Vandaag een gastbijdrage van Bart Luirink, hoofdredacteur van ZAM Africa Magazine. Het stuk verscheen ook op RNW In een nieuw boek dat half oktober verscheen zou Nelson Mandela te weinig van zichzelf prijsgeven. Maar er is nog maar weinig dat we niet van de Zuid-Afrikaanse leider weten. We moeten daarom vooral op zoek naar de essentie van zijn ideēen. Hoe bestaat het dat Mandela’s misstappen geen afbreuk doen aan de iconisering van deze Afrikaanse leider? Waarom krijgt een boek dat zijn diepste zieleroerselen blootlegt het verwijt ‘te weinig persoonlijk’ te zijn? Het zijn de vragen die bij me opkomen na lezing van In gesprek met mijzelf, het door medewerkers samengestelde egodocument van Nelson Mandela. Tekortkomingen waren er in de carriere van Mandela genoeg. Nog recentelijk fronsten we de wenkbrauwen bij een foto waarop de Liberiaanse leider Charles Taylor aan de dis bij Mandela thuis te zien was, naast Naomi Campbell bij wie de huidige prime suspect van het Internationaal Strafhof in Den Haag, na het diner een bloeddiamantje liet bezorgen. Mandela’s oproep, begin jaren negentig, om aan veertienjarigen in zijn land stemrecht te gunnen, was ongelukkig. Dat hij in het begin van zijn presidentschap de bestrijding van aids overliet aan zijn adjunct Mbeki, die niet in het bestaan van hiv geloofde, was meer dan een faux pas.
deze nacht eindigen we de reeks protoclips met een gewone clip. Nuja, gewoon. De band heet ‘Die Antwoord’, en ongeveer niets is ‘gewoon’ aan dit filmpje. Lynch meets Rap meets Alien meets penissen meets oogtieten; een doorsnee Sargassaal vrijdagje dus… Enjoy!?
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
“The country has been embraced by the world. Many fans have told me ‘we are coming back’. People are looking at South Africa through new eyes. There has been a rebranding of South Africa.”
(Danny Jordaan, CEO van 2010 FIFA World Cup South Africa)
Positief. Uiteindelijk heeft het organiseren van het WK Voetbal positief uitgepakt voor Zuid-Afrika. Danny Jordaan, de grote man achter de organisatie, wordt nu op straat aangesproken door landgenoten of hij niet nog zo’n World Cup naar Zuid-Afrika kan brengen. Nog maar 20 jaar geleden konden blank en zwart niet naar dezelfde sportwedstrijd, dezelfde school of hetzelfde strand. En nog tijdens dit WK kwamen allerlei blanke Zuid-Afrikanen erachter dat ze in hun eigen land gewoon het openbaar vervoer konden nemen en aankomen op de beoogde plek – wisten ze niet.
De misdaad schijnt daadwerkelijk omlaag gebracht te zijn door een pakket van maatregelen. Een daarvan was dat de politie deze keer ook echt uit de auto is gekomen en zich op straat heeft laten zien, en dat bleek te helpen – wisten ze niet. Daarnaast is een plaats als Kaapstad echt opgevallen. Op de wereldmarkt van conferenties is bijvoorbeeld Barcelona al voor jaren volgeboekt. Als Kaapstad nou eens op die markt kon inbreken, en het hele land in elk geval een deel van de positieve spirit van het WK zou kunnen vasthouden.
Dit is een tweede gastbijdrage van Arne Doornebal over het WK.
Voetbal. Daar gaat het om dezer dagen in Zuid-Afrika. Verrassend? Nee, want bij een voetbalwereldkampioenschap hoort het over voetbal te gaan. Maar het eerste WK op Afrikaanse bodem, dat kon toch nooit goed gaan? Afrika is toch immers het continent van dictators, hongerlijders en bootvluchtelingen?
Weken, maanden, zelfs jaren van tevoren werd het Europese publiek al bangemaakt voor wat er komen zou. Verhalen over stadions die niet op tijd af zouden zijn voedden speculatie dat FIFA het WK wel eens naar een ander land zou kunnen verplaatsen. Toen die dreiging eenmaal weggenomen was, werd een stortvloed aan horrorverhalen over de voetballiefhebbers uitgestort.
Het in groepsverband verkrachten van blonde jongedames zou de nationale sport zijn in het Afrikaanse land. Bendes zouden zich opwarmen voor de instroom van duizenden potentiële slachtoffers. Roversbendes idem dito. In het land, waar de blanke bevolkingsgroep tientallen jaren een schrikbewind voerde tegen de zwarte meerderheid, zouden milities klaar staan om een rassenoorlog te ontketenen tijdens het WK. Veertigduizend seropositieve hoertjes waren van plan om de duizenden buitenlandse mannen van seks –en Hiv- te voorzien. En als klap op de vuurpijl was daar Al Qaida. Het zou de Afrikanen immers nooit lukken om deze gruwelijke terreurgroep te belemmeren om het Nederlands elftal aan te vallen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Op Sargasso is volop ruimte voor gastbijdragen. Hieronder volgt een bijdrage van Arne Doornebal.
Drie uur voor de kick-off van Nederland-Denemarken staat Malebo op de stoep. De 39-jarige weduwnaar heeft beloofd me naar het stadion te brengen. Ik ken Malebo niet, maar ik verblijf bij zijn zus en haar man in Soweto, Johannesburg’s roemruchte SOuth WEstern TOwnship. In Afrika is een vriend van een vriend ook jouw vriend.
Drie uur tevoren is veel te vroeg, want het Soccer City stadion is vlakbij. ,,Maar we gaan nu vast, want ik heb nog dingen te doen,” verzekert Malebo me. We rijden honderd meter in zijn oude Nissan en stoppen voor een kleine woning. ,,Koud drankje voor de wedstrijd?” Het is tien uur ’s ochtends. We bellen aan. De woning blijkt een illegaal café, in Soweto bekend als Shabeen. ,,Drank is hier veel goedkoper dan in een echte kroeg,” legt de eigenaar me uit.
Malebo trekt zijn eerste fles van ruim een halve liter open. De rest doet enthousiast mee. Hij is docent, maar tijdens het WK zijn alle scholen dicht. Zijn buurman is alcoholist, suggereert zijn verlopen kop waarop een muts in de kleuren van Zuid-Afrika prijkt. De TV toont hoogtepunten van de wedstrijd van gisteravond. De mannen in de Shabeen zijn trots op hun WK, en bespreken de beste manier om me naar het stadion te krijgen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.