Closing Time | Last Night I Dreamt Of Mississippi

https://www.youtube.com/watch?v=gTRJmfzM5SY Onlangs concludeerde Sjors in de comments onder een Closing Time, dat ik ‘vastgeroest zat in een nauwe, benauwde mainstreamblik.’ Gelukkig droeg hij gelijk een aantal suggesties aan om de rubriek wat minder benauwd te maken. O nee, dat deed hij juist niet. Maar bij deze, Sjors: niet van dat benauwde, noem jouw favoriete liedjes, en wie weet zie je ze terug als Closing Time. Dat doen we wel vaker. Daar zijn we niet kinderachtig in. Een klacht is een gratis advies tenslotte, dus horen we van je? Maar omdat het woord ‘mainstream’ in mijn hoofd bleef hangen, kwam ik uit bij de rivier Mississippi. Een geweldige naam voor zo’n hoofdstroom: vier keer een i. Vier keer een s en twee keer een p. Zitten wij met onze Lek, Rijn, Maas, Aa, Dommel, Dinkel en Waal. Enfin, hoe ik bij Nicolai Dunger kwam, dat weet ik niet meer, dus ik gok dat het de naam Will Oldham is geweest, waardoor ik ooit bij deze plaat ben gekomen. Heerlijk landelijk, een raderboot, een dobro, een viool een drummer met kwastjes. Relaxed. De song gaat nergens heen, ja, stroomafwaarts, maar dat bedoel ik niet. Het liedje kabbelt lekker chill door, even geen drukte. Go with the flow.

Door: Foto: Ted (cc)

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Closing Time | Sea Song

 Je koestert al jarenlang, sinds je jeugd zo ongeveer, de elpee Rock Bottom van Robert Wyatt. Dat is omdat je daarna nooit iets hebt gehoord dat zo klinkt. En toen de cd kwam, heb je Rock Bottom ook op cd gekocht, zo’n fan was je wel.

Weer jaren later, werd je gegrepen door de muziek en de zang van americanamuzikant Will Oldham, omdat het zo ontroerend klonk, die overstuurde zang die er steeds net naast was.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Closing Time | Kiss

Het moet zo rond 1993 zijn geweest dat ik kennismaakte met de muziek van Will Oldham. Ook al heette hij op de plaat eerst nog Palace Brothers en daarna Palace Songs en Palace om weer later als Bonnie Prince Billy verder te gaan. Het maakte het zoeken in de platenzaken er niet makkelijk op. Maar ik besloot obsessief fan te worden van iemand die niet kon zingen en dat toch deed. Want dat trof me. Je moet maar durven.

Closing Time | Werner’s Last Blues To Blokbuster

Uit de tijd dat Will Oldham nog Palace Songs heette, tijdje terug dus, 1994, en een van zijn eerste platen: Hope, met daarop zes prachtige liedjes. De laatste song van die cd is Werners last blues to blokbuster. Geen alledaags ritme, melancholieke piano, en onvaste zang vanuit het hart, kortom: helemaal Will Oldham.

In zijn bundel ‘Songs of love and horror, Collected Lyrics of Will Oldam, zegt hij over dit nummer: I had a story about these brothers, this one is from the middle brother who has gone as far as he can with what he was given. He expects the world to take over where his folks left off, but the world doesn’t love him like that, not at all.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.