Uit de jeugdzorg | Simon

COLUMN - Op de tienjarige Simon na, hebben de kinderen uit onze groep in het weekend van alles te doen. De een gaat naar familie, de ander heeft een voetbalwedstrijd of gaat bij vriendjes spelen.

Simon is nog niet zo lang op onze groep. Zijn vader woont in het buitenland. Zijn moeder heeft hem volgens Simon seksueel misbruikt. Doordat ze borderline heeft en haar familie geen contact meer met haar wil, heeft Simon vrijwel geen sociaal netwerk.

Na vier keer van huis te zijn weggelopen, weigerde hij de vijfde keer pertinent terug naar huis te gaan. Via een crisisopvanggroep komt hij bij ons terecht. Hij staat op de wachtlijst voor een pleeggezin, maar er is nog geen goede match gevonden. Omdat er geen geschikte school in de buurt is, gaat hij met taxivervoer naar zijn oude school voor speciaal basisonderwijs.

Zijn klasgenootjes wonen niet op fietsafstand. Dus met hen afspreken is lastig. Om Simon wegwijs in de buurt te maken, ga ik een stuk met hem fietsen. De kinderboerderij een dorp verderop lijkt hem wel wat. Simon maakt er een sport van om daar zo snel mogelijk aan te komen, dus van praten komt weinig. Af en toe stoppen we omdat hij eenden of een nijlgans ziet.

Zo’n dertig minuten later arriveren we. De kinderboerderij ziet er beangstigend dicht uit. En inderdaad, er hangt een bordje: ‘Zondag en maandag gesloten’.

Ik schud mijn hoofd. Het is niet de eerste keer dat ik spontaan op pad ga en een goede voorbereiding vergeet. Even kijkt Simon beteuterd. Maar zodra hij even verderop een speeltuintje ziet, is zijn teleurstelling verdwenen. Vrolijk gaat hij langs de kabelbaan omlaag en schommelen doet hij zo hoog hij kan.

Hoewel het zonnetje schijnt, krijg ik het na zo’n twintig minuten behoorlijk koud. Ik stel voor om op de terugweg in het winkelcentrum iets te drinken. Dat lijkt hem wel wat.

Ik bestel een koffie en Simon wil een ijsje. We praten na over de gesloten kinderboerderij. En over ‘waarom ik niet eerst op internet naar de openingstijden had gekeken’.

Simon wil later met dieren werken. In een winkel staan, vindt hij maar niks. Mensen zeuren alleen maar. Al kent hij ook wel aardige mensen. Vooral zijn meester is aardig. En de juf die stage loopt ook. Ik ben op zich ook wel aardig, vindt hij. ‘Best wel lief, maar soms ook streng,’ vervolgt hij. ‘Maar soms is dat nodig, vooral als we tijd rekken bij het naar bed gaan. En soms laat u het eten aanbranden. Omdat u drie dingen tegelijk wilt doen!’

Ik glimlach. Dat heeft hij goed gezien. Dat komt aardig overeen met hoe ik mezelf zou omschrijven.

Na deze monoloog gaat hij verder met zijn ijsje. Hij heeft het bijna op en knabbelt aan het hoorntje. Plots kijkt hij me aan. Dan begint hij zo hard te lachen dat hij zich verslikt. ‘Whaha, dus het is echt waar!’ proest uit.

‘Wat is echt waar?’

‘Nou, wat ze over u zeggen!’ Ik heb geen flauw idee waar hij het over heeft. Maar nu word ik wel nieuwsgierig. ‘Nou, vanochtend zeiden ze tegen me: ‘Ga je echt naar de kinderboerderij met Roselinde? Kijk maar uit, want als je met haar weggaat, kom je altijd ergens anders uit dan waar je naartoe wilde! Jaha, ook dát heb ik goed gezien, hè?’

Triomfantelijk stopt hij het laatste stukje van het hoorntje in zijn mond.