Tourziekte: verliezen

We zouden het bijna vergeten, maar er is een Tour de France aan de gang. Het wielrennen kent verhalen en geheimen, dames en heren, waar Mart Smeets en Maarten Ducrot contractueel verplicht over zwijgen. Hier hoort u ze toch.

Kampioenen vallen niet. En wie valt, wordt geen kampioen. Dat is een ijzeren wielerwet. Dus de wielerjuristen onder ons wisten het al na de kasseienrit vorige week: Lance Armstrong gaat nooit meer de Tour de France winnen.

Wat maakt wielrennen mooier dan alle andere sporten? De zichtbare teleurstelling die de kampioen uitstraalt als hij weet dat zijn beste dagen achter hem liggen. De lege uitdrukking, de lijdensweg, de ploegmaats die voorzichtig tegen hem fluisteren dat het straks ècht beter gaat. In het wielrennen is de gifbeker oneindig diep. En hij moet helemaal leeg.
Het verlies van een WK-finale? Dat is feest met een zuurtje. Zoals Willem-Alexander sip kijkend naast zijn feestende ambtsgenoot op de tribune zat. Grappig, eigenlijk. Maar het Grote Verliezen in de Tour is een show. Een mooiere show dan de juichende armen van de winnaar, als je het mij vraagt.

Zondag was de etappe van Lance Armstrong, en hij reed zijn hellerit zoals Indurain hem voor hem reed. Geknakt en gebroken. Verdwenen was de bravoure, het vertrouwen in een gunstige afloop. Lance was een oude man die nog een keer wilde winnen, terwijl hij eigenlijk wel beter wist. Ook Armstrong kent de wielerwetten. Hoe zou dat gegaan zijn na zijn slecht verlopen kasseienrit? Realiseerde hij het toen al, of negeerde hij de wielerwet zoals de Nederlandse fans de voorspelling van octopus Paul? Ook zondag ging hij meerdere malen tegen het asfalt. Zou hij het na de eerste val al hebben geweten? Dat hij nooit, maar dan ook nooit meer zou kunnen winnen? Of hield zijn ijdelheid hem op de been? Het zijn vragen die je jezelf kan stellen als je hem bekijkt, achtergelaten op de Alpenflanken, urenlang in beeld.

Een groot winnaar hoort groot te verliezen, en gelukkig heeft Lance Armstong ons niet teleurgesteld. Even dacht ik, toen hij als winnaar zijn laatste ronde reed, dat we het nooit mochten zien. Maar – dat moet je Amerikanen nageven – er zat nog een show in hem. Maar alleen Amerikanen maken een grote show als er een WK-finale wordt gespeeld. Mooie show. Slechte timing.