“Wow, zegt een van de nieuwe verpleeghulpen als ze de kroegbaas verzorgt, zie ik daar een tattoo? Het gezicht van de kroegbaas verstrakt. Zeer tegen zijn zin zwijgt hij, starend naar de vagelijk zichtbare cijfers die in zijn onderarm staan gebrand”
De auteur van En in het uur van onze dood werkte 5 jaar in verschillende instellingen. Haar ervaringen heeft ze opgeschreven in een compact en lekker weglezend boek. Korte hoofdstukjes, die allen de titel dragen van één oudere. Die hoofdstukindeling maakt al direct duidelijk wie er bij Stegeman centraal behoort te staan in de ouderenzorg: de oudere. Uit eigen ervaring wist ik al dat het in minimaal één Nederlandse instelling niet best was gesteld met onze ouderenzorg. Die instelling was geen uitzondering op de regel. De oplossing volgens de auteur: “Alle managers zouden iedere ochtend voor het aanzetten van de computer rustig en met aandacht een oudere moeten verzorgen. Maar ze zijn niet geschoold, zult u zeggen. Welnu, dat geldt ook voor menige zorgmedewerker”
Stegeman ziet weinig heil in managementkreten als ‘een kwaliteitslag maken’ of ‘de klant centraal stellen’. In plaats daarvan pleit ze in haar voorwoord voor: “Dienstbaarheid. Liefdevolle zorg in een huiselijke, familiare omgeving: dat is alles.” Gelukkig is het boek niet een lange tirade over wat er mis is in de ouderenzorg. Natuurlijk krijgt de lezer schokkende zaken voorgeschoteld. Diefstal, aanranding, dood door verwaarlozing: het zijn niet de lolligste thema’s. De auteur beschrijft de ouderen als mensen van vlees en bloed, niet als case studies. Die aandacht voor de grappige, , knorrige of aandoenlijke oudere maakt het boek boeiend. Ook laat de schrijfster zien dat persoonlijke aandacht wérkt. De demente vrouw Post krijgt bijvoorbeeld iedere dag haar koffie voorgeschoteld, maar drinkt nooit wat. Ze drinkt pas als haar man de koffie inschenkt, hij zet de koffie namelijk voor haar linkerhand. Mevrouw Post is linkshandig. Persoonlijke aandacht kan levens redden, maar persoonlijke aandacht maakt de laatste levensdagen van ouderen vooral een stuk aangenamer.
Hoopgevend in deze tijden van crisis is dat de oplossingen die in het boek voorbijkomen, maar voor een klein gedeelte met geld te maken hebben. De organisatiestructuur moet anders. Minder managementlagen, meer geschoolde verpleegkundigen aan het bed. Meer persoonlijke aandacht, minder papierwerk. Het lijkt zo simpel, waarom lukt het dan nog steeds niet?
Bestel hier En in het uur van onze dood.
Reacties (7)
Hopelijk staan er trouwens niet meer van dat soort d/t-fouten als ‘verzorgd’ in dat boek. Dat leest niet lekker weg.
Nu nog even de link fiksen. Heeft Sargasso trouwens een partnerprogramma met bol.com? (Niet dat daar iets mis mee is…)
@1: Ja. https://sargasso.nl/over-ons-2/
Sinds wanneer is het een verplichting van de staat om het leven van ouderen gezellig te maken? In leven houden ok, goed verzorgen ok maar gezelligheid? Persoonlijke aandacht? Levensvreugde? Dat lijken me toch meer taken van familie en vrienden?
Managers hoeven hun handen niet vies te maken. Daarom lukt het ‘nog steeds niet’. Ik zou willen stellen: daarom lukt het ‘niet meer’.
Hoopgevend in deze tijden van crisis is dat de oplossingen die in het boek voorbijkomen, maar voor een klein gedeelte met geld te maken hebben. De organisatiestructuur moet anders. Minder managementlagen, meer geschoolde verpleegkundigen aan het bed. Meer persoonlijke aandacht, minder papierwerk. Het lijkt zo simpel, waarom lukt het dan nog steeds niet?
Omdat de besluitvormers dan zichzelf moeten opdoeken?
@3 Ook in leven houden heeft met aandacht te maken (spuiten we vandaag de juiste medicatie of vergeten we patient x een dagje). Overigens eens dat familie en vrienden in veel gevallen meer kunnen moeten doen. Maar wat als je zo oud wordt, dat je geen vrienden of familie meer hebt? Gevalletje domme pech?
@5 Dat lijkt me idd een belangrijke reden.
Veel vrouwen (en ook zorgzame mannen) tussen de vijftig en zestig jaar zijn overbelast: ze werken, ze passen op hun kleinkinderen en ze zorgen voor hun bejaarde ouder(s).