Volentekriebels | De meest nutteloze verjaardagscadeaus

COLUMN - Sommige mensen hebben nooit genoeg, maar wat geef je een jarige die niets meer verlangt?

Een maand geleden kocht ik bij de Action een koffiezetapparaat dat ontworpen was door Jan des Bouvrie. Het kostte € 19,95. Tot nu toe is het mijn duurste aankoop van dit kalenderjaar.

Dat heeft niet zozeer met mijn financiële situatie te maken, als wel met mijn liefde voor spullen. Die is vrijwel onbestaand. Als je op een zaterdagmiddag door een willekeurig winkelcentrum loopt (wat ik je overigens afraad), dan zal je zien dat veel andere mensen wel van spullen houden. Ze kopen plasmastelevisies, handtasjes, zonnebrillen en parfums alsof het eerste levensbehoeften zijn. Daar worden ze al dan niet kortstondig gelukkig van.

Ik ken dat gevoel uit mijn kinderjaren. Vanwege het speelgoed dat ik kreeg, was mijn verjaardag het hoogtepunt van het jaar. Mijn tanende liefde voor spullen viel samen met de periode dat ik mijn eigen geld ging verdienen. Als ik toch iets wilde hebben, dan kocht ik het zelf. Verjaardagen zijn sindsdien volstrekt nutteloos.

Voor de verjaardagsvisite is dat lastig. Een fles wijn of een boekenbon is hun eer te na, maar omdat ze niets beters weten, krijg ik regelmatig onzinnige cadeaus.

Op de derde plek staat het fietsje. Dat was een driewieler voor peuters, onbruikbaar voor volwassenen. Het heeft twee jaar lang op de gang in de weg gestaan. Toen was mijn huisgenoot het zat en heeft hij het van de trap gegooid. Ik zette het aan de straat. Zelfs de grofvuiljutters haalden hun neus ervoor op. Het kostte zestig gulden.

De tweede plaats is voor het mondje, een flexibel roze buisje met aan één zijde twee uitsteeksels die vrouwelijke lippen voor moesten stellen. Het was bedoeld om je penis in te steken, maar we kwamen er al snel achter dat het aan het plafond bleef kleven als je het binnenstebuiten keerde. Een paar dagen na mijn verjaardag viel het naar beneden. Ik schrok ervan en heb het voor straf weggegooid. Veertig euro naar de vaantjes.

De gedeelde eerste plaats is voor Wilfried en Johnny. Dat zijn goudvissen. Uit goed fatsoen gooide ik ze niet van de trap of tegen het plafond, maar dat wil niet zeggen dat ik er blij mee was. Op internet las ik dat ze wel twintig jaar oud konden worden. Gelukkig overleven ze in gevangenschap vaak de eerste drie maanden niet. Ik beging de stommiteit om daar een uitdaging in te zien. Mijn doel was om ze een jaar in leven te houden.

Dat lukte.

Toen ze een paar maanden later na een verhuizing dood op de bodem lagen, was ik enigszins in mijn trots gekrenkt, maar geenszins verdrietig.

Even later zwommen ze weer blij rond. Hun dood was slechts schijn. Over een paar maanden worden ze vier.

Dit weekend las ik op een bankje voor mijn huis in Werther Nieland van Gerard Reve. Terzijde: dit heeft een enorme aantrekkingskracht op vrouwen van boven de 65. Binnen een half uur had ik twee keer sjans.

De hoofdpersoon in Werther Nieland is een sadistje dat er genoegen in schept om stekelbaarsjes te onthoofden. Daar droomde ik die nacht van, maar de stekelbaarsjes waren Wilfried en Johnny. Ik schrok wakker en knipte het licht aan. Mijn vissen wroetten vrolijk tussen de steentjes, op zoek naar elkaars poep.

Op dat moment voelde ik me een klein beetje jarig.