De scheiding – wat heet als je het over levenden en doden hebt – is er al. Hoe lang nog meisje, inderdaad.
Ik heb net 50 kg boeken aan Jan De Slegte verkocht. Maar toch zaten daar niet de volgende bij: Mooie vrede 1945-1947, De gehavenden, Vergeet het toch maar.
#2
mescaline
Compliment voor het portret van de dode ruimte. Bookshop, wel wrang.
#3
NoName
“Hier valt niets meer te leren” , ga heen ga bloemen plukken, zelfs bunkers zijn niet tegen het minimumloon bestand!
#4
Larie
De ruimte, het licht, de houding alles samen een verstilling waarvan ik kippevel krijg.
Tijdens geologie excursies leer je in en uit te zoomen als je iets opmerkt, het waargenomen tot een indruk te verwerken (meestal plaatsen in een tijdsframe) in een groter geheel te plaatsen en dan te schetsen..zoals hierboven.
#5
mescaline
Zoomen bij zoveel facetten ? Crachat overschrijdt die grens soms – qua aantal. Is een eigenschap van moderne kunst overigens.
#6
Larie
Geheel eens met je uitspraak. Echter…*kuch* zoomen is, in steenkijkerij althans, de methode om in een overweldigende grote hoeveelheid facetten een samenhang te vinden. Je kijkt eerst van ver, het liefst, dan steeds dichterbij komende met de blik vooruit tot je met een loupe en neus tegen de wand staat aangedrukt.
Eerst de hele schets zien, daar omtkom je niet aan en dan je blik laten vangen..”hora est” gebaar bijvoorbeeld. Om de grensoverschrijding, wat zeker het geval is mijnsinziens, te kunnen vatten moet je heen en weer zoomen..zeg maar..dan.. sort off..van die dingen. Ik vind het een hele mooie (alweer).
Hier in der Schweiz projecteerd men afbeeldingen op die enorme kerncentrales wat s,avonds in het donker soms heel mooi kan zijn. Ik stel voor het werk van Crachàt erop te projecteren..jing en jang.
#7
jan six van chandelier
polish bookshop – 20 jaar na dato ofzeau?
#8
Hemaworstje
prachtig , had m liever als linker vel gezien , maar ooh i want more.
#9
Larie
Geachte…een nawoord is ernstig aan de orde om Uw aanschouwers ergens naar toe te tillen.
Reacties (10)
De scheiding – wat heet als je het over levenden en doden hebt – is er al. Hoe lang nog meisje, inderdaad.
Ik heb net 50 kg boeken aan Jan De Slegte verkocht. Maar toch zaten daar niet de volgende bij: Mooie vrede 1945-1947, De gehavenden, Vergeet het toch maar.
Compliment voor het portret van de dode ruimte. Bookshop, wel wrang.
“Hier valt niets meer te leren” , ga heen ga bloemen plukken, zelfs bunkers zijn niet tegen het minimumloon bestand!
De ruimte, het licht, de houding alles samen een verstilling waarvan ik kippevel krijg.
Tijdens geologie excursies leer je in en uit te zoomen als je iets opmerkt, het waargenomen tot een indruk te verwerken (meestal plaatsen in een tijdsframe) in een groter geheel te plaatsen en dan te schetsen..zoals hierboven.
Zoomen bij zoveel facetten ? Crachat overschrijdt die grens soms – qua aantal. Is een eigenschap van moderne kunst overigens.
Geheel eens met je uitspraak. Echter…*kuch* zoomen is, in steenkijkerij althans, de methode om in een overweldigende grote hoeveelheid facetten een samenhang te vinden. Je kijkt eerst van ver, het liefst, dan steeds dichterbij komende met de blik vooruit tot je met een loupe en neus tegen de wand staat aangedrukt.
Eerst de hele schets zien, daar omtkom je niet aan en dan je blik laten vangen..”hora est” gebaar bijvoorbeeld. Om de grensoverschrijding, wat zeker het geval is mijnsinziens, te kunnen vatten moet je heen en weer zoomen..zeg maar..dan.. sort off..van die dingen. Ik vind het een hele mooie (alweer).
Hier in der Schweiz projecteerd men afbeeldingen op die enorme kerncentrales wat s,avonds in het donker soms heel mooi kan zijn. Ik stel voor het werk van Crachàt erop te projecteren..jing en jang.
polish bookshop – 20 jaar na dato ofzeau?
prachtig , had m liever als linker vel gezien , maar ooh i want more.
Geachte…een nawoord is ernstig aan de orde om Uw aanschouwers ergens naar toe te tillen.
ISBN 220725397X