COLUMN - Lastige taken schuiven we graag voor ons uit. Glas wegbrengen doe ik morgen, de administratie ook en overmorgen knip ik de nagels van de hond. Maar we zijn ook ongeduldig: ik wil dat de boeken die ik besteld heb vandaag nog worden bezorgd, en heb daar best een euro voor over. Die twee eigenschappen, ongeduld en uitstellerigheid, gaan samen, blijkt uit een pas gepubliceerd experiment.
Dat is merkwaardig, omdat het oppervlakkig gezien meer voor de hand ligt dat iemand die dingen uitstelt, juist ook wat geduldiger is. Klopt de conclusie wel?
Hoe ongeduldig iemand is valt goed te meten. De onderzoekers lieten MBA-studenten, die tussen de 2 en 300 dollar hadden verdiend, kiezen of ze dat geld nu wilden krijgen of twee weken later. 65% wilden liever nu het bedrag hebben dan 2% extra over 2 weken, en een een deel ging zelfs voor 12% rente in twee weken niet overstag.
Die laatste groep bleek lastige taken verder vooruit te schuiven. Dat werd onder andere vastgesteld met een maat die gebaseerd was op het beslissingen in het echte leven: het moment waarop dezelfde groep studenten eerder hun sollicitatiedocumenten voor de MBA-opleiding ingeleverd hadden. Hoe korter voor de deadline iemand de documenten had ingeleverd, des te ongeduldiger was diegene, als hij de expliciete keuze voorgelegd kreeg, om na de experimenten zijn geld te innen.
Maar daarbij bleef het niet. De onderzoekers hadden een achterdeur ingebouwd bij de uitbetaling van de beloning voor het experiment. De deelnemers kregen hun beloning niet in cash, maar met een cheque (wat in Amerika niet zo ouderwets is als hier). Daardoor konden de onderzoekers nagaan wanneer iemand zich het geld daadwerkelijk had laten uitbetalen. Die methode leverde een hilarisch resultaat op: de ongeduldige groep, die dus meer geld liet liggen om maar snel uitbetaald te worden, deed er vervolgens langer over om datzelfde geld te innen.
Uitstelgedrag is dus niet een geïsoleerde slechte gewoonte, maar hangt samen met ongeduldigheid. Ergens is dat logisch: snelle bevrediging (nu naar je twitterfeed kijken, nu de beschikking over je geld hebben) is dan belangrijker dan een doel voor de lange termijn (een boek schrijven, rente opbouwen). Gelukkig valt er iets aan te doen: je kunt nu je langetermijn-zelf vastleggen. Op de website www.stickk.com kun je je doel voor de toekomst controleerbaar vastleggen en daar geld op inzetten. Als je in de toekomst uitstelgedrag vertoont, gaat je geld naar een ngo. Als je geduldig bent, krijg je je geld terug.
Maar pas op: vergeet niet om het meteen te innen.
Reacties (5)
In hoeverre zijn Amerikaanse MBA-studenten van 1 bepaalde universiteit representatief voor de gehele wereldbevolking? Waarom wordt dit soort beweringen niet getest op een wat bredere groep mensen? (Jaja, te duur, te moeilijk, teveel werk, ik weet het.)
En waarom gaat de schrijver van deze serie er keer op keer voetstoots vanuit dat dit soort onderzoeken iets zegt over ons allemaal, in plaats van vooral iets over een heel specifiek groepje?
“Die methode leverde een hilarisch resultaat op: de ongeduldige groep, die dus meer geld liet liggen om maar snel uitbetaald te worden, deed er vervolgens langer over om datzelfde geld te innen“.
Daar is niets hilarisch aan als je aanneemt dat de “ongeduldigen” niet zozeer “ongeduldig” maar eerder voorzichtig (of noem het wantrouwend) zijn: nl dat ze vrezen dat de schuldenaar in de tussenperiode op zijn belofte tot betaling zal terugkomen. Die cheque beschouwen ze vervolgens als “echt” geld. Echt papieren geld. En papier is geduldig, zo weten ze. Hoe is het anders te verklaren dat het verschil in tijd totdat ze die cheque daadwerkelijk gaan innen kennelijk significant is?
@1: dat doet het ook allemaal niet. Dit zijn gewoon leuke experimenten waar je niet te zwaar aan moet tillen.
Menselijk gedrag is altijd maar beperkt voorspelbaar en veranderd continu. Dit soort onderzoek zet menselijk gedrag in een structuur, maar vervolgens krijg je weer afwijkend gedrag en nieuwe structuren, kan je weer een nieuw onderzoek starten.
Beetje kip en t ei. Maar wel vermakelijk om te lezen.
@3 In @0 staat bijvoorbeeld: ‘Lastige taken schuiven we graag voor ons uit.’ ‘Maar we zijn ook ongeduldig’ ‘Uitstelgedrag is dus niet een geïsoleerde slechte gewoonte, maar hangt samen met ongeduldigheid’.
Ik ben geen Amerikaanse MBA-student, en de auteur van dit stukje denk ik ook niet, dus waar slaat dat ‘we’ dan op? En hoezo ‘Uitstelgedrag is dus niet…’, dat moet dus zijn ‘Het bleek dat bij de geteste Amerikaanse MBA-studenten uitstelgedrag dus niet een geisoleerde…’. Het is best leuk om dit soort stukjes te lezen, maar het is in feite nutteloze ruimtevullerij. De stukjes wekken ten onrechte de indruk dat ze iets zeggen over de menselijke aard of het menselijk gedrag, en de auteur lijkt zich er totaal niet van bewust te zijn dat dat helemaal niet per se zo is. Je ziet dat heel, heel veel gebeuren in psychologisch onderzoek en dat vind ik zeer kwalijk. Dat Sargasso hier zomaar aan meedoet is jammer. Vandaar mijn kritiek elke keer.
Oh en @3 ‘Dit soort onderzoek zet menselijk gedrag in een structuur’: dat doet het dus niet. Dit gaat niet over menselijk gedrag, dit gaat over het gedrag van een heel specifiek groepje mensen. Dát wordt misschien wel in een structuur geplaatst, maar waarom is het gedrag van Amerikaanse studenten zo uniek boeiend dat de meerderheid van al het psychologisch onderzoek over hen gaat? En waarom is het gedrag van Amerikaanse MBA-studenten van belang voor de Nederlandse Sargassolezer? Als het alleen maar om leuke hapjes leesvoer gaat kun je net zo goed kattenfilmjes gaan kijken.