"Klimaatporno. Rechts heeft echt meer humor", zo reaguurde gisteren MaxM op een postje over de klimaatfilm Age of Stupid. Dat je met rechtse mensen erg kan lachen dat mag na Wiegel alom bekend zijn. De grap met klimaatverandering is echter dat het helegaar geen issue van rechts versus links is?! Heeft iemand soms een idee wat de politieke kleur van de president van de Malediven is? Zeespiegelstijging staat vrij onverschillig tegenover rechtse lolbroeken of linkse zuurpruimen. Hoe dan ook Mohamed Nasheed heeft wel zelfspot om als staatsman met zijn bureau in de branding te gaan zitten, dat zie je Jan Peter Balkenende (rechts van het midden?) toch niet zo snel doen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Geroepen hadden ze en hoe: om het hardst. Maar het bleven roependen in de woestijn met hun boodschap dat de zeespiegel door zou stijgen tot er geen dijk meer tegen gewassen zou zijn. De nieuw-rechtse coalities die ons land sinds het begin van de jaren tien regeerden hielden echter star vol dat er geen morzel gronds aan de zee mocht worden afgestaan. Miljarden werden gestoken in dijkverhogingen, golfbrekers, schiereilanden voor de kust, waarop godbetert dan ook nog een vliegveld onder het toekomstige zeeniveau. Helaas kregen de roepers in de woestijn gelijk. Het water kwam toch.
In maart 2072 deed zich de fatale combinatie van waterstanden en windrichting voor die maar eens in de vijftienduizend jaar voorkwam. Althans op de oude, nog niet opgewarmde aarde. Op zich hadden de dijken het moeten houden. De zeespiegel was nog net geen 2.62 meter gestegen t.o.v. het niveau van honderd jaar daarvoor. De harde westenwind blies het water bij springtij hoog tegen de Nederlandse kust. Maar toen het hoogste punt voorbij was, waren alle dijken nog intact. De wind ruimde sterk naar noord-noordwest. En toen kwam de verrassing. Op het moment van laag water was de verhoging nog steeds meer dan het normale hoogwaterniveau. Er werd onmiddellijk groot alarm geslagen.
Een moeizame evacuatie kwam op gang. Bewoners van laaggelegen gebieden direct achter de dijken kregen de opdracht zo snel mogelijk naar het dichtstbijgelegen hogere gebied te gaan. Als kwetstbaarste gebieden waren aangewezen Zeeland, Noord-Holland noordelijk van de Hondsbosche zeewering, Groningen en Friesland. In de chaos die volgde liepen de wegen al snel vol en binnen de kortste keren zat het verkeer muurvast. Via radio en cms werd de vluchtenden aangeraden dan maar naar het dichtstbijzijnde hoge punt te lopen. Het had een totale ramp kunnen worden, maar gelukkig liet de natuur het deze keer bij een waarschuwing.
Het nieuws van woensdag werd beheerst door het rapport van de commissie Veerman. Die neemt het risico van een mogelijke zeespiegelstijging kennelijk wel serieus en beveelt een tweede Deltaplan aan. Belangrijkste doelstellingen van dat plan zouden moeten zijn: het verhogen van de dijken, speciaal de zeedijken, het verbreden van de kuststrook en het verhogen van de waterstand in het IJsselmeer met zo’n anderhalve meter.
Dat laatste klinkt op het eerste gezicht een beetje tegenstrijdig, maar de toelichting verduidelijkt veel. Veerman c.s. verwachten namelijk naast veel water ook veel droogte, en dat dan afwisselend natuurlijk. Tijdens een lange droge periode dreigt verzilting van de landbouwgronden en de waterreservoirs langs de kust. Landinwaarts hebben we dus een groot spaarbekken nodig om Nederland in perioden van langdurige droogte van voldoende zoet water te kunnen voorzien.
Bravo, wat een gedurfd plan. En wat fijn dat men de gevaren nu eindelijk serieus begint te nemen. Zelf roep ik al een tijdje in de woestijn dat het best wel net zo erg zou kunnen worden met de zeespiegelstijging als Al Gore in zijn film laat zien. In de weekendbedenking van a.s. vrijdag, die ik al voor het rapport geschreven had, noem ik wat dat betreft een paar spannende cijfers. Gezien de reactie van J.P. lijkt de regering ook eindelijk doordrongen van het gevaar. Als een rechtgesnaard boekhouder bedacht hij meteen dat er een Deltawet moest komen om de financiering te regelen (wat de doelstelling van die wet ook verder wezen moge).
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Ik geloof in zand storten in zee. Dus dat je ergens in de Noordzee zand stort en de krachten in zee het naar de kust brengen. Precies op de plek waar je het hebben wil, ontstaat kustverbreding. (Volkskrant)
Staatssecretaris Tineke Huizinga van Verkeer en Waterstaat (CU) wil graag voor God spelen door te interveniëren in de plannen die de Schepper met ons zondige landje heeft. Door grote hoeveelheden zand te offeren aan Neptunus: God van de zee, zal er kustverbreding optreden in plaats van destructieve kustafslag. Een commissie onder leiding van oud-minister Veerman (CDA) onderzoekt de risico’s van de klimaatverandering en de daarbij horende zeespiegelstijging. De commissie Veerman zal in september haar aanbevelingen naar buiten brengen, maar volgens Huizinga is het nu al nodig om de geesten rijp te maken voor de ingrijpende plannen.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
