Vallende wethouders tonen falend politiek personeelsbeleid

Met zulke vrienden heb je als milieubeweging geen vijanden meer nodig, zou je zeggen. De Amsterdamse GroenLinks wethouder Maarten van Poelgeest haalt in een interview met NRC Handelsblad uit naar de gekte rondom milieuregelgeving. Zo haalt hij het voorbeeld aan van de Coentunnel waar het Rijk vanwege de luchtkwaliteit enorme afzuigkappen aanlegt voor schone lucht voor “de enkeling die daar zijn hond uitlaat.” Ook verwijst hij naar de situatie bij het IJ, waar Amsterdam een speciale mosselbank moet aanleggen om te zorgen dat de driehoeksmossel genoeg voedsel heeft. De mossel is dan weer nodig om drie bedreigde eendensoorten – kuifeenden, tafeleenden en nonnetjes – in stand te houden wat volgens de Vogelrichtlijn moet. Het punt is alleen dat slechts een van de drie eendensoorten, namelijk de kuifeend volgens stadsbioloog Remco Daalder echt afhankelijk is van die mosselen. Daarnaast dreigen de mosselen door de warme winters sowieso te verdwijnen, of Amsterdam die mosselbank nou aanlegt of niet. Als dat gebeurt heeft Amsterdam voor niets 25 miljoen euro in de mosselbank geinvesteerd.

Dus dumpen, die milieuwetgeving?
Het lijkt koren op de molen voor hen die al langer vinden dat milieuregels maar lastig zijn. Je ziet sommigen al denken: “Kijk, kijk, als ze eenmaal gaan besturen, is het snel over met de dogmatiek.” Dat laatste is misschien waar, maar het eerste zeker niet. Van Poelgeest heeft niet zozeer problemen met het feit dat regels zozeer lastig zijn, maar dat ze contraproductief kunnen zijn. Hij zou het geld veel liever aan andere milieuzaken besteden, maar regelgeving dwingt hem tot de investeringen die hij doet. Dat is een belangrijk nuanceverschil. Hiermee wordt het een discussie over op welke plek je je milieueuro’s het beste kunt inzetten. Nog een slag abstracter wordt het een discussie over de effectiviteit van regelgeving om bepaalde doelen te bereiken.