COLUMN - Renate heeft maar één doel: haar zwemdiploma halen. Dertien is ze.
Zeker voor kinderen in de jeugdzorg is het belangrijk een doel te hebben. Dat ze weten waaróm ze dingen doen. En dat ze weten dat de dingen die ze doen zin hebben. Dat ze een reden hebben om iets van hun toekomst te maken. En dat ze een reden hebben om bepaalde dingen juist níet te doen. Dat kan net het verschil maken tussen het goede pad op gaan, of het verkeerde.
Renate heeft al een lange weg achter zich. Haar moeder is zwakbegaafd. Er zijn drie mogelijke vaders. Op haar achtste kreeg ze door dat ze verbaal sterker was dan haar moeder. Met alle gevolgen van dien. Renate regelde de boodschappen. De ene keer bakte ze een ei, de andere keer at ze chips als avondeten. Ze was thuis als ze honger had, en buiten als ze daar zin in had. Op haar elfde bleek ze zwanger.
De leerkracht van groep 8 trok aan de bel. Renates moeder vond het allemaal niet zo’n probleem. Ze vond het zelfs wel gezellig, een kleinkind erbij. De zus van moeder hield een oogje in het zeil. Het liefst had zij Renate in huis genomen, maar dat kon ze fysiek niet aan. Er volgde een uithuisplaatsing. En een abortus. Renate kwam in een gesloten project terecht waar ze intensieve begeleiding kreeg. Ze leerde wat wel en wat niet ‘normaal’ is als je elf bent. Ik heb een hekel aan dat woord. Want wie bepaalt wat normaal is? Maar iedereen zal het er over eens zijn dat zwanger worden op je elfde daar niet onder valt.
Na een jaar in een gesloten groep komt ze bij ons terecht. Tijdens ons eerste mentorgesprek vraag ik haar of ze een toekomstdroom heeft. Stewardess worden misschien? Huisje-boompje-beestje? Een keer naar Amerika? Nee, niets van dat al. Renate wil haar zwemdiploma halen!
Ik informeer bij het zwembad. Er is een wachtlijst van drie maanden. Maar eindelijk is het zover. Ze kan gaan starten. Dolenthousiast en een half uur te vroeg vertrekt Renate naar het zwembad. Maar zo enthousiast als ze vertrok, zo teleurgesteld komt ze er vandaan: ze blijkt de áller-alleroudste te zijn. De op één na oudste is acht, schat ze.
Maar een week later vertrekt ze weer. Dit keer iets minder enthousiast, maar ze vertrékt! Richting zwembad. ‘Dan maar de oudste, dan loop ik maar voor paal’, zegt ze. Want ze moet en zal haar zwemdiploma halen.
Vandaag is het zover. Ze mag afzwemmen. Samen met haar tante en haar moeder ga ik kijken.
Daar komen ze aanlopen. Voorop de badjuf, daarachter drieëntwintig kinderen van zo’n zes tot acht jaar. En dan Renate. En tot slot nog twee zweminstructrices. Renate loopt een beetje aarzelend. Maar tegelijkertijd strijdvaardig.
Met een vastberaden blik springt ze in het water. Als ze voorbij de tribune zwemt, kijkt ze vanuit haar ooghoeken waar ik zit.
Ik steek mijn duim op. Snel kijkt ze weg. Ze wil zich duidelijk blijven concentreren. Maar dan verschijnt er een enorme glimlach op haar gezicht. Dapper zwemt ze verder.
Alle cliëntnamen zijn gefingeerd.
Roselinde van Berkel is pedagogisch medewerker bij TriviumLindenhof, een jeugdzorginstelling in Zuid-Holland. Ze is auteur van het boek Sannah! en schrijft voor Sargasso over de jeugdzorgpraktijk van binnenuit.
Reacties (63)
Sentimentele “Jeugdzorg”propaganda standaard min 1
Echte verhalen uit het veld standaard plus één
@1:
Hoeveel fouten jeugdzorg ook mag maken, we proberen het in Nederland tenminste nog, of heb je liever Afrikaanse vorm van jeugdzorg?
Komt helaas nog steeds over als propaganda inderdaad.
Weet je wat interessant zou zijn?
Als er eens een artikel vanuit het oogpunt van jeugdzorg zou komen waarbij de organisatie zelf een leermoment beleefd. Waaruit blijkt hoe zij het belang van het kind definieert. Hoe zij intern opereert en bespreekt hoe de moeilijke beslissingen van de pedagogisch medewerker tot stand komen als deze tot hun voor de kinderen verstrekkende beslissingen komen. Hoeveel geld ermee gemoeid is als een pleeggezin 3 tot 5 kinderen in huis nemen. Waarom kinderen die onder de verantwoordelijkheid van jeugdzorg vallen vele malen meer kans hebben seksueel misbruikt te worden.
Want deze 11-jarige is duidelijk minstens 1 van 3 mogelijke dadders misbruikt. Wat of wie zorgt ervoor dat zij niet weer het slachtoffer wordt?
Geef nu eens informatie waardoor inzicht wordt verschaft over de wijze van opereren. Het zwembad bellen, dat had tante uiteraard ook wel kunnen doen zonder dat het meisje werd opgesloten.
Want als moeder zwakbegaafd was, waarom had zij voor dat moment geen begeleiding? En als ze die had, waarom faalde die dan? Omdat het meisje er als 8-jarige ‘achterkwam’ verbaal sterker te zijn dan haar zwakbegaafde moeder? Vreemd verhaal.
Hoe zwakbegaafd was moeder? Wie heeft het kind zwanger gemaakt en welke inspanning is verricht om daar de dader/vader te achterhalen? Wie besloot tot de abortus? Mag een 11 jarig kind wettelijk gezien eigenlijk wel een kind krijgen? Zegt de wet daar iets over?
Een zekere mate van transparantie zou te prijzen zijn. Net als openheid. Nu komt het stukje over alsof men bij BJZ een altruistische weldoener is die je kind eerst naar de abortuskliniek toebrengen en daarna met haar naar het zwembad gaan.
Zo zegt u:
“Zeker voor kinderen in de jeugdzorg is het belangrijk een doel te hebben”
Wat wilde het meisje zelf? Was het soms haar doel om zwanger te worden?
“Dat ze weten waaróm ze dingen doen. En dat ze weten dat de dingen die ze doen zin hebben. Dat ze een reden hebben om iets van hun toekomst te maken. En dat ze een reden hebben om bepaalde dingen juist níet te doen. Dat kan net het verschil maken tussen het goede pad op gaan, of het verkeerde.”
Het komt toch echt nog steeds over alsof BJZ zowel het wat als het waarom alsmede het goede en het slechte bepalen.
Kind is 11, is zwanger, moeder is zwakbegaafd. Er is in dit geval inmiddels te laat ingegrepen. Waarom werd moeder eerst wel, en toen niet in staat geacht om voor haar eigen kind te zorgen? Welke rol speelde het feit dat het kind zwanger was daarbij? Was dat doorslaggevend? Of waren er andere dingen?
Immers, er zullen helaas vele tienduizenden kinderen in Nederland zijn die slecht te eten krijgen, emotioneel worden verwaarloosd. Kinderen die later als volwassenen allerlei mentale problemen kunnen krijgen.
Veel daarvan, vaak de ergste gevallen, zijn een gevolg van een lange geschiedenis van een liefdeloos leven in instellingen, achter geloten deuren. Als je ervan overtuigd bent dat je daarmee kinderen een hogere kwaliteit van leven kan bieden dan dat ze dat thuis hebben, dan zie ik graag hoe men bij BJZ toetst of dat in de praktijk ook daadwerkelijk het geval is.
Of dienen deze stukjes soms geen ander doel dan het eigen gehavende imago van BJZ op te vijzelen?
Och ze worden pas wakker als ze met de kafkaëske wereld van “Jeugdzorg”worden geconfronteerd,tot die tijd blijven ze liever geloven dat de jeugdzorg in dit land deugt.
Men wil er liever niet aan dat angstbeelden werkelijkheid kunnen worden.
Zoals rechters die altijd de adviezen van “Jeugdzorg”volgen,ook al is er bewijs dat ze meineed plegen .
@4:
Nee. En iedereen die een beetje verstand van de materie heeft, weet dat ook.
In het huidige systeem regelt Bureau Jeugdzorg (BJZ) immers allereerst de toegang tot jeugdzorginstellingen, inclusief indicatiestellingen en uithuisplaatsingen (na tussenkomst van een rechter).
Die jeugdzorginstellingen – die organisatorisch volledig los staan van BJZ – gaan vervolgens over de opvang en daadwerkelijke behandeling.
En dat is waar deze verhaaltjes over gaan.
BJZ wordt hier op geen enkele manier beter of slechter van.
Jeugdzorg kan best wat ‘propaganda’ gebruiken na al die sappige malse Jeugdzorgverhalen uit de onafhankelijke media, waar we zo allen van smullen.
@1 – Wacht maar eens tot er een artikel over jou of je werk in de media verschijnt. Dan proef je pas goed wat ‘echt’ is in die media.
@4
Leuk dat je het hele dossier wil zien, maar een openbaar blog lijkt me daar niet echt de plek voor.
Ik ben beslist niet te beroerd om kritiek te geven op jeugdzorg, maar @4, deze kritiek snijdt voor het grootste deel geen hout, en hinkt op twee gedachten, zowel een wantrouwen richting ingrijpen als een verwijt dat het niet gebeurd is? Dat is vreemd.
Allereerst de chronologische volgorde. Het meisje werd eerst zwanger en kwam toen pas in het zicht van jeugdzorg, na een signaal van de leerkracht, zo staat het in dit stuk.
Verder vraag ik me af wat je zou willen. Meer ingrijpen of minder? Meer vragenlijsten en risicoindicaties en controles en oordelen over geschiktheid en problemen vooraf, of uitgaan van het vertrouwen in de ouders met als gevolg dat je pas optreedt als er een aanleiding is die op het tegendeel wijst? Je kunt het niet allebei hebben.
Deze vraag kan ik totaal niet plaatsen. Ik vind je reactie dan ook vrij incoherent, met allerlei bezwaren die erg gezocht zijn en totaal irrelevant.
Overigens kan ik me hierin wel vinden:
Een terechte vraag en ik zou het ook graag lezen. Het staat alleen los van dit stuk – dit stuk is niet fout omdat je een ander artikel ook zou willen lezen.
Ik vind Rosalinde in elk geval met veel liefde over de kinderen schrijven – zelfs ten midden van alle bezwaren en problemen lijkt me dat iets goeds. Kinderen verdienen het om met liefde en waardering echt gezien te worden.
Zelf heb ik 10 jaar onder toezicht gestaan van jeugdzorg. De schrijfster van deze tekst ken ik persoonlijk. Ik kan iedereen die commentaar heeft op jeugdzorg alleen maar verzekeren dat alle jeugdhulpverleners die ik heb meegemaakt alles doen om de kinderen weer een toekomst te geven. Ze te helpen, te steunen en liefde te geven! Natuurlijk worden er fouten gemaakt, het zijn immers mensen! Ik geloof niet dat dit voorbeeld, renate , het hele verhaal is. Het is een meisje met voor het eerst in haar leven een kinder-doel, het halen van haar zwemdiploma. Ongetwijfeld heeft ze een maatschappelijk werker/psycholoog en mentor. Werkt ze met doelen en praat uurtjes. Daarnaast willen ze haar gelukkig laten zijn….
Een prima doel lijkt me.
Roos, je bent mijn topper, nog steeds!
@9 nu kom ik er al voor de tweede keer achter na de bewerkingstijd dat het Roselinde moet zijn. Mijn excuses.
“Verder vraag ik me af wat je zou willen. Meer ingrijpen of minder?”
Geen van beiden. Ik zou zeggen heldere procedures. Wees gewoon transparant over de werkwijze, hoe men tot indicaties komt en om welke redenen.
Geef nu eens een heldere definitie van wat in het belang van het het kind is, en welke maatstaven worden gehanteerd.
Het artikel roept bij mij meer vragen op dan dat het beantwoord. Leuk om een geredigeerde column te lezen, maar erg veel wijzer wordt ik er helaas niet van.
– Hoe kan een kind van 11 nog bij een zwakbegaafde moeder wonen?
– Hoe kan het dat ze eerst zwanger is geworden voordat er werd opgetreden?
– Is die zwangerschap de voornaamste reden dat ze uit huis werd geplaatst of niet?
– Is dat arme kind misbruikt geweest?
– Zijn er zoektochten geweest naar haar biologische vader, of is dat in het geheel niet aan de orde?
– Dat kan toch met een DNA test makkelijk worden uitgezocht?
– Hoe kan het te billijken zijn dat een pedagoog op de stoel van de rechter geplaatst wordt als er zulke verstrekkende gevolgen aan vast zitten?
– Wanneer wordt een kind wel, en wanneer niet uit huis geplaatst?
– In welke gevallen wordt het kind bij welke ouder geplaatst en naar welke factoren wordt gekeken bij het advies dat men aan de rechter uitbrengt?
– Is het niet zo dat in de praktijk de rechter in vrijwel alle gevallen het advies van de pedagoge volgt?
– Is daarmee de bemiddelende persoon niet onevenredig zwaar belast, niet voldoende opgeleid, heeft niet voldoende ervaring hiermee en wordt hier nog eens voor onderbetaald ook?
– Is het niet zo dat een rechter door het advies blindelings te volgen zich van zijn/haar verantwoordelijkheden, namelijk recht spreken, ontrekt en de belsissing effectief elders laat plaatsvinden?
– Is het dan niet zo, dat er geen recht gesproken wordt? Waardoor onrecht -kan- ontstaan?
Ik waardeer dat er stappen worden gezet om de materie inzichtelijk te maken, maar wie of waar weet de antwoorden op bovenstaande -niet onredelijke- vragen?
Ik krijg werkelijk kromme tenen van die minnen. Ik zie geen enkel off-topic of slecht commentaar. Je kunt het niet eens zijn met #4 (zoals #6 of #7 aangeven) maar #4 maakt zijn punt. En ik zie eigenlijk best wel wat hij wil zeggen. Ook ik lees de stukjes over de Jeugdzorg met enige irritatie, met name door de propagandistische toon en opzettelijk gegeven emotionele lading. En daarmee schiet het zijn doel voorbij. Dan kun je gaan minnen maar wat verdien je daarmee? Preken voor eigen parochie?
Ik heb verder geen inhoudelijk commentaar, de problematiek, de instelling en het onderwerp zijn mij godzijdank bespaart gebleven. Een van de gebieden waar ik echt niets van weet.
Maar meta-commentaar kan altijd.
Hoop ik.
@12, het zijn allemaal hele nuttige vragen als je een oordeel wilt hebben over hoe de uithuisplaatsing geregeld is – alleen is het simpelweg op geen enkele manier waar dit stuk over gaat. Ik kan ook wel klagen dat mijn Arendsoog-boek niet dieper ingaat op de politieke stromingen in het Amerika van die tijd…
@13: L. Brusselman en Willem hebben duidelijk persoonlijk slechte ervaringen met BJZ, zodanig dat het woord ‘Jeugdzorg’ in combinatie met iets positiefs voor hen domweg niet bestaat.
Op een gegeven moment wordt dat wat vermoeiend.
Dat wil niet zeggen dat er geen kritiek mogelijk is op de stukjes, en ik zie ook wel dat de emotionele, persoonlijke toonzetting slecht past bij de doorgaans rationele, abstracte stukken en instelling op Sargasso.
Maar dat vind ik tot nu toe juist de kracht van deze stukjes, het geeft de kinderen waar het in de Jeugdzorg om gaat een gezicht, inclusief de emotionele lading die daar onlosmakelijk mee verbonden is. Propaganda is het niet, het kind staat centraal, niet het goed of slecht functioneren van de hulpverleners.
Natuurlijk blijven er vragen over, het zijn inkijkjes, geen uitgebreide onderzoeken. Die moet iemand anders maar schrijven.
Laat ik dezelfde vraag anders stellen. Ik ben 11 jaar. Hoe bepaal ik of mijn ouders mij wel goed genoeg opvoeden?
Waar ligt dan de grens? Of is die grens er niet?
Als ik in plaats van aardappels met een zak chips op mijn kamer zit? Als mijn ouders vaak ruzie maken? Als een van de ouders een alcoholist is? Of pas als ze dat allebei zijn?
Wat nu als vader en moeder leugenachtige mensen zijn die het kind te veel controleren, maar naar de kinderbescherming toe mooi weer spelen? Of als het kind naar de mening van de pedagoge juist te veel vrijheid heeft? Of emotioneel wordt verwaarloost waardoor het zich terugtrekt, maar niemand maakt er melding van?
Ik heb geen twijfel of de mensen wel of niet van goede wil zijn.
Maar ik maak me wel zorgen over het proces, of de juiste mensen wel op de juiste momenten de juiste beslissingen nemen, en of dat process ook controleerbaar, meetbaar objectief en rechtvaardig is. Hoe wordt er met het risico omgegaan dat een indicatie of beslissing achteraf misschien niet de juiste blijkt te zijn geweest?
De organisatie heeft de slechte naam enorm rigide te zijn. Er wordt een hoop over gesproken, en lang niet altijd, of eigenlijk zelden, positief.
Ik meen oprecht dat transparantie over de eigen werkwijze het begin van de oplossing is.
Men spreekt over andermans kinderen alsof het de eigen kinderen zijn.
Immers:
“Vandaag is het zover. Ze mag afzwemmen. Samen met haar tante en haar moeder ga ik kijken.”
Is de persoon er ook bij als deze op haar 21e in het huwelijk treedt? Is dat staand beleid? Doet zij dat bij alle kinderen die ze uit huis plaatst? Waarom dan wel bij dit meisje? Als deze medewerker niet kan/komt komt er dan weer iemand anders?
Is een dergelijke persoonlijke betrokkenheid bij een beslissing tot uithuisplaatsing nu wel of niet gewenst?
Wat is de kans dat het meisje bij een pleeggezin terechtkomt?
Is het niet verwarrend voor een kind als een volstrekt vreemde volwassene tegen je vertelt dat je ouder(s) niet goed voor jou zijn? Hoe gaat een kind daar mee om?
We kennen allemaal de filmpjes waarbij kinderen overduidelijk tegen hun wil door de politie thuis worden opgehaald. Is dat dan de juiste manier? De juiste benadering? De juiste timing?
Hoezeer neemt men de opvoedkundige taak bij de kinderbescherming zelf serieus?
Wat is ‘normaal’?
Is de rechter onpartijdig in dit soort zaken? Waar wel/niet?
“Want wie bepaalt wat normaal is? Maar iedereen zal het er over eens zijn dat zwanger worden op je elfde daar niet onder valt.”
Niet iedereen. Het is uitzonderlijk. Maar als het fysiek mogelijk is, en men wil dat zelf, dan bepaalt volgens mij een mens dat zelf, tenzij er een wettelijke basis is om dat niet toe te staan. Is deze er? Toegegeven, dit is hypothetisch, maar het is niet onbelangrijk.
“Na een jaar in een gesloten groep komt ze bij ons terecht. Tijdens ons eerste mentorgesprek vraag ik haar of ze een toekomstdroom heeft. Stewardess worden misschien? Huisje-boompje-beestje? Een keer naar Amerika? Nee, niets van dat al. Renate wil haar zwemdiploma halen!””
Het arme kind heeft een jaar in ‘een gesloten groep’ gezeten. Betekent dat dat ze opgesloten heeft gezeten?
Waarom wordt het kind na 1 jaar verplaatst? Krijgt weer met andere mensen te maken? Wordt ze volgend jaar weer verplaatst?
Als de overheid voor opvoeder meent te moeten spelen, dan moet diezelfde overheid ook kunnen aantonen dat zij een goede opvoeder is.
“L. Brusselman en Willem hebben duidelijk persoonlijk slechte ervaringen met BJZ,”
Ben daar gestopt met lezen. Een dooddoener. Ik heb geen enkele ervaring met BJZ. Geen enkel. Wat een belachelijk kul argument weer. Ik heb wel slechte ervaringen met het moeten aanhoren van onzin en mooipraterij, en als ik het zie herken ik het inmiddels.
Het is niet ik, maar jijzelf die vooringenomen is.
Probleem alhier is dat we op Sargasso grofweg 3 dingen zien van BJZ:
– Misstanden die breeduit in het nieuws komen;
– Cijfers van BJZ zelf waarin de waarheid overduidelijk wordt “geoptimaliseerd”;
– Dit soort artikelen over de dagelijkse praktijk die een lach op je gezicht toveren.
Het zijn allemaal extremen. De balans ontbreekt. Ik kan me daardoor de negatieve reacties hierboven goed voorstellen; in het bredere kader van de discussies over jeugdzorg op sargasso slaat dit soort artikelen als een tang op een varken. Er leven onder het Sargasso-publiek nog ontzettend veel onbeantwoorde terechte kritische vragen over jeugdzorg. En dan horen we een keer wat, is het een feelgood-verhaal.
Hoewel ik dit soort artikelen zeer waardeer denk ik niet dat Sargasso daar op dit moment de juiste plaats voor is.
@15 “het kind staat centraal”
Maar een antwoord op mijn vragen zal ik niet krijgen.
Mensen die zich achter het welzijn van kinderen verstoppen, daarvan heb ik toch een beetje de neiging om ze niet al te snel op hun blauwe ogen te vertrouwen.
Er speelt namelijk een ander belang mee: Het eigen belang. In dit geval van de organisatie wiens brood men eet.
Als dat feit niet wordt erkend kun je dit soort stukjes misschien beter in de Libelle plaatsen.
Nou goed, wat zmooc zegt, daar ben ik wel mee eens.
@15 Ik vind dat de emotionele lading van de kinderen in dit soort stukjes helemaal niet goed tot uiting komt.
Het meisje van 11 heeft een jaar(!) in een gesloten groep gezeten en dan mag ze bij de gratie van de begeleider op zwemles.
Ik denk dat als je de emoties van dat meisje, die na een abortus te hebben moeten ondergaan uit huis geplaatst is, een heel andere is dan het meisje dat glimlachend haar zwemdiploma haalt dankzij de inspanningen van de pedagogische medewerker.
Ik denk dat daar heel wat meer spanningen en negatieve gevoelens bij komen kijken. Een hel op aarde voor dat kind, schat ik zo in.
@16, @18:
Nogmaals: deze columns hebben niets met Bureau Jeugdzorg te maken.
Zie hierboven #6.
Dus van ‘persoonlijke betrokkenheid bij een beslissing tot uithuisplaatsing’ (in #16) is geen enkele sprake.
En als je dan toch iets over Bureau Jeugdzorg moet vinden, kom dan niet met absurde onzin aanzetten (opnieuw in #16) dat de beslissingen van die instantie meetbaar en objectief moeten zijn.
Hoe ‘meet’ je de exacte mate van problematiek in een gezin? In welke eenheden? (‘De uithuisplaatsing was onterecht want de problematiek zat pas op level vijf.’ Zoiets?)
Maar goed, Willem gebruikt zelfs het gegeven dat een elfjarige niet zelfstandig mag beslissen of ze een kind wil baren als stok om de hond te slaan. Dan weet je het wel.
Je kunt een hoop kritiek leveren op BJZ en veel daarvan zal terecht zijn, maar lever die dan:
a) als het daadwerkelijk over BJZ gaat;
b) bij voorkeur niet in de vorm van bizarre fantasiescenario’s.
“Hoe ‘meet’ je de exacte mate van problematiek in een gezin?”
Dat is nu precies het mandaat van de raad van kinderbescherming heeft, en op basis van haar aanbevelingen beslist een rechter.
Hoeveel is het budget van die club per jaar eigenlijk? Voor hoeveel kindereren? Het gaat in ieder geval over de levens van tienduizenden kinderen waar men blijkbaar met een natte vinger over beslist? Overgeleverd aan willekeur dus, want het is immers niet te meten?
Vreemd.
Nu zeg jij dat dit niet te meten is, en dat ik niet mag zeuren.
Ik vraag verder of er een rechtsgrond voor is dat een minderjarige niet zwanger mag zijn.
Uit je reactie maak ik op dat die rechtsgrond ontbreekt.
Ik hoor graag op basis van werkelijke argumenten waarom ik het vrkeerd zou zien. Ook zie ik graag antwoorden tegemoet op de vele, vele vragen. Ik heb de tijd.
Voor veel mensen, waaronder kinderen, zijn dit zaken van het allerhoogste belang.
Is een pedagoge iemand die in het familierecht is afgestudeerd?
Is een kinderrechter niet 100% afhankelijk van deze pedagoge?
Wat zijn dan de criteria waar een pedagoge naar kijkt?
Daar geen transparantie over willen verschaffen is een zeer kwalijke zaak, en een van de oorzaken van de slechte reputatie van de organisatie.
@18:
Precies. Het lijkt wel een schoonpoetsoperatie. Ingegeven door oprechte betrokkenheid, daar twijfel ik niet aan. Maar de discussie die eerder is ontstaan, daar wordt aan voorbijgegaan in deze stukjes.
#22 wijst er wel terecht op dat de stukjes niet gaan over Bureau Jeugdzorg (waar een deel van de discussie/klachten betrekking op heeft). Nu ja, had dat bureau een andere naam gehad dan was die verwarring misschien ook niet zo makkelijk ontstaan.
@22 Wat weet je dan wel?
Is dat wat jij doet zuiver argumenteren?
Ik heb vragen. Die stel ik. Het zijn redelijke vragen, die niet te moeilijk zouden moeten zijn om te beantwoorden door een grote organisatie met een geweldige verantwoordelijkheid naar de samenleving toe.
Zeg dan gewoon: Als je minderjarig bent en je raakt zwanger, dan komen wij bij jou thuis langs en dan sluiten we je op.
Want dat is dan waar het op neerkomt, toch?
Het maakt niet uit hoe je het zegt, waar het om gaat is wat de praktijken zijn die deze organisatie erop na houdt, dat die transparant en controleerbaar zijn.
En ja, die processes zijn te meten. Men heeft immers ongetwijfeld intern met protocollen te maken. Ook daar zou ik graag kennis van nemen. Het is immers een publiek gefinancieerde organisatie, dus daar heeft de burger recht op.
Misschien iets om te Wobben, iemand?
Als ze klaar zijn met de Pedopriesters zijn welzijnswerkers die zich hebben vergrepen aan pupillen aan de beurt,mag ik hopen.
@12: Jottem, nog meer protocollen en procedures. Het is mijn stellige overtuiging dat een overmaat aan protocollen en procedures een oorzaak van gebrekkige zorg is. Steevast zijn ze ingesteld nadat er iets gruwelijk fout is gegaan – dat mág immers niet. Vervolgens komen er fijn allerlei regeltjes wie op welk moment verantwoordelijk is, waarmee hulpverleners en instanties juist een alibi krijgen om niets te doen – nee hoor, het is niet onze taak – of juist zonder enig gezond verstand idioot hard in te grijpen – ja zeg, we zijn verantwoordelijk, dus we nemen geen risico.
Laten we blij zijn met hulpverleners die met hun hart werken en ophouden voortdurend alles en iedereen de maat te nemen als er iets fout gaat. Hoe schrijnend de gevolgen ook kunnen zijn, een hulpverlener die iets doet én menselijk is is honderd keer meer waard dan een hulpverlener die zich verschuilt achter de regeltjes.
Het is niet goed of het deugt niet – Nederland in optima forma. En uiteraard zijn het uitsluitend ánderen die het fout doen.
Ik twijfel ook niet aan de goede bedoelingen van de schrijfster en ik bied bij deze mijn excuses aan als ik wellicht enigzins off-topic ben gegaan, maar ik denk dat Olav en zmooc het goed verwoorden.
Het is gewoon een onderwerp van groot maatschappelijk belang, omdat het regelmatig voorkomt dat er grote maatschappelijke onrust is ontstaan juist vanwege de rigiditeit van de wijze waarop de organisatie naar buiten toe heeft gecommuniceerd.
Ik laat me verder graag onderwijzen.
Als het belang van het kind immer voorop staat, dan past het namelijk niet als een instelling er per definitie vanuit gaat dat dat bij natuurlijke ouders niet zo zou zijn.
Er moeten dus wel criteria zijn waarop een kind uit huis wordt geplaatst. In dit artikel is dat een zwangerschap, want iedereen is het erover eens dat het niet normaal is dat een kind van 11 zwanger is. Ja nogal wiedes.
Maar dan moet daar ook een wettelijke basis voor bestaan die een overheid het recht geeft hierop in actie te komen.
Op dit moment is het blijkbaar zo dat een afgestudeerd pedagoge die legitimiteit aan de rechtbank verschaft, zonder daarbij haar beslissingsprocess inzichtelijk te maken.
Zou zij dat wel doen, wat zouden daar dan mogelijk de gevolgen van zijn, buiten meer transparantie over de wijze waarop zij opereert?
@22: Blijf je riedeltje maar afsteken dat het een formeel niets met het ander te maken heeft, de slachtoffers weten dat er een innige band is.
@27
“Jottem, nog meer protocollen en procedures. Het is mijn stellige overtuiging dat een overmaat aan protocollen en procedures een oorzaak van gebrekkige zorg is. Steevast zijn ze ingesteld nadat er iets gruwelijk fout is gegaan – dat mág immers niet. Vervolgens komen er fijn allerlei regeltjes wie op welk moment verantwoordelijk is, waarmee hulpverleners en instanties juist een alibi krijgen om niets te doen – nee hoor, het is niet onze taak – of juist zonder enig gezond verstand idioot hard in te grijpen – ja zeg, we zijn verantwoordelijk, dus we nemen geen risico.”
Ja maar dat is de vraag niet. De vraag is naar welke regel er wel zijn die gehanteerd worden. Welke richtlijnen men daarbij aanhoudt.
Ook uit jouw antwoord valt op te maken dat het natte vingerwerk is waarbij de burger wordt geacht het lot van hun kroost in de handen van een goedbedoelende pedagoge te leggen die misschien zelf geen kinderen heeft.
Die bovendien geen rechter is.
En dus persoonlijk betrokken raakt bij een zaak.
Maar wel het werk van de rechter geacht wordt uit te voeren: een indicatiestelling kan betekenen dat het kind zomaar een jaar wordt opgesloten.
Daarom dus, transparantie. Wie weet hebben ze daar wel een heel boekwerk aan regeltjes en moeten het minder regels zijn. Of zijn wat vage afspraken en iedereen doet maar wat en het is een zootje en de helft van de kinderen eindigt als dakloze junk.
Dat soort dingen moet je toch als samenleving willen kunnen nagaan en enige mate van controle op kunnen uitoefenen?
Of moet je daar ‘alle vertrouwen’ in de handen leggen van een orgnaisatie die inmiddels bijna iedere maand weer in opspraak raakt en waar we met de meest tragische verhalen worden geconfronteerd?
@27
“Laten we blij zijn met hulpverleners die met hun hart werken en ophouden voortdurend alles en iedereen de maat te nemen als er iets fout gaat. Hoe schrijnend de gevolgen ook kunnen zijn, een hulpverlener die iets doet én menselijk is is honderd keer meer waard dan een hulpverlener die zich verschuilt achter de regeltjes.”
We kunnen pas dan blij zijn als we deze hulpverleners op waarde kunnen schatten en inzicht hebben op de opvoedkundige resultaten van hun handelen.
Een simpele constatering dat de ouder(s) het niet goed doen en het DUS moet worden overgedragen zou niet genoeg mogen zijn.
Er zou een onderbouwing moeten zijn, en die onderbouwing zou gebaseerd moeten zijn op een aantal factoren, waaronder welzijn, ontwikkeling, sociale vaardigheden, schoolresultaten, etc. Die zijn redelijk objectief vast te stellen.
Daar zou je best richtlijnen voor mogen en kunnen opstellen, ook als ze niet bindend zijn, ze kunnen wel structuur geven.
Of hoe rechtvaardig je anders een CITO toest of schoolexamen?
@30
Nou ga op onderzoek uit dan. Ga WOBben, doe iets.
Je kan best een punt hebben, maar nu weten we het wel met die eindeloze ‘vragen’ van je. Er zitten een paar legitieme vragen tussen, maar ook een hoop onzinnige retorische vragen (‘Is de rechter onpartijdig in dit soort zaken?’) en vermomde insinuaties (‘een goedbedoelende pedagoge te leggen die misschien zelf geen kinderen heeft.’).
@22: Je zegt niets. Je voegt niets toe aan de discussie, geeft geen antwoorden, maar hebt enkel kritiek op het feit dat ik niet de juiste benaming voor de juiste instantie gebruik, kun je nagaan wat een rookgordijn er om de jeugdverzorginsindustrie wordt opgetuigd.
Hoeveel mensen werken er in deze sector? Vele duizenden toch? En hebben zij niet allen een ingrijpende, drastische, vreselijk verantwoordelijke rol te spelen?
Waarover men geen verantwoording wenst af te leggen over het wel of niet functioneren van die organisatie?
Nou dan zou ik dus snel plannen maken om die hele organisatie eens van top tot teen he-le-maal door te lichten, want dan lijkt het gewoon nergens op wat er daar gebeurt.
@30: “Ook uit jouw antwoord valt op te maken dat het natte vingerwerk is waarbij de burger wordt geacht het lot van hun kroost in de handen van een goedbedoelende pedagoge te leggen die misschien zelf geen kinderen heeft. ”
Fijne extrapolatie naar iets wat ik niet gezegd heb. Ik heb niets met de sector, ik heb zelfs geen kinderen.
Het enige wat ik zeg is dat de vanzelfsprekende reflex dat het allemaal niet deugt en allemaal anders moet en dat we alles van de eerste tot de laatste minuut vooraf én achteraf moeten kunnen verantwoorden niet leidt tot betere zorg.
Zeker, er horen toetsingsmomenten in procedures te zitten, dat bestrijd ik ook helemaal niet. Maar de reflex dat alles in procedures en protocollen vast moet liggen leidt tot hulpverleners die als robots de regels volgen en niets meer dan dat. En o wee als ze er gevoelens bij hebben, dan zijn ze persoonlijk betrokken en dús niet betrouwbaar. Volgens mij moet je juist bang zijn voor hulpverleners die in het geheel niet betrokken zijn.
Wat ik zeg is dat hulpverlening als deze per definitie niet altijd goed zal gaan. Dat is dramatisch voor de persoon in kwestie en vermoedelijk ook voor de hulpverlener. Maar met het Electronisch Kind Dossier en eindeloze protocollen en procedures wordt een schijnzekerheid gecreëerd die zelf nieuwe slachtoffers zal maken. Maar hé, het was in elk geval volgens de regeltjes.
De reactie op een positief verhaal is alleen maar dat het propaganda is, dat de schrijfster – foei! – er iets bij voelt en eindeloze speculaties over wat er allemaal niet aan zal deugen. Ja, er gaat veel fout in de hulpverlening en ook in de jeugdzorg. Maar ik ben ervan overtuigd dat dat eerder ondanks dan dankzij hulpverleensters als deze zal zijn. En nogmaals, het EKD en steeds weer nieuwe procedures en protocollen zijn niet meer dan schijnzekerheid. Dát is de essentie van mijn reactie, niet dat we schutterende instanties vrolijk hun gang moeten laten gaan.
@32: Een pedagoge die zelf geen kinderen heeft, zal zich naar mijn mening anders opstellen tegenover andermans kinderen dan iemand die wel zelf kinderen heeft.
Iemand die net uit school komt en geen kinderen heeft kun je makkelijk vertellen wat ze PRECIES moeten doen, terwijl iemand die wat wijzer is en wat meer ervaring heeft, of zelfs zowel pedagogisch als in het familierecht is geschoold en 20 jaar ervaring heeft op dit gebied, zelf het inzicht heeft wat wellicht het verstandigst is.
Dat kun je niet zomaar gelijkstellen, zeker niet als er geen enkele richtlijn is en men zomaar wat aanmoddert.
Maar nee ik moet het weer oplossen voor een ander. Ik moet gaan wobben omdat men geen informatie wil geven, zich niet in het publieke debat wil mengen. Zelfs niet anoniem en veilig op internet.
De belangen van de organisatie moeten immers eerst worden veiliggesteld, pas daarna zijn de kindertjes aan de beurt. MEt wie we overigens echt heus waar het aller- aller- beste voorhebben.
Sorry voor de toon, maar zo komt het over. Ik had een veel beter verhaal verwacht. Een onderbouwing van waar jeugdzorg voor staat en hoe ze te werk gaat.
@33: Klagen dat anderen feitelijk zijn, en er vrolijk een term als de jeugdverzorgingsindustrie aan hangen. Fijne debattruc om iedereen bij voorbaat verdacht te maken. Wilders zou het je niet verbeteren. (Hee kijk, nog een debattruc!)
@35: Je hebt al lang en breed een mening klaar, en als iemand niet terstond en volledig alle informatie wil geven die je eist dan heb jij dus een enorm complot van de jeugdverzorgingsindustrie aan het licht gebracht. Het is een anekdote van een hulpverleenster die een inkijkje geeft in haar werk, niet meer en niet minder.
@34: goede reactie van je, kan ik me in vinden.
Ik denk dat ik niet zozeer wens dat er cijfertjes en toetsmomenten zijn maar meer een omschrijving van de criteria waarnaar gekeken wordt waarop men een indicatie baseert.
Dat is nog steeds een grijs gebied in een dikke mist. Een persoonlijk betrokken medewerker die geinstrueerd is hoe het uitplaatstraject te bewandelen zal daarop zijn ingesteld.
Het risico is dan dat deze een hamer in de hand heeft en in alles een spijker ziet. Ook die op laag water.
Er zijn toch echt wel dingen misgegaan daar anders hadden we niet al die verhalen gehad. Waar komt dat dan door vraag ik me af.
En ja, een organisatie die star is, en weigert om te luisteren naar belanghebbenden, die moet je wel onder de loep durven leggen als dat nodig blijkt.
@36: Ik geef toe dat ik daarmee chargeer. Maar ik vind dat gerechtvaardigd vanwege het feit dat het intussen wel een industre IS met vele duizenden werkplekken.
Misschien is het wel niet genoeg. Misschien is het teveel. Dat weet ik niet. Dat hangt er maar net vanaf wat de resultaten zijn die men wel of niet weet te boeken.
Maar er gaat wel ieder jaar ongetwijfeld steeds meer geld naartoe, en als we verhalen van buro jeugdzorg mogen geloven, dan is er een groeiende behoefte aan haar diensten.
Zoeits zou ik dan graag onderbouwd willen zien.
@37: Ik eis niets, ik verkeer helemaal niet in een positie om wat dan ook te eisen.
Ik stel vragen, en ja, ik heb kritiek. Die onderbouwd is.
Dat gaat inderdaad wel iets verder dan het artikel, maar ik ben niet de enige die erdoor wordt getriggerd.
Een positief artikel terwijl er nog zoveel vragen open staan, die ik gewoon uit de smaenleving heb opgevangen.
Nu jij over een groot complot begint denk ik: Zo heb ik er nog niet eens over nagedacht. Lijkt me sterk. Lijkt me meer een kwestie van verregaande incompetentie waarbij over veel te veel schijven wordt gewerkt zodat niemand het grote plaatje meer ziet: het oorspronkelijke doel waarvoor deze instellingen zijn opgericht.
Dat we ons nu mogen behelpen met een inkijkje in de wereld van een enkele werknemer aan wie een enkel kind een zwemdiploma te danken heeft, dat geloof ik wel.
Maar of het zoden aan de dijk zet? Wat schieten die andere tienduizenden kinderen daar mee op?
@39
Ongetwijfeld? Er wordt bezuinigd op jeugdzorg hoor.
Je hebt totaal geen verstand van de materie, zoveel heb je zelf al toegegeven, maar je hebt wel je mening klaar en je komt hier op een willekeurig ongerelateerd blog allemaal verdachtmakingen spuien. Waarom?
“Renate heeft maar één doel: haar zwemdiploma halen. Dertien is ze”
Lijkt me stug.. Ze heeft ongetwijfeld ook andere doelen in haar leven, zeker nadat ze uit huis is geplaatst, een gedowngen abortus is ondergaan en een jaar opgesloten heeft gezeten.
Maar we gaan het nu enkel hebben over een meisje die haar zwemdiploma haalt waar de schrijfster bij hogere uitzondering bij was.
“Als ze voorbij de tribune zwemt, kijkt ze vanuit haar ooghoeken waar ik zit.
Ik steek mijn duim op. Snel kijkt ze weg. Ze wil zich duidelijk blijven concentreren. Maar dan verschijnt er een enorme glimlach op haar gezicht. Dapper zwemt ze verder.”
Wordt ze vvolgend jaar weer overgeplaatst naar een andere pedagoge? Moet ze dan soms in pleeggezin of mag ze weer bij moeder wonen? Of bij tante misschien, nu ze ouder is?
Wie beslist? Het meisje? Of Jeugdzorg? De moeder in ieder geval niet, die is immers ‘zwakbegaafd’, maar we mogen niet weten wat dat nu precies inhoudt.
De eerste 11 jaar had Buro jeugdzorg er geen enkel probleem mee dat ze bij deze moeder woonde. Maar nu is er de reddende engel: Buro Jeugdzorg.
Zou het echt waar zijn?
@39: Het is gechargeerd, maar jij mag dat omdat dat beter uitkomt?
“Er gaat ongetwijfeld steeds meer geld naartoe”, je neemt dat dus voetstoots aan. Heb je daar cijfers van? Als jij volledige openheid van zaken mag vragen van iedereen die in de verte iets met BJZ te maken heeft, dan mogen we van jou ook de juiste onderbouwing verwachten, toch?
Een hulpverleenster wordt niet betaald door BJZ, haar verhaal gaat niet over BJZ, maar jij mag haar afserveren omdat ze niet direct en volledig verantwoording aflegt over financiën, ethiek en werkwijze van BJZ en de rechterlijke macht. Logisch, want er wordt hier een rookgordijn opgetrokken door de jeugdverzorgingsindustrie waarin alle betrokkenen bezig zijn zoveel mogelijk geld binnen te harken, zonder zich te bekommeren om kinderen. O, en als ze geen kinderen heeft dan is ze natuurlijk sowieso incapabel. De moeder van het meisje in dit verhaal had daarentegen wel kinderen en wist het dus beter dan een kinderloze hulpverleenster, toch?
Je begint bij de gedachte dat er één groot complot is van mensen die rijk willen worden over de ruggen van arme kindjes. Elk argument is daar vervolgens bij geoorloofd. Dat je daarbij zelf feiten verzint is blijkbaar een detail. Logisch, want jij hebt besloten dat het de volledige jeugdverzorgingsindustrie is die hier op Sargasso zijn eigen straatje aan het schoonvegen is.
Maar in werkelijkheid ben je een hele rij verdachtmakingen aan elkaar aan het hangen om heel hard “onzin!” te roepen. Meer is het niet. Ik heb er dan ook al veel te veel tijd aan besteed.
@41: Ik heb misschien geen verstand van jeugdzorg en al die andere ellende eromheen, maar ik heb wel verstand van opvoeden.
Daarom alleen al.
Maar wellicht ook aangespoord door de maandelijks terugkerende drama’s waar de nieuwsrubrieken vervolgens weer mee gevuld worden.
Dus deze organisatie heeft volgens mij wel iets uit te leggen aan de samenleving ja. Zoals de bevolking voor te lichten op basis waarvan zij tot haar besluitvorming komt.
Ik hoor te veel verhalen over vechtscheidingen, en zodra er ergens Jeugdzorg genoemd word, dan lopen de rillingen over de rug en gaan de nekharen omhoog staan bij mensen.
Dat gebuert niet zomaar, dat men siddert bij het in aanraking komen met iets. Dat komt doordat men de macht heeft met de grootst mogelijke impact in iemands leven in te grijpen. Doodeng, en menig kind zal er een trauma aan hebben overgehouden, dunkt me.
En dan vraag jij waarom ik vragen stel. Zet anders de zogenaamde ‘verdachtmakingen’ maar op een rij. Ik heb niemand persoonlijk aangevallen, en ik spreek zuiver over het functioneren van de organisatie, binnen de bredere context van dit artikel, almede in het kader van eerdere publicaties over jeugdzorg op sargasso.
@40 en de rest, ik heb heerlijk een rondje gemingoold wegens volstrekt offtopic.
Maar. Voor dat ene kind, op dat ene moment, is het gewoon iets waardevols als er een mens is, gewoon een mens van vlees en bloed met emoties en al, dat even betrokken is. Elke kleine glimlach telt. Het idee dat het niet waardevol is omdat er ook nog andere kinderen zijn, vind ik zelf moreel failliet.
Het Budget (schrik niet): 4,3 Miljard(!!!) voor de nieuwe Jeugdwet die per 1 januari 2015 in gaat.
Ach ja, hoe dom kan ik zijn om een goede discussie over het onderwerp te verwachten.
Ik heb even gezocht wat ik kon vinden, maar wie hier wijs uit wordt mag het zeggen, er valt gewoon geen enkel peil op te trekken, dit circus:
“In de bestuurlijke afspraken van 19 december 2013 tussen Rijk, VNG en IPO is opgenomen dat de afspraken tussen Bureau Jeugdzorg en regio’s betrekking hebben op de continuïteit van functies en zorg en de daarvoor benodigde infrastructuur in het jaar 2015. Vanzelfsprekend is het mogelijk ook voor de jaren daarna afspraken te maken; dit draagt bij aan de helderheid voor het Bureau Jeugdzorg en de transitie- en transformatie opgave die er ligt voor 2016 en verder.
Welke eisen worden er gesteld aan de afspraken die regio’s en Bureaus Jeugdzorg moeten maken op basis van de bestuurlijke afspraken van 19 december jl.?
In de bestuurlijke afspraken van 19 december 2013 is opgenomen dat gemeenten uiterlijk 28 februari 2014 in regionaal verband en in overleg met het Bureau Jeugdzorg een besluit nemen, gericht op het garanderen van de continuïteit van de functies van het huidige Bureau Jeugdzorg (AMK, toegang, crisis, JB en JR), evenals de infrastructuur die hiervoor noodzakelijk is. Daarbij geldt ook dat de continuïteit van zorg door dezelfde aanbieder als bedoeld in het overgangsrecht, ook van toepassing is op de uitvoering van maatregelen jeugdbescherming en jeugdreclassering door de Bureaus Jeugdzorg. De afspraken moeten deze continuïteit van zorg garanderen.
Dit betekent dat regio’s en het Bureau Jeugdzorg in onderling overleg tot wederzijdse afspraken moeten komen die de continuïteit van functies en de zorg en de daarvoor benodigde infrastructuur (waaronder de continuïteit van zorg voor de op 31-12-2014 aanwezige cliënten jeugdbescherming en jeugdreclassering) waarborgt. Dit kan in uiteenlopende vormen die kunnen variëren van een harde toezegging op continuïteit van de organisatie of op het budget tot aan gedetailleerde afspraken over budget of aantallen fte per functie.
Het volstaat wanneer de afspraken door zowel Bureau Jeugdzorg als de regio ondertekend zijn. Er wordt vanuit gegaan dat de gemeenten en de Bureaus Jeugdzorg door ondertekening van de afspraken gezamenlijk garant staan voor de continuïteit van functies en infrastructuur (inclusief de uitvoering van het overgangsrecht). De afspraken zullen daarom niet verder inhoudelijk worden getoetst.”
http://www.voordejeugd.nl/ondersteuning/ondersteuning/veelgestelde-vragen/afspraken-regio-s-en-bureaus-jeugdzorg
en kijk dan, de ‘financien’ bij ‘veelgestelde vragen’:
http://www.voordejeugd.nl/ondersteuning/ondersteuning/veelgestelde-vragen/financien
en het antwoord op de vraag ‘Groeit de Jeugdzorg door?’ (implicerend dat zij groeiende is of is geweest)
“De zorg voor jongeren met opgroei- en opvoedproblemen is nogal versnipperd. Hierdoor is er geen goed zicht op de hoeveelheid zorg die deze jongeren nodig hebben. Dit rapport biedt voor het eerst een overzicht van de vraag naar jeugdzorg. Dit inzicht is van groot belang, omdat gemeenten vanaf 2015 de verantwoordelijkheid krijgen voor de uitvoering van alle zorg voor jongeren van 0 tot en met 17 jaar en hun opvoeders.
Het rapport brengt voor verschillende jeugdzorgvoorzieningen in kaart welk beroep daarop is gedaan in de periode 2001-2011. Het geeft ook de groei weer van het geheel aan jeugdzorgvoorzieningen voor die periode. Tot slot biedt het een indicatie van de toekomstige ontwikkeling van het beroep op de afzonderlijke jeugdzorgvoorzieningen en het totaalpakket aan jeugdzorg voor de periode tot en met 2017.”
Totaal uit klauwen, oneverzichtelijke, non-transparante bende die nu over het hek wordt gegooid bij de gemeentes.
Voor 2012 zien we geluukig dit:
http://www.scp.nl/Publicaties/Alle_publicaties/Publicaties_2012
en
http://www.scp.nl/Publicaties/Alle_publicaties/Publicaties_2012/Advies_Kinderrechtenmonitor
Alles uiteraard uitsluitend tegen betaling beschikbaar, terwijl dit gewoon al uit belastinggelden betaald is.
en hier uit het voorgekauwde communicatiemateriaal:
http://www.voordejeugd.nl/ondersteuning/ondersteuning/toolkit-communicatie
“De nieuwe jeugdwet is goedgekeurd door de 2e en 1e Kamer en gaat per 1 januari 2015 in.”
“verzorgen gemeenten per 1 januari 2015 de vrijwillige en
gedwongen jeugdzorg die nu onder verantwoordelijkheid
vallen van de provincie, de jeugd-GGZ vanuit de
Zorgverzekeringswet (Zvw) en de AWBZ, en de zorg voor
jongeren in verband met een verstandelijke beperking (VB) en
de begeleiding, persoonlijke verzorging en kortdurend verblijf
op basis van de AWBZ.”
@45: Dat begrijp ik ook wel, maar zoals ik eerder al zei dat vind ik meer iets voor in de Libelle.
Doorgaans worden op Sargasso de wat bredere, zwaardere sociale vraagstukken behandeld, en in dat licht moet je mijn reacties plaatsen.
De 4,3 miljard budget komt uit dit document: “Factsheet Jeugdwet”
http://www.voordejeugd.nl/images/pdf/factsheet/Factsheet_Jeugdwet.pdf
Uit hetzelfde document, zie pagina 2, “Waarom deze Jeugdwet”.
Daaruit kun je afleiden dat dit al minstens 10 jaar speelt, de verkokering, en de hele rotzooi. Is gewoon zo. VErsnipperd, slechte samenwerking met gezinnen, noem het maar op, het staat er allemaal in.
Zal de nieuwe jeugdwet wel of niet successvol zijn?
“Ach ja, hoe dom kan ik zijn om een goede discussie over het onderwerp te verwachten.”
Ach gossie! Alle anderen zijn dan ook makke schapen die aan de leiband lopen van “de jeugdverzorgingsindustrie”, die geen “signalen opvangen uit de samenleving”, over “maandelijks terugkerende drama’s”, sidderingen bij het slechts noemen van de term jeugdzorg….
Nee, je valt niemand persoonlijk aan. Maar dat is alleen maar omdat je de schrijfster van het stuk prompt verdacht maakt als onderdeel van de “jeugdverzorgingsindustrie”. Je plempt van alles bij elkaar, met fijn dramatisch aangezette rampen die je ooit ergens gelezen hebt en die je wel volledig voor waar aanneemt. Dat in tegenstelling tot een feitelijke anekdote van een hulpverleenster, want hé, ze weigert verantwoording af te leggen voor een organisatie waar ze niet voor werkt!
“Daaruit kun je afleiden dat dit al minstens 10 jaar speelt, de verkokering, en de hele rotzooi. Is gewoon zo. VErsnipperd, slechte samenwerking met gezinnen, noem het maar op, het staat er allemaal in.”
Kijk, ze zeggen het zelf! En zo niet, dan lees ik het er wel in. En er wordt een nieuwe wet aangenomen, dat kan dus zéker niets zijn!
Je roept steeds het beeld op van grote organisaties die samenspannen om de samenleving geld afhandig te maken, waar het gaat over één meisje dat iets positiefs meemaakte. Zeg het nou maar eerlijk: je was gewoon teleurgesteld dat je niet een sappig verhaal over miljardenmisstanden kreeg, dus maakte je dat er zelf maar van.
Zo, en nu ben ik er écht klaar mee.
Willem, bouw een mooi artikel en submit het naar de redactie van Sargasso – als het een behoorlijk artikel is is de kans groot dat het geplaatst wordt, en dan zal ik het van harte lezen en misschien zelfs met je eens zijn, of anders een poging doen tot een inhoudelijke discussie.
Maar dit is gewoon simpelweg niet de plek.
Ik verdenk de meeste reageerders in dit draadje zelf deel uit te maken van de een of andere welzijnsmaffia.
@49: Zelfs niet 1 antwoord op meer dan 25 vragen..
Wel
“Ach gossie! Alle anderen zijn dan ook makke schapen ”
“prompt verdacht maakt als onderdeel van de “jeugdverzorgingsindustrie”
Waar dan?
“Je plempt van alles bij elkaar, met fijn dramatisch aangezette rampen die je ooit ergens gelezen hebt”
Of op menig verjaardag uit eerste hand van vernomen heb..
“Dat in tegenstelling tot een feitelijke anekdote van een hulpverleenster,”
1(!) anekdote! 1!
“Kijk, ze zeggen het zelf! En zo niet, dan lees ik het er wel in.”
Nee hoor dat staat er gewoon. Niet gezien zeker?
“En er wordt een nieuwe wet aangenomen, dat kan dus zéker niets zijn!”
Toch fijn om te weten nietwaar? Heb je deze wel gelezen? Wat vond je er dan van?
Want jij speelt het zelf nu wel op de persoon, en hebt het niet meer over de inhoud. De vragen die ik heb gesteld.
“Je roept steeds het beeld op van grote organisaties die samenspannen om de samenleving geld afhandig te maken”
Dat roep ik niet op, dat heeft de organisatie zelf opgeroepen. Dat is de indruk die bij veel mensen bestaat. Ik laat mij graag van het tegendeel overtuigen, maar dan wel op basis van argumenten.
“je was gewoon teleurgesteld dat je niet een sappig verhaal over miljardenmisstanden kreeg”
Want ik zou als niet-ter-zake-kundige immers nooit het belang van kinderen voor ogen kunnen hebben? Is dat het?
Ik had ook kunnen zeggen dat ik het walgelijk vind dat men over de rug van een kind zichzelf en de organisatie waar men onderdeel van uitmaakt in een positief daglicht probeert te zetten omdat ze een imagoprobleem hebben, maar dat zei ik niet.
In plaats daarvan heb ik vragen gesteld waarvan je redelijkerwijs mag verwachten dat de kennis aanwezig is. Die is in ieder geval niet hier op dit blog aanwezig, of men wil gewoon geen antwoord geven op de gestelde vragen.
Wat wel opvalt is de storm aan verontwaardigden die het uiteraard wel in de eerste plaats om het belang van de kinderen gaat.
Iemand die daar vragen over stelt, is dat bij voorbaat dus niet. Dat valt op. BLijkbaar ben ik bij voorbaat verdacht en zal ik wel “een negatieve ervaring met jeugdzorg hebben”
Nu wel ja.
” Ze gaat morgen nog maar eens op school praten, met de zorgcoördinator, de mentor, de stagebegeleider, de praktijkbegeleider en het schoolmaatschappelijk werk. De school maakt zich ‘ernstige zorgen’, maar wil niet dat Jeugdzorg dit terugvertelt aan de jongen – en dus kan ook die informatie weer niet worden gebruikt. De politie heeft hem recent meermaals opgepakt maar Jeugdzorg krijgt niet boven water waarom.
Niet dat er geen informatie is over jongens als deze. Het standaard onderzoek door de Raad voor de Kinderbescherming, nodig voor een advies aan de rechtbank, telt 118 vragen over elf ‘levensdomeinen’. In het domein ‘attitude’ bijvoorbeeld: ‘Belangrijkste emotie tijdens delictpleging?’ Er zijn zeven keuzes: ‘Nerveus, bang, bezorgd, onzeker’. Of ‘Opwinding, spanning’. Of ‘Boosheid’. Of ‘Onbezorgd of onverschillig’. ‘Zelfverzekerd of trots’. ‘Anders’. Of: ‘Onbekend’.
De vragenlijst leest als een lesboek van de sociale academie in de jaren zeventig: ‘Inschatting sociale situaties en keuze van gedrag?’ Antwoord A: ‘Kan de meest geschikte tijd en plaats kiezen voor het gebruik van de meest adequate prosociale vaardigheid.’”
en
“Het wollige hulpverlenersjargon klinkt deze week wel vaker in de door heel veel maatschappelijk werkers bevolkte burelen. Bijvoorbeeld tijdens de ‘Leerwerkbijeenkomst’ over de methodiek VERVE (‘Veiligheid en regie voor elk’), die – kort gezegd – het eigen netwerk van de betrokkene centraal stelt. ‘Het is gelukt om haar te positioneren in de regie,’ heet het dan. Of ‘Wat is voor jou wat je meeneemt?’”
https://sargasso.nl/balanceren-rond-het-kind-2/
Juist ja.
“De bezorgdheid leeft breed. Anneke Haarsma, lid van de Raad van Toezicht van BJZ Overijssel, zegt het in een vergadering met de Cliëntenraad zo: ‘Het gemiddelde raadslid heeft vaak geen benul van wat dit werk inhoudt. Maar de zachte sector maakt binnenkort wél driekwart van de totale begroting van een gemeente uit.’
Het gebrek aan deskundigheid op lokaal niveau zal, paradoxaal genoeg, leiden tot sneller ingrijpen en méér Jeugdbeschermingsmaatregelen, voorspelt Hans Lomans, bestuurder van BJZ Gelderland”
“Martin Sitalsing, bestuurder van BJZ Groningen en voormalig politiecommissaris tijdens het bestuurdersoverleg: ‘Toen er steeds meer cameratoezicht kwam, ging de politie steeds meer incidenten zien, waardoor er ook meer inzet nodig was. Ik vrees dat dit in de lokaal georganiseerde Jeugdzorg ook gaat gebeuren.’ Ofwel: nóg meer werk, terwijl de budgetten krimpen. En dat, vertelt menig Jeugdzorgwerker, terwijl er nu ook al regelmatig meldingen binnenkomen waarvan ze denken: ‘Wat moeten wíj hier mee? Wat verwacht je nu eigenlijk van ons?’”
http://www.vn.nl/Archief/Samenleving/Artikel-Samenleving/s-Nachts-gaan-de-jongens-naar-de-kamers-van-de-meisjes.htm
@Willem
Kun je niet puntsgewijs je grieven/opmerkingen opschrijven? (eenvoud is het kenmerk van het ware)
Het lijkt wel of een boek wil schrijven.
Dat binnen de jeugdzorg best een en ander mis is, zal niemand betwisten.
Het zelfde geldt voor ouderenzorg, geestelijke gezondheidszorg enzovoort.
Persoonlijk vind ik het best aardig om te vernemen dat een “vertrapt” meiske het misschien toch gaat redden.
“Kankeren (kan ik zelf, zij met met minder woorden, ook best ) helpt meestal geen zier.
Wat wel nuttig is, indien je er geschikt voor bent, bijvoorbeeld vrijwilliger worden bij de kindertelefoon, of je op een andere manier inzetten voor de jeugd.
Geef voor mijn part Teeven een (#?#?#?#?#?#?) rode kaart vanwege http://www.nu.nl/politiek/3817848/teeven-in-beroep-uitspraak-kinderpardon.html
Amen.
@Willem:
Het is niet de bedoeling dat je vijf reacties achter elkaar in een draad gooit.
Als je meerdere punten wilt maken, zet ze dan in één reactie.
Ik hoor het alweer, een hoop commentaar over de vorm, de vraagstelling, mijn motovatie, verleden, achtergrond en achterlijkheid, maar geen antwoorden.
Nou dat geeft een Burger echt vertrouwen in de nieuwe jeugdwet. Ik durf nu al te zeggen dat dat een drama gaat worden.
Alweer een schandaal?
http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Nederland/article/detail/3683311/2014/07/03/Moeder-in-strijd-met-Jeugdzorg-Ik-ben-niet-gek-ik-had-een-hersentumor.dhtml
@60: En zoals altijd draait de kinderrechter wat “Jeugdzorg” vraagt,als een marionet.
Ik ken iig geen zaak waarin dat anders is gegaan,volgens mij komt het ook nooit voor dat een kinderrechter de ballen heeft om tegen “Jeugdzorg”in te gaan.
Ze zien de sanctionering van hun besluiten door een rechter mi als louter formaliteit.
@61: In dat geval heb ik gelijk als ik zeg dat jeugdzorg pedagogen op de stoel van de rechter neerzet. Terwijl zij daar niet voor gestudeerd hebben, niet voor voor betaald worden, en er een juridische basis voor ontbreekt.
Het lijkt mij dat dit juridisch niet door de beugel kan en dat deze praktijken zouden moeten worden aangekaart bij het europse hof.
Net als met het zwarte pieten worden zaken hier ten lande stelselmatig niet getoetst aan de internationale rechten van de mensen, en de internationale rechten van het kind.
Als jouw toekomst in de praktijk bepaald wordt door iemand die daartoe juridisch niet bevoegd is, dan ben je belanghebbende en kun dat hele circus aanklagen.
Zal ik wel, zal ik niet… maar ik reageer toch maar even.
@62, nee, je hebt geen gelijk. De juiste kritiek met de juiste argumenten.
Allereerst is het niet Jeugdzorg die pedagogen op de stoel van de rechter zet, maar de rechter die haar eigen zetel afstaat. Jeugdzorg kan de rechters daartoe niet dwingen, en elke rechter kan in elk van de gevallen besluiten om anders te handelen, om Jeugdzorg wel kritisch te bevragen, om zich wel te verdiepen in de dossiers. Die kritiek geldt nadrukkelijk de rechtspraak en niet jeugdzorg.
Ten tweede is het probleem niet dat het de pedagoog aan juridische kennis ontbreekt, want het gaat namelijk niet om strict juridische vraagstukken (de grenzen daarvan zijn wel ongeveer uitgekristalliseerd), maar om de toepassing daarvan op die specifieke situatie, en het wegen van de gegeven argumenten. In principe zou elke academicus dat moeten kunnen, al geef ik grif toe dat redenatievaardigheden bij velen onder de maat zijn, en pedagogiek is volgens mij zeker niet een opleiding die dat hoog op het programma heeft staan.
Maar dat heeft dus niet sec met wel of niet juridisch onderlegd zijn te maken.
En ten slotte is het de pedagoog ook niet te verwijten dat zhij beslissingen neemt die ze niet mag mag nemen, maar dat de grond van die beslissingen te vaak niet berust op een eerlijke en correcte en zo objectief mogelijke inschatting van de situatie, maar veel te vaak op hele subjectieve zaken. Bovendien lijkt het jeugdzorg nog al eens te ontbreken aan inzicht in eigen functioneren en de moeilijkheid en ethische dilemma’s van de zaken.
Dat is belangrijke kritiek, die Jeugdzorg zich zeker aan mag trekken, maar dat gaat om hele andere punten dan jij schrijft.
En: het is in dit draadje nog steeds absoluut off-topic. Ik zou je nogmaals willen adviseren: schrijf een goed-onderbouwd artikel en stuur het in naar de redactie, er zit genoeg materiaal in. Maar hier zijn je reacties niet op z’n plek omdat dit artikel daar totaal niet over gaat.