Onderzoek of reclame?

“Huurders slaan door” kopt de Telegraaf vanmorgen. Steeds meer werknemers van woningcorporaties klagen over agressie van huurders. Mijn eerste reactie toen ik dat las? Ja, duh. Woningcorporaties hanteren in het beheer van hun woningen vaak een beleid waarin huurders onderling hun problemen moeten oplossen en willen pas na interventie door de politie tot bemiddeling overgaan. Alleen hebben niet alle huurders begrip voor klachten van buren en kun je na escalatie lekker de mediation in met Pa Tokkie. Geen aantrekkelijk idee, en zo kunnen aso’s vaak ongehinderd hun gang blijven gaan.

Woningcorporaties kunnen niet verwachten dat mensen die zich niets aantrekken van hun buren, en die niet worden gecorrigeerd door de enige instantie die dat kan – de woningcorporatie zelf – zich ineens begripvol gaan gedragen als ze worden geconfronteerd met iemand die achterstallige huur komt ophalen. Als oplossing symptoombestrijding zijn de corporaties van plan om agressietrainingen en extra personeel in te zetten.

De corporaties moeten inzien dat zij een van de bastions tegen de verhuftering van de samenleving vormen. Samen met het onderwijs, het openbaar vervoer en de hulpdiensten. Verhuftering van de samenleving los je niet op met een agressietraining, maar los je op door consequent asociaal gedrag te corrigeren. Gewoon handhaven van basale normen en waarden, net zolang tot mensen weten dat als ze lastig doen ze daar altijd op worden aangesproken.
Ik pleit niet voor een samenleving als die in Singapore, maar als een fractie van de energie die wordt gestoken in privacybeperkende maatregelen om terrorisme tegen te gaan, zouden worden gestoken in het (mogelijk maken van) tegengaan van asociaal gedrag, dan zou dat de leefbaarheid van Nederland ten goede komen. En de arbeidsomstandigheden van de werknemers van de corporaties ook.