Mark Thoma, macro-econoom aan de Universiteit van Oregon, stelt dat gedurende de laatste eeuwen paniek op de financiële markten forse impact heeft gehad op de economie. Er brak bijvoorbeeld iedere 10 tot 20 jaar financiële paniek uit in de 18e, 19e en 20ste eeuw. Veel daarvan eindigde in zware recessies.
To combat this instability, new rules and regulations were imposed on the financial sector after the Great Recession, and for approximately 50 years this seemed to be very successful. The bank panics that had caused so much trouble appeared to be over. But in recent years there has been a return of financial instability in the relatively unregulated shadow banking system, and a “Great Recession” associated with a financial meltdown.
Volgens Thoma is het dus tijd om een belasting op financiële transacties in te stellen, zodat de externe kosten van het nemen van grote risico’s doorbelast worden aan de veroorzakers.
Dat het niet om kleine getallen gaat laten onderzoekers van de Dalles FED zien:
The cost of the crisis, assuming outputeventually returns to its pre-crisis trend path, is an output loss of $6 trillion to $14 trillion. This amounts to $50,000 to $120,000 for every U.S. household.”
Linktip: Robert Went
Reacties (10)
Goed stuk, maar ik heb een probleem in het berekenen van zogenaamd misgelopen groei van een GDP en dat als kosten te zien. Je zou kunnen stellen dat boom en bust onderdeel is van een groeicyclus, en er zijn veel economen die dat ook vinden (denk aan creatieve destructie). Zelf denk ik dat er een limiet is aan groei van economie en dat we die limiet voorbij zijn en we alleen nog maar groei van gebakken lucht zien. Ik vind die hele gebakken lucht industrie verwerpelijk en de grootte van de luchtbel ten opzichte van “echte economie” zo angstaanjagend dat daar wat aan moet worden gedaan.
ja ja een lekker populistisch idee wat het natuurlijk nooit en te never gaat halen gezien de macht die de financiële wereld heeft. Door altijd maar te schikken zorgen de echt grote zaken jongens er nu al voor nooit en te nimmer voor de rechter te hoeven verschijnen.
Helemaal mee eens, maar kan iemand mij uitleggen wat het verschil is met de zogeheten Tobin-tax? Of is dat hetzelfde?
Eens, temeer omdat als het goed gaat op “de markt” verdwijnen de overschotten in particuliere zakken, terwijl als “de markt” in een dip duikt dan mogen de tekorten door de belastingbetaler worden opgehoest.
Recessies worden niet door ”Wallstreet” veroorzaakt ze zijn inherent aan het systeem. Gemiddeld heb je iedere 10 jaar een dip in de economie. Meestal in de eerste helft van het decennium. Een heel normaal verschijnsel. Het heeft iets te doen met de traagheid van massa. Deze recessies zijn relatief mild en gaan meestal ook van zelf weer over.
U verwart recessies, normale verschijnselen in de economie met crises. Deze laatste categorie kan wel door ”Wallstreet” (30tiger jaren) worden veroorzaakt maar ook door een grondstoffencrisis (80tiger jaren) of door andere externe schokken in de economie (2008 tot heden, kredietcrisis gevolgd door de eurocrisis).
@1: Dat is niet vergelijkbaar. Dit zijn kunstmatige werkingen vanuit het financiële systeem. Creative destruction gaat over de ontwikkeling van nieuwe product markt combinaties die nieuwe waarde creëeren binnen de reëele economie.
@3 Simpel, de tobintaks gaat over financiële transacties tussen verschillende valuta. Deze voorgestelde taks gaat over financiële transacties binnen dezelfde valuta. De tobintaks moet speculatie van de valuta tegengaan. Toegegeven, zowel in beleidsmaatregel en direct effect lijken de 2 belastingen op elkaar: geld wordt duurder om uit te geven.
@5:
Hmm… Er is, in de draaideur tussen Congress en Wallstreet, nogal wat veranderd aan ‘het systeem’
Stiglitz:
= Economic and financial crises have been a regular feature of capitalist economies; only the period of strong financial regulation after the Second World War was almost totally free of them. As financial market regulations were stripped away, crises became more common: we have had more than 100 in the last 30 years.
The present crisis should lay to rest any belief in ‘rational’ markets. The irrationalities evident in mortgage markets, in securitisation, in derivatives and in banking are mind-boggling; our supposed financial wizards have exhibited behaviour which, to use the vernacular, seemed ‘stupid’ even at the time. If we are to design policies to prevent crises or to deal with them when they occur, it is essential to understand the critical flaws in the standard paradigm. […]
[…] Much [depends on] the distinction between risk and uncertainty. Risk refers to situations in which we have good statistical data so that we can talk meaningfully about the probability that a particular event will happen, like the probability of a 70-year-old man dying within the next year. Uncertainty refers to situations in which we have no statistical basis to go on. Clearly, the investment banks and rating agencies relied too heavily on flawed statistical models, as did the regulators. Those models gave them confidence that the risk of a serious problem was negligible, something that might happen once in a million years.
But much of the behaviour that led to the crisis (the irrational and sometimes predatory lending, the excesses of leverage and other forms of risk-taking) did not depend on this distinction. More important, for instance, were the incentives, which encouraged banks to take on too much risk, and induced them not to think too deeply about the flaws in their statistical models. Flawed incentives, inadequate regulation and a lack of scruples also help explain the abusive lending practices that played so large a role in the crisis. =
The Non-Existent Hand
http://www.lrb.co.uk/v32/n08/joseph-stiglitz/the-non-existent-hand
(Economen en vooral Milton Friedman hebben wat selectief lopen grasduinen in het gedachtengoed van classicistische moralisten. Stiglitz bedoelt natuurlijk dat die wel degelijk bestaande ‘onzichtbare hand’ in (neoliberale) theorieën verdwenen is. Althans, dat zegt de empirie. Bij Adam Smith ging moraal boven de markt. Friedman verbood moraal bij winstmaximalisatie).
@3: De Tobin Tax is misschien een middel om iets aan de eurocrisis te doen:
Every financial crisis seems to generate renewed suggestions from economists that it might make sense to use policy to slow down international capital mobility, and this one should do the same. The most famous incarnation of this idea is the Tobin Tax, the suggestion put forward by Nobel prize-winning economist James Tobin in the early 1970s that each international transaction (in his case he was specifically talking about currency transactions) be subject to a small transaction tax. This would make investors think more carefully and move more slowly both into and out of international capital markets.
@7 (& @9): Dank! Nu blijkt dus dat ik altijd had gedacht dat de tobin-taks juist dit was, maar dat gold dus alleen internationaal… Dan vind ik dit dus nog beter. Misschien doet het ook iets aan het feit dat de waarde van een bedrijf soms meer te maken heeft met irrationele speculatie-effecten dan met reële omzet? Dat heb ik sowieso altijd al enorm scheef gevonden, nog los van de macro-economische effecten.