Het ging snel met the Ting Tings in 2008. Na een aantal succesvolle optredens op Eurosonic, London Calling en Lowlands is het duo uitgegroeid tot een fenomeen en wist het afgelopen zondag een uitverkochte Melkweg Max te vullen. Dat zijn 1.500 man in één zaal en wie had dat verwacht aan het begin van het jaar. Maar zoals het vaker gaat, kan het hard gaan met Engelse debutanten en ben je in een mum van tijd een grote speler en dat wil nog wel eens zijn tol eisen.
The Ting Tings maken, naar eigen zeggen punk-pop met Katie White op zang/gitaar en Jules de Martino op drums/zang en daarnaast loopt nog een batterij aan effecten met samples mee om het geheel te omlijsten. Dat leverde al de succesvolle singles Great DJ, That’s not my name en de huidige Shut up and let me go van het debuutalbum We started nothing op. Het zijn stuk voor stuk meezingers met pakkende teksten en beats, dus het is ook niet zo gek dat ze zo snel gegroeid zijn. En dat Katie echt goed kan zingen, bewijst ze in Traffic Light dat tegelijkertijd als vreemde eend in het repertoire geldt.
En dan word je ineens heel erg groot en tour je langs alle zalen in de VS en Europa. Een album van veertig minuten wordt dan wel erg kort. Wanneer je het repertoire al tientallen keren hebt gespeeld en er weinig rek in improvisatie zit in de nummers, kan ik me voorstellen dat zo’n tour op den duur aardig gaat vervelen. Aan de entourage op het podium lag het in ieder geval niet; een zingende drummer is altijd interessant om naar te kijken en op het podium stond een mini-podium en een grote drum die overigens alleen tijdens Shut up and let me go gebruikt werd. Katie deed haar best door af en toe op het kleine podium te springen en haar handen in de lucht te gooien of in een grappig huploopje over het podium te gaan maar het wilde allemaal niet baten. Ze hadden er gewoon niet zo veel zin in. En ook het publiek merkte dat; terwijl er bij de eerste hit nog enthousiast werd mee gesprongen tijdens het refrein, zakte het na verloop weg en ging er een ijverig geroezemoes door de zaal waarbij the Ting Tings als achtergrondmuziek fungeerden. Na drie kwartier was het gedaan en stroomde het publiek massaal de zaal uit.
Opvallend waren de kapsones van het tweetal ten opzichte van de roadies. Voortdurend moesten ze gitaren aanslepen (Katie gebruikt vier gitaren tijdens het concert, hetgeen gezien de eenvoud en de gelijktonigheid van de nummers ietwat overdreven is) of moest dit apparaat worden verplaatst of die kabel weer ergens anders komen te liggen. De roadies werden als voetveeg gebruikt en alles wees erop dat het succes het tweetal naar het hoofd is gestegen. Of misschien zitten ze met al dat touren teveel op elkaars lip, wie zal het zeggen? Het sierde ze in elk geval niet.