat helaas nog niet los op de website, dus we doen het met een tweet waar het item in zit:
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Geert Wilders (PVV) kreeg in de verkiezing voor de Politicus van het Jaar van EenVandaag de meeste stemmen: 17,5% van de 30.000 deelnemers aan de verkiezing van het programma kozen voor de PVV-leider. Femke Halsema (GroenLinks) wist in verhouding tot het stemmenaantal van haar partij de meeste stemmen binnen te halen. Naast Halsema wisten ook Roemer (SP), de uiteindelijke winnaar Wilders en een aantal CDA-politici relatief veel stemmen te trekken in de Eenvandaag peiling.
Hoewel het binnenhalen van de meeste stemmen natuurlijk een knappe prestatie is, zegt dat niet noodzakelijkerwijs iets over de statuur van een politicus. De leider van een grote partij heeft immers een grotere schare sympathisanten dan die van een kleine. Als alle VVD-stemmers bij de laatste verkiezingen op Rutte zouden hebben gestemd bij de verkiezing van Politicus van het Jaar, zou hij deze ruim hebben gewonnen. De leider van een kleinere politieke partij zal relatief minder stemmen halen. Het is dus informatiever om te kijken naar de verhouding tussen het aantal stemmen bij de Politicus van het Jaar-verkiezing en het aantal stemmen bij de laatste Kamerverkiezingen. Op deze manier zie je welke politicus meer en welke minder persoonlijke stemmen kreeg bij de Politicus van het Jaar verkiezingen, dan je op basis van het stemmenaantal bij de verkiezingen zou verwachten.
Opiniepeilingen over het nieuws overbodig en oninteressant.
Een peiling over wie op welke partij gaat stemmen relevant als er verkiezingen aankomen maar, het maakt tegenwoordig nauwelijks meer uit welk nationaal nieuwsitem er besproken wordt, bij ieder onderwerp worden er staafdiagrammen en percentages naar boven getoverd. Zo leerde ik gisteren bij EenVandaag dat 62% van de Nederlandse bevolking vindt dat er best bezuinigd mag worden op kunst en cultuur. En zo laat Gijs Rademakers van EenVandaag ons weten: dat is toch een ruime meerderheid.
Dit kan wel zo zijn, maar dit zegt volgens mij verder niets over de wenselijkheid van een willekeurige maatregel. Dat het grootste deel van de Nederlanders vindt dat kunstenaars in navolging van Rembrandt maar hun eigen broek op moeten houden zegt me niets, maar al helemaal niet als uitslag van een opiniepanel. In opiniepeilingen worden ingewikkelde vraagstukken gereduceerd door tot eenvoudige vragen met vooral niet te veel woorden en zonder enige achtergrondinformatie. Kwalitatieve vraagstukken worden gereduceerd tot kwantitatieve vragen en hierdoor zijn de uitkomsten per definitie oninteressant. Bovendien weet iedereen die weleens een onderzoek over peilingen heeft gelezen dat het bijzonder eenvoudig is om de uitslagen te beïnvloeden door middel van de vraagstelling. Lies, damn lies and statistics, opiniepeilingen zijn er een lichtend voorbeeld van.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
REPORTAGE - De WOB, de Wet Openbaarheid van Bestuur, zorgt voor heel wat hoofdbrekens onder journalisten. Overheden weten de boel eindeloos op te houden, te traineren, en als je dan de gevraagde documenten krijgt, is de benodigde informatie weggelakt. Sjors van Beek schreef er op Sargasso al eens over. Gisteravond bracht EenVandaag een reportage met dezelfde strekking. Daarin was minister Ronald Plasterk ook te zien, die beterschap beloofde. We zullen zien.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
In het item eerder op de avond bij EenVandaag over het gewenste onderzoek door de Tweede Kamer naar de “te hoge” benzineprijs zag u even een grafiek van ons voorbij komen. Die presenteren we u natuurlijk ook graag zelf:
Meer achtergrond bij dit verhaal vindt u in een eerder artikel van ons hierover.
En voor al die reaguurders bij EenVandaag die beginnen over het kwartje van Kok hebben we ook nog wat nadere informatie in onze archieven zitten.