OPINIE - Angst voor het electoraat weerhoudt Israëlitische politici ervan te kiezen voor een duurzame oplossing van het conflict.
De situatie in het bezette Palestina lijkt tamelijk uitzichtloos. Er zijn de laatste jaren weliswaar een aantal langere rustige periodes geweest, maar vroeg op laat volgt er een weer periode van bomaanslagen en vergeldingsacties. Volgens mij gaat dat nog wel een aantal decennia duren. Waarom? Omdat de huidige patstelling voor elke Israëlische politicus de best haalbare toestand is.
Die conclusie begint met vast stellen wat voor de internationale gemeenschap aanvaardbare definitieve oplossingen zijn. Dat is 1) een Palestijnse staat bestaand uit de Gazastrook en in ieder geval het grootste deel van de Westelijke Jordaanoever, met Oost-Jeruzalem als hoofdstad of Jeruzalem onder neutrale, internationale controle of 2) opname in Israël van de bezette gebieden met volledige Israëlische burgerschapsrechten voor de daar wonende Palestijnen, inclusief erkenning van Arabisch als officiële landstaal. Die laatste oplossing levert uiteraard een gedrocht van een land op, een tweede Bosnië-Herzegovina, maar het voordeel is dat het niet kan stuk lopen op Jeruzalem (bedenk ook dat de enige reden dat België nog bestaat de status van Brussel is) en dat de kolonisten kunnen blijven zitten waar ze zitten.
Voor een klein percentage islamistisch angehauchte Palestijnen voldoet dit niet. Die willen het hele kalifaat en niets dan het hele kalifaat. Maar voor het gros van de bevolking is zeker de eigen staat, inclusief Jeruzalem, een goede oplossing. Hamas en Fatah kunnen dan ook op korte termijn wel populariteit winnen door raketten af te schieten op de gehate bezetter, uiteindelijk blijft het toch gaan om die grote prijs: een eigen land.
Voor elke Israëlische politicus zijn de bovengenoemde internationale aanvaardbare oplossingen echter een electorale nachtmerrie. Het opdelen van Jeruzalem is alleen aanvaardbaar voor wat linkse splinters, maar ook het repatriëren van de kolonisten zal uitlopen op minimaal flinke rellen en misschien zelfs een burgeroorlog. De bezette gebieden bij Israël trekken en de Palestijnen staatsburgerschap geven zal ook leiden tot agressieve weerstand van zowel religieuze Palestijnen als Joden. Bovendien bevind je je als Israëlisch politicus dan in de situatie waarin de Zuid-Afrikaanse Nationale Partij zich bevond na het opheffen van de Apartheid: van belangrijkste machtsfactor naar de politieke marge. Een aanvaardbare definitieve oplossing van de Palestijnse kwestie waarbij Israël geen grote concessies moet doen bestaat simpelweg niet. Merk ook op dat dit alles volkomen los staat van wie er de baas is in de Bezette Gebieden; of dat nou Hamas is of de Pacifistische Partij Palestina, de nadelen blijven gelijk.
De huidige patstelling is daarom vanuit de Israëlische politiek gezien verreweg de best denkbare aanvaardbare situatie. Af en toe vallen er wat slachtoffers door raketten van Hamas en bomaanslagen, maar weegt niet op tegen wat er ingeleverd moet worden bij vrede. Die aanslagen geven dan ook nog eens de kans hard terug te slaan, iets dat het bij de verkiezingen altijd goed doet. Ondertussen kan de druk op de Palestijnen nog wat verder worden opgevoerd met wat nieuwe checkpoints die de reistijd tussen twee punten op enkele kilometers afstand uit elkaar tot enkele uren maakt. Misschien zullen ze ooit knakken en zo een belachelijk semi-vredesplan van Israëlische zijde accepteren.
Reacties (36)
Zucht, blauwe smurf , rode smurf and never the twain shall meet.
Die conclusie begint met vast stellen wat voor de internationale gemeenschap aanvaardbare definitieve oplossingen zijn
De ‘internationale gemeenschap’ wil noch 1 noch 2, maar wil alleen dat het gedoe daar stopt omdat het hun economie hindert. Denk je bijvoorbeeld dat het ook maar éen land interesseert wat de hoofdstad van Israël is? Landen verplaatsen hun ambassades net zo makkelijk naar Tel Aviv. Oh wacht, daar zitten ze al.
+ tijdrekken, geeft de illegale nederzettingen de gelegenheid om te groeien en definitiever te worden. Er komt een moment dat je niet meer met goed fatsoen de zoveelste generatie in die nederzettingen opgegroeide Joden terug kan sturen naar het echte Israël.
Willen de Palestijnse politici dan wel vrede? Hun verzet tegen Israel is hun Raison d’etre. En als er vrede komt, droogt die gratis geldstroom uit het buitenland op..
@4 De Palestijnen willen land. Dan pas vrede. Dan pas kunnen ze een eigen economie opbouwen. En dan pas hebben ze geen extern geld meer nodig.
@5: leuk dat je denkt dat Palestijnen een economie gaan opbouwen zodra ze land hebben.. Waar denk je dan aan? Olijventeelt? Het verbouwen van sinaasappels? Andere agrarische activiteiten? Stenen hakken? Denk je dat ze daarmee hun bevolking kunnen voeden en hun levensstandaard op peil kunnen houden?
“The West Bank and Gaza economies have become heavily reliant on foreign aid which stood at 1.8 billion in 2008. Approximately 30% of the GDP, or US$487 per Palestinian per year is aid. Foreign aid provides essential services for nearly half of the Palestinian people, and allows the Palestinian Authority to operate and pay its estimated 140,000 employees.[39]
http://en.wikipedia.org/wiki/Economy_of_the_Palestinian_territories
@6 Het antwoord op je vraag staat ook in het Wikipedia-artikel waar je naar linkt. Lees je altijd zo selectief?
Restrictions imposed by the Israeli occupation have had a significant impact on trade and the economy in the Palestinian Territories. A report released by the UN in September 2012 stated that the Palestinian economy “has lost access to 40 percent of the West Bank, 82 percent of its groundwater and more than two-thirds of its grazing land” due to the occupation and settlement construction.[36] A report by Israeli human rights organization B’tselem stated that the West Bank Barrier, which runs through East Jerusalem and the West Bank was responsible for crippling agriculture and businesses while isolating one Palestinian community from another.
Begrijp ik het goed dat je ervoor pleit dat ze niet zelfstandig worden, omdat ze geen levensvatbare economie hebben, wat als hoofdoorzaak heeft het feit dat ze nog steeds bezet worden?
Vóór 1967 bestond de toestand die de wereld nu zegt te willen: Gaza en de Westbank onder Arabisch bestuur. De bezitters/bezetters waren toen twintig jaar lang in de gelegenheid een Palestijnse Staat te laten ontstaan, maar niemand had daar toen belangstelling voor. Die kwam pas toen Israël er de baas werd.
”Een aanvaardbare definitieve oplossing van de Palestijnse kwestie waarbij Israël geen grote concessies moet doen bestaat simpelweg niet.”
Kennelijk is de aanvaardbaarheid óók een probleem dan. Als de Arabische Palestijnen alleen tevreden zijn met een oplossing die voor Israël onaanvaardbaar is, dan is het probleem onoplosbaar zonder tenminste één ontevreden partij.
Maar men zou natuurlijk ook kunnen proberen een regeling te treffen die van Israël geen onaanvaardbare offers vergt, namelijk een stabilisering van de status quo. Dat kan misschien door Jordanië en Egypte erbij te betrekken, landen immers die mede verantwoordelijk zijn voor de ontstane situatie maar nooit offers hebben hoeven brengen voor de vrede.
@6 Jouw Wikipedia-artikel verwijst naar een VN-rapport uit september 2012. Dat betreft een rapport van UNCTAD, dat onder meer het volgende stelt:
Gaza remains under economic siege, and the number of mobility barriers to Palestinian people and goods in the West Bank increased from 500 in 2010 to 523 in 2011, the report says. Demolitions of Palestinian homes and infrastructure increased in 2011, and the expansion of Israeli settlements, particularly in the areas surrounding East Jerusalem and Bethlehem, worsened the existing physical fragmentation between various Palestinian “Bantustans,” or disconnected enclaves.
In recent years, aid has been essential for sustaining the Palestinian economy and preventing the onset of deeper socioeconomic crises. The report argues that the decline in donor support observed in 2011 and early 2012 will have serious socioeconomic ramifications. It adds, however, that economic sensitivity to aid fluctuations is just a symptom of the Palestinian development problem, not the cause.
The real cause is directly related to occupation, and much less to the Palestinian Authority’s economic policy, the report contends. Occupation has almost eliminated all domestic and external marketing and investment opportunities, and has eroded the land and natural resources available to Palestinians for economically productive activities. Public and private investment are restricted in 63% of the West Bank land known as Area C, which is under Israeli control, while Gaza is still under economic blockade. Under such conditions, State-building is difficult to achieve, the report says. All efforts should focus on preventing further encroachment by settlements on and occupation of the Palestinian productive base, the report contends. In addition, reversing the status quo could pave the way towards a viable Palestinian State as envisaged by United Nations resolutions.
@8 Wat jij ‘onaanvaardbare offers’ noemt is in werkelijkheid je conformeren aan het internationaal recht. Onaanvaardbaar offer suggereert dat Israël iets moet afstaan dat van haar is. De Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook zijn echter niet van Israël. Ze worden bezet, in strijd met het recht. Hetzelfde recht dat zegt dat ze zich uit die gebieden moeten terugtrekken.
Als iemand hier al onaanvaardbare offers moet doen, dan zijn het de Palestijnen, die ook als de grenzen voor 1967 worden gehandhaafd een groot deel van hun land moeten afstaan. Op grond van een VN-besluit dat hun zelfbeschikkingsrecht moet voeten tart. En toch zijn ze daar nu toe bereid. Het wordt tijd dat Israël die bereidheid ook gaat tonen. Het is een illusie om te denken dat bij voortdurende bezetting en knechting vrede tot stand zal komen.
@3: Dat is een voordeel van de éénstaatsoplossing: dat probleem is meteen weg.
@8:
Dat is dan weer voor de Palestijnen niet aanvaardbaar en levert bovendien met al die checkpoints en nederzettingen geen levensvatbare staat op.
@11 – Ik kan nog wel een knoepert van een nadeel bedenken vn de éénstaatsoplossing:
De Joden zijn dan een minderheid in eigen land, zeker als drie à vier generaties Palestijnse vluchtelingen terugkeren.
En dat toekomstperspectief zou in één klap de hele bodem uit de zin van het zionistisch project slaan. Dan had men net zo goed in Europa en Amerika kunnen blijven.
Sterker nog, het is in Israël nog erger, want binnen één staat hebben groepen als Hamas, de islamitische jihad, etc. alle bewegingsruimte om aanslagen te plegen, om hun gedroomde islamitische staat te bewerkstelligen. Dan krijgen we een herhaling van de jaren negentig en tweede intifadah.
Punt is natuurlijk: als Israël daarom de eenstaatsoplossing afwijst, zit er moreel bezien niks anders op dan de nederzettingen op te rollen.
Maar Israël wil duidelijk haar cake hebben én ‘m tegelijkertijd opeten. Ze wil de Palestijnen zoveel mogelijk buiten haar grenzen hebben, maar tegelijkertijd hun land zoveel mogelijk versnipperen en zoveel mogelijk (militaire) controle houden. Want een autonome, zelfstandig opererende Arabische staat op haar stoep, dat is in Israëls ogen een existentiële bedreiging.
@11: Je begrijpt misschien niet waar ik heen wil. Jordanië en Egypte zouden zich kunnen ontfermen over de Westbank en Gaza middels vrij verkeer van personen en goederen, zoiets als we hier in Europa ook hebben. Qua taal en cultuur ligt dat meer voor de hand dan zo’n verdrag met Israël. Economische levensvatbaarheid ontstaat dan door die nieuwe open grenzen.
Andere oplossingen, zoals hier wel worden voorgesteld, zijn niet pragmatisch maar principieel. Selectief principieel welteverstaan, waarbij Israël als enige de offers moet brengen (land ontruimen, eigen burgers onteigenen en herhuisvesten, langere en moeilijker verdedigbare staatsgrenzen accepteren).
Een unie met Jordanië (voor de Westbank) en Egypte (voor Gaza) betekent natuurlijk wel dat men rekening moet houden met migratie, en ik vrees dat daar nou juist de schoen wringt: beide landen zitten niet te wachten op (nog meer) Palestijnen binnen de eigen grenzen. Maar vanwege de geschiedenis (’48, ’67, ’73) mag van deze landen ook wel eens wat worden gevraagd.
#6 Israël is net zo goed afhankelijk van het buitenland. Economische verdragen met de EU en de VS en vooral Amerikaanse hulp houden het land overeind. Des te opmerkelijker dat de internationale gemeenschap niet in staat is effectief tussenbeide te komen in dit voortslepende conflict. Wie gelooft er nog dat de twee partijen er onderling uitkomen? En hoeveel afgeleide conflicten in de relatie tussen islamitische en westerse landen is de wereld nog bereid te dragen voordat de Veiligheidsraad hier tot interventie besluit?
#13 Jordanië en Egypte zouden zich kunnen ontfermen over de Westbank en Gaza middels vrij verkeer van personen en goederen, zoiets als we hier in Europa ook hebben.
Zoiets hebben we in Europa gelukkig niet. Nederland gaat nog steeds over zijn eigen personen en goederen. We zouden het misschien gehad hebben als de Duitsers WO2 gewonnen hadden, dan had ‘Europa zich over ons ontfermd, een beetje zoals Israël zich over de Palestijnen ontfermd. Maar echt vrij zou dat verkeer van personen en goederen niet zijn geweest, ook een beetje zoals nu in die regio.
@13:
Dat zou best kunnen, maar waarom zou Israël dat willen? Grenzen aan Palestina of aan Jordanië of Egypte lijkt me niet zoveel uitmaken vanuit hun oogpunt. Degenen die dit voorstellen bedoelen meestal dat een stukje van de Westelijke Jordaanoever, specifiek zonder Oost-Jeruzalem, bij Jordanië wordt gevoegd.
Dat is niet waar, Palestijnen zullen ook offers moeten brengen, zoals afzien van claims op in 1948 verloren grond en bezittingen in het huidige Israël of schadevergoeding daarvoor. Maar Israël moet inderdaad de meeste offers brengen, simpelweg omdat ze de bovenliggende partij zijn. Dat is ook het punt dat ik maak in het stuk.
De situatie is eigenlijk vergelijkbaar met die Zuid-Afrika – de Apartheid opheffen zou de blanken alleen maar nadeel opleveren – maar daar was het nog iets simpeler, omdat de Nationale Partij min of meer de absolute macht had en dus minder rekening hoefde te houden met electorale overwegingen.
@13 “Jordanië en Egypte zouden zich kunnen ontfermen over de Westbank en Gaza middels vrij verkeer van personen en goederen, zoiets als we hier in Europa ook hebben.”
Dat zou inderdaad best kunnen, zodra Israël stopt met het controleren van de grenzen tussen Jordanië en de Westbank, en tussen Egypte en Gaza. Wat dat vrije verkeer in de weg staat is niet het ontbreken van bereidheid van Jordanië en Egypte, maar de wens van Israël om de grenzen te controleren én te bepalen wie wel/niet Palestina in mag.
Principiëler punt is echter: het zijn de Palestijnen zelf die dienen te beslissen over zo’n mogelijke samenwerking. Niet de internationale gemeenschap of Israël. Dat is ook wat je met name koning Abdullah II van Jordanië al langer kunt horen zeggen. Hij is geen tegenstander van samenwerking, of zelfs van samengaan. Hij vindt echter dat de Palestijnen daarover zelf moeten kunnen beslissen, nádat ze hun vrijheid herwonnen hebben.
@16:
”Palestijnen zullen ook offers moeten brengen, zoals afzien van claims op in 1948 verloren grond en bezittingen in het huidige Israël of schadevergoeding daarvoor.”
De ‘offers’ van de Palestijnen zijn dus virtueel: het gaat over grond die ze niet bezitten en geld dat ze niet verdiend hebben (overigens hebben ze van Europa al miljarden ontvangen voor helemaal geen enkele positieve inbreng, maar dat terzijde). De reële offers worden alleen van Israël geëist.
@17:
Principiëler punt is echter: het zijn de Palestijnen zelf die dienen te beslissen over zo’n mogelijke samenwerking. Niet de internationale gemeenschap of Israël.
Dan moet je ook consequent zijn. Als de Palestijnen mogen kiezen met wie ze samenwerken, dan moeten ze de consequenties van die keuzes ook aanvaarden. Dan moet de internationale gemeenschap zich daar ook maar niet mee bemoeien. Het probleem met de Palestijnen is namelijk dat ze met geen enkel compromis genoegen nemen. Dat begon al in 1948, toen ze veel meer land toegewezen hadden gekregen dan nu.
Het probleem is alleen dat de wereld zich er wél mee bemoeit. Over Tibet hoor je nooit meer iemand, over de 500.000 joodse Arabieren die na ’48 naar Israël vluchtten ook niet, maar wel over de inmiddels 4 miljoen nakomelingen van Palestijnse vluchtelingen. Waarom? Vanwege het unieke UNRWA, de jaarlijkse (onder meer Europese) miljardensteun en de partijdige Algemene Vergadering van de VN, die de Palestijnen in de comfortabele positie brengen dat ze tot geen enkel compromis gedwongen worden. Daarnaast helpen de Arabische buurlanden de Palestijnen ook niet echt; om bepaalde redenen hebben zij er geen belang bij de angel eruit te halen. Bijvoorbeeld Egypte:
”I have no doubt that Morsi hates Israel and wishes for its destruction,” he [Hillel Frisch] stated blankly. “The Muslim Brotherhood has been saying that since 1928 and Morsi, at 61, in unlikely to radically change his beliefs.”
@18:
Sorry, als je in een oorlog van je bezittingen en grond wordt verjaagd, dan is dat ineens ‘virtueel bezit’? Dat zit juridisch toch anders, zie bijvoorbeeld de zaak rond de erven Goudstikker en hun schilderijen.
Moet je ze in Israël horen als je hun regering in één adem noemt met die van China of Saudi-Arabië…
Zodra er een vredesvoorstel komt waarin zaken rond Oost-Jeruzalem en ontmanteling van de nederzettingen geregeld worden, zal je zien dat er zeker met de Palestijnen te onderhandelen valt.
Huiliehuilie, de meeste machteloze praatgroep van de wereld is tegen ons en het is allemaal hun schuld en daarom hoeven wij niets te doen om aan vrede te werken.
@18 Ik kan me niet herinneren dat de VN ooit een resolutie heeft aangenomen om Tibet weg te geven aan Chinezen om er een eigen staat te stichten.
Het hele idee dat Palestijnen in 1947 iets toegewezen kregen, is een mythe. De facto werd een deel van hun land afgepakt en weggegeven aan een groep Joden om er een eigen staat te stichten. Dit geheel in strijd met het externe zelfbeschikkingsrecht.
Nu de VN met dat besluit aan de basis staat van het conflict, lijkt het me niet meer dan logisch dat ze ook zorgt voor de oplossing ervan. Te meer daar duidelijk is dat er met de Israëlische opstelling tot nu toe in de verste verte geen oplossing te bekennen is.
Behalve Richard Gere, Sting, Harrison Ford, Goldie Hawn, Alanis Morisette, Julia Roberts… google eens op ‘Free Tibet‘ zou ik zeggen.
O, en dan hebben we het nog niet over alle regeringsleiders en celebs die op de foto willen met de Dalai Lama…
“over de 500.000 joodse Arabieren die na ’48 naar Israël vluchtten ook niet, maar wel over de inmiddels 4 miljoen nakomelingen van Palestijnse vluchtelingen. Waarom?”
Omdat van die 500.000 joodse Arabieren er welgeteld nul terug willen naar hun land van herkomst. Een beetje raar om je af te vragen waarom een probleem waar niemand last van ervaart aankaart. Dit is hoogstens iets wat meegewogen kan worden bij onderhandelingen.
@20 Johanna Het is maar een piepklein stukje als je hun oorspronkelijke gebied ziet als Syrie+Jordanie+het huidige Israel. Tevens is het nogal raar om Israel te verwijten dat het stiekem geen vrede zou willen terwijl het charter van Hamas dit werkelijk uitschreeuwt; vrede is volstrekt onmogelijk met mensen die zo’n charter schrijven en er in geloven bovendien. Zeg eens eerlijk, heb je dat charter wel eens gelezen? Denk je nou zelf dat vrede mogelijk is met mensen die dat soort dingen zegt, denkt en daar nog in gelooft ook?
@23 Mensen die niet worden onderdrukt hebben niet eens de behoefte om zo’n ‘charter’ te schrijven. Maar jij wilt blijkbaar dat Hamas concessies gaat doen waar ze niets voor terug krijgen.
@ Tsja, Morika, het Likoed Charter bevat ook passages die niet erg fijn zijn. Toch hoor ik je dan nooit zeggen dat dat bewijst dat Likoed geen vrede wil.
Gisteren zette Hamas-leider Khaled Meshaal voor het eerst sinds 45 jaar voet op de grond van zijn geboorteland, nadat hij in 1967 als 11-jarig jongetje met zijn ouders moet vluchten.
Uiteraard klonk gisteren de gebruikelijke retoriek, zoals we aan Israëlische zijde ook doorlopend de gebruikelijke retoriek horen, dat hoort bij de dynamiek van een conflict. Een uitspraak verdient het echter om hier even aangehaald te worden:
“We don’t fight Jews because they are Jews. We fight the Zionists because they are conquerors”
Zoals ik al vaker in discussies heb ingebracht, stelt Hamas al langere tijd zich te scharen achter het Arabisch Vredesinitiatief als de meerderheid van de Palestijnen per referendum aangeeft dat initiatief te steunen. Dat initiatief gaat uit van twee staten en vrede met alle islamitische landen nadat een vredesakkoord bereikt is.
De facto erkent Hamas Israël al, met wie anders hebben ze de afgelopen weken onderhandeld?
Het is natuurlijk vooral een culturele botsing, en zijn oplossingen verder weg dan ooit. Het is voor de Palestijnse en islamitische trots niet te verkroppen dat ze uitgerekend door de joden keer op keer een (militair) worden vernederd. Die haat wordt generatie op generatie doorgegeven.
Daarnaast blijven veel Palestijnen denk ik liever vrijheidsstrijder, dan dat ze straks weer werkeloos zijn (of weer gewoon op het land moeten werken). Dat geeft tenminste status en eigenwaarde. Als vrijheidsstrijder komen de centjes bovendien veel gemakkelijker binnen vliegen..
Mag ik #26 racistisch gewauwel noemen?
#27: bij gebrek aan tegenargumenten mag dat natuurlijk altijd
Juist Sikbock, kom eens met argumenten..
Tja, en de Moslimbroederschap in Egypte pretendeert ook dat ze voor democratie is en naar het volk wil luisteren, ook als dat volk het niet met hen eens is. Maar in werkelijkheid treffen Morsi en de Moslimbroederschap voorbereidingen om de politieke organisatie van het land zo in te richten, dat het alle democratische oppositie kan blokkeren.
Ik denk dat je onderschat dat Hamas (ook een Moslimbroederschap-organisatie) haar eigen missie: de bevrijding van heel Palestina en omvorming tot islamitische staat beschouwt als een heilige opdracht.
Dus wie garandeert de Israëli’s dat Hamas, als de Palestijnen hun zin en een volwaardige staat krijgen, niet de gelegenheid te baat zal nemen om een gewelddadige campagne te beginnen om als nog heel Palestina (dus ook wat nu Israël heet) te bevrijden van de zionistische bezetter?
Jij?
Het staat me niet helemaal meer bij, maar ik heb geloof ik gemist dat jij tijdens de Arabische lente accuraat voorspelde dat de seculiere volksbewegingen in Arabische landen keer op keer gepasseerd zouden gaan worden door islamistische bewegingen, die de sjaria zouden promoten.
@ 27
Als je correctioneel op je vingers word getikt, is gaan schelden de reactie van de inferieure geest.
@31 – ‘Correctioneel’? Zelfs in de Vlaamse taal drukt dat niet uit wat jij er nu van maakt.
Leer eens correct Nederlands schrijven, zwatelaar.
@30 Je stelt een terechte vraag of en hoe Israël’s veiligheid gegarandeerd wordt. Mijn idee zou zijn dat de internationale gemeenschap daar een rol in moet spelen, bijvoorbeeld een stabilisatiemacht onder VN-paraplu.
Omgekeerd: wie garandeert de Palestijnen dat Israël’s veiligheidsoverwegingen er niet toe leiden dat ze haar huidige politiek in stand houdt?
Veiligheid lijkt me kortom een issue dat in vredesbesprekingen een belangrijk onderwerp is. Maar niet een onderwerp dat een rechtvaardige oplossing kan vervangen.
Overigens kun je zo’n vraag ook in de discussie brengen zonder op de man te spelen en je badinerend over je discussiepartners uit te laten. Voor wat betreft Egypte lijk je inderdaad wat gemist te hebben. Maar is dat mijn probleem als jij niet leest?
JAAAH, we sturen Dutchbat om de boefjes uit elkaar te houden!!.. Geniaal..
@33
”… een stabilisatiemacht onder VN-paraplu …”
Dat is al eens geprobeerd. “Blauwhelmen” heetten die jongens. De UNIFIL-soldaten in Libanon hadden evenveel ruggengraat als een naaktslak. In 1967 bleek de VN-macht in de Sinaï op bevel van Egypte gewoon de biezen te pakken. Wie de veiligheid van Israël in handen wil leggen van de VN is niet goed wijs of boosaardig.
@35 Dat het al eens geprobeerd is en niet het beoogde resultaat had, wil niet zeggen dat het in toekomstige gevallen met betere afspraken en een beter mandaat niet wel zou slagen. Tegenstanders van zo’n stabilisatiemacht verwijzen nooit naar de voorbeelden van succesvolle interventie die er wel degelijk ook zijn.