COLUMN - Waarin de auteur op een bedrijfsuitje leert hoe de mensheid in twee groepen te verdelen is.
Het bedrijfsuitje moest anders, dit jaar. Geen speurtocht of hindernisbaan, maar werken voor een goed doel. Dat idee kon op brede instemming rekenen.
Het ging niet om het geld, maar toch werd het enthousiasme enigszins gedempt toen bleek dat goede doelen even duur waren als reguliere bedrijfsuitjes. De aanbieders van speurtochten en hindernisbanen hadden onze wensen allang voorzien en alvast de charitatieve markt overgenomen.
Na enig speurwerk kwam onze leidinggevende bij de gemeente terecht. De plantsoenendienst had nogal geleden onder de bezuinigingen, met allerlei achterstallig onderhoud tot gevolg. Dat mochten we gratis komen doen en we kregen ook nog koffie toe. Oploskoffie, om precies te zijn.
Ik zat in het groepje dat bruggen ging poetsen in de Delftse hout. Met schuursponsjes en emmers slootwater gingen we de bruggen te lijf.
Na twee uur zwoegen, hadden we vier bruggen schoongemaakt. Twee waren enigszins schoon, bij de andere hadden we vooral de graffiti opgepoetst en van algen ontdaan.
Na de lunch hervatten we onze taak. Een tijdje poetsten we zwijgend. Toen keek een collega op haar horloge. Het was half twee. Volgens het programma resteerde er nog een half uur van het goede doel.
‘Misschien kunnen we nog net twee bruggen doen,’ zei de collega. Ze zei op een toon die beter paste bij de zin: misschien krijgen we wel champagne zo meteen.
‘Dat zou mooi zijn,’ zei iemand anders.
‘Anders gaan we gewoon wat langer door,’ zei een derde.
Er ging iets van opwinding, van begeerte door de groep. Iedereen begon sneller te schrobben met de sponsjes. Als we doorwerkten, konden we misschien nog een brug doen.
Je hoort mensen wel eens zeggen dat ze passie in hun werk zoeken. Meestal betekent het dat ze fantaseren over ander werk. Als je ons zag schrobben, moest je constateren: het gaat niet om het werk zelf. Je hebt mensen met een verslaving aan het nuttig zijn en mensen zonder die verslaving.
Via Bijzinnen.
Reacties (11)
Goed verhaal. Lekker kort.
Zalig zijn de armen van geest, zij kunnen niets beters bedenken dan het schrobben van bruggen. Leef je uit: maak een mooie wandeling in de natuur, helemaal voor noppes en bijna iedereen knapt er van op en men doet er, als het meezit, ook nog inspiratie mee op.
Wax on, wax off.
Maar hoe volgt die laatste zin eigenlijk uit de rest van het verhaal?
Nou door inspiratie op te doen kun je nog eens iets echts nuttigs bedenken en wellicht kan men er meer chocolade van maken dan van jouw reactie, maar je weet het maar nooit.
Ik proef een stevige dosis cynisme.
Good worker drones!
Fraai is dat,mijn mooie grafitti zomaar venietigd door een paar Woefs met een neuroze.
@L.Brusselmans: integendeel, de groene smurrie is eraf gehaald en nu is de grafitti weer in volle glorie zichtbaar! (Tenzij je het geheel in wateroplosbare verf hebt gespoten natuurlijk :) Maar als je jezelf probeert te vereeuwigen met iets dat te vernietigen is met een miezerig borsteltje en wat zeepsop, dan wil je gewoon niet echt.)
@8 Bedankt voor de geruststelling.
Het aanbrengen van de (levende) groene smurrie is een mooi karweitje. Moeder Natuur doet dat zonder klagen en zonder koffiepauze. Of het nu nuttig is of niet.
Dus jullie activiteit heeft werknemers bij de plantsoenendienst overbodig gemaakt? Die zitten nu thuis van een uitkering?
Geweldig sociaal werk.