De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland. Als ik - zoals iedereen wel eens heeft - een Luddistische bui aan voel komen en me afvraag of we wel beter af zijn met al die wetenschappelijke en technologische ontwikkeling zijn er twee overtuigende argumenten. De eerste is dat de verworvenheden van de medische wetenschap wel erg groot zijn: het is toch prettig om je (klein-) kinderen te kunnen zien opgroeien en niet al te voortijdig tegen je korte levensverwachting aan te lopen. Medicijnen, operaties en andere toverij helpen ons om een beetje aardig je oude dag (dat is dus alles voorbij 35) door te komen zonder al te veel pijn en moeite. Een tweede en ook erg goed argument voor de vooruitgang is dat we door al die technologie meer tijd hebben voor leuke dingen zoals tv-kijken of eten en drinken met vrienden. Als ik me de gemiddelde Neanderthaler, doorsnee oude Griek of Soemerier voor de geest moet halen dan ontkom ik toch niet aan de gedachte dat die arme mensen de godsganse dag bezig zijn hun dagelijks brood te verdienen en weinig tijd hadden voor ontspanning.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Aan het eind van het vorige (Darwin)jaar kregen alle predikanten die zich rekenden tot de Gereformeerde Bond, een afdeling van de Protestantse Kerk Nederland, een uitnodiging voor een besloten conferentie over schepping en evolutie. Er was door al het Darwin-tumult namelijk ook onder gereformeerden onrust onstaan over de duur van de schepping. Waren het echt 6 dagen van 24 uur? Het is op zich al vermakelijk dat deze mensen zich zorgen maken over de letterlijke interpreteerbaarheid van de bijbel op dit punt, terwijl er al twee niet met elkaar te verenigen scheppingsverhalen zijn, maar goed.
De conferentie kwam en ging, en nu zijn dan toch de conclusies naar buiten gebracht. Tijd om die als agnostische atheïst eens door te nemen.
Al bijna direct wordt er een cirkelredenering geïntroduceerd: “Welke ontwikkelingsprocessen er door God in de schepping zijn ingeschapen en hoezeer het waar kan zijn, dat God het één uit het andere bereid kan hebben, op elke grens staat de sprekende en scheppende God.”
Hiermee is de discussie eigenlijk direct ten einde. God zou dus de evolutie ‘meegeschapen’ hebben. Een sluitend, maar tegelijkertijd stuitend argument, aangezien het elke dialoog doodslaat en je willekeurig welke wetenschappelijke ontdekking een bijbels plaatsje kan geven. Ik zou zijn opgehouden met lezen als het volgende hoofdstukje zich niet zou aandienen: de rijkdom en het tekort van de wetenschap.
De wetenschap heeft de afgelopen eeuwen grote vooruitgang geboekt, geeft ook de Gereformeerde bond toe. Steeds meer van de geheimen van de natuur geven zich prijs, maar dat is slechts reden om de schepper nog meer te bewonderen. Echter, de bond vindt ook dat wetenschap is gemankeerd door haar keuze alleen maar vast te leggen wat waargenomen kan worden. Het waarom en het waartoe, daar doet de wetenschap geen uitspraak over. En die twee zijn juist de kern van het mens-zijn, aldus de bond. De mens is er niet door toeval of noodlot, maar vanwege het scheppingswerk van de levende God.
Het is natuurlijk ook verrekte gemakkelijk schieten op zo’n antropoloog die naar zo’n feestje gaat. Dat het geen wetenschap is. Dat de onderzoeker zijn objectiviteit heeft verloren. Dat het feitelijk een soort gesponsord bedrijven van terrorisme is. Dat hier belastinggeld wordt weggesmeten.
Het zijn allemaal zaken waarvan je weet dat je publiek het toch al wil horen, en, tsja, na drieenvijftighonderdduizend stukjes schiet er wellicht best weleens iets tussendoor waar je een tikkeltje kort door de bocht gaat. Die dingen gebeuren, ja. Waar gehakt wordt, vallen spaanders. Maar de gemakzucht en de onnozelheid waarmee de rechtse media deze week het antropologische onderzoek naar salafistische moslims van de Radboud Universiteit neersabelden, is werkelijk fenomenaal (i.c. GeenStijl en Rob Hoogland; zie ook Frontaal Naakt, waarop Hoogland zijn verhaal deels baseert). Als het niet zo gevaarlijk en dom was, zou je er nog om kunnen lachen ook.
[b]Wacht even op het resultaat[/b]
Ten eerste slaan onze rechtse vrinden de plank volledig maar dan ook volledig mis. Dat observerend en participerend antropologisch onderzoek niet tot meetbare en kwantificeerbare resultaten leidt, en dat de betreffende onderzoeker (godzijdank) geen postmodernistische geheimtaal gebruikt om zijn werk onder woorden te brengen betekent immers nog niet dat de analyse minder wetenschappelijk is, en de resultaten minder relevant.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.
Dat de mens de smaak van aardolie te pakken heeft, weten we zo langzamerhand wel. Jaarlijks verbruiken we in de wereld met z’n allen 31.1 miljard vaten olie, met alle milieu- en politieke problemen van dien. Maar wij zijn niet de enige diersoort die de smaak van aardolie te pakken heeft. In de oceanen leven bacterien die olie consumeren. De bacterien, die diep onder het wateroppervlak leven breken de lange koolstofketens af in kleinere moleculen en halen zo hun energie uit de olie.
Dat deze partners in olie bestonden was al langer bekend, maar hoe snel de bacterien de olie consumeren was nog niet bekend. Het welbekende olielek in de golf van Mexico bleek een uitkomst. Onderzoekers hielden maandenlang de onderwater-oliepluimen in de gaten, namen af en toe monsters om de hoeveelheden bacterien te meten en probeerden op die manier uit te vinden hoe snel de bacterien te werk gingen. En dat was erg snel, zo blijkt nu uit een artikel wat vandaag gepubliceerd wordt in de online-versie van het prestigieuze tijdschrift Science. Skeptici vragen zich af of de bevindingen niet te mooi zijn om waar te zijn, maar mochten de resultaten gerepliceerd kunnen worden, dan kunnen de bacterien nog wel eens verdomd handig blijken.
GeenCommentaar heeft ruimte voor Gastloggers. Vandaag is dat Miko Flohr over de stand van de Nederlandse wetenschap.
Via Sargasso vond ik juist het jaarverslag van het Rathenau-instituut waarin een stuk staat over de positie van het Nederlandse universitaire onderzoek ten opzichte van het buitenland. Het Rathenau Instituut is een onderdeel van de KNAW en een door de overheid bekostigde wetenschappelijke organisatie die werkt op het spanningsveld tussen wetenschap, samenleving en politiek. Het jaarverslag van het Rathenau instituut is ontvangen door alle kamerleden, en dus een belangrijk uitgangspunt bij het doorhakken van politieke knopen omtrent de wetenschap (klik). Het is dan ook buitengewoon jammer dat er een paar pertinente onwaarheden en uitermate onverstandige adviezen in staan, die de positie van wetenschappers nog verder onder druk kunnen zetten dan die nu al staat en ertoe kunnen leiden dat het voor universiteiten nog moeilijker wordt om talent vast te houden dan het nu al is.
Ingezet wordt de immer effectieve retorische truc van de snel naderende donderwolk: Nederland heeft de laatste decennia, met relatief weinig geld, een voortrekkersrol gespeeld, maar we worden nu door het buitenland ingehaald en De Ondergang Dreigt. Maatregelen zijn noodzakelijk. Ik citeer:
Op de eerste plaats zou de beoordeling van het Nederlandse onderzoek meer kunnen worden gekoppeld aan de financiering. ?De geldstromen zijn nu niet afhankelijk van de kwaliteit van het wetenschappelijk onderzoek: wij koesteren gelijkheid. Daardoor is het moeilijk om in internationale rangschikkingen tot de topscoorders te gaan behoren. De concurrentie tussen universiteiten mag best toenemen ? dat gebeurt in het buitenland al heel duidelijk.?
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.
Miljoenen dollars en duizenden manuren zijn er al ingestoken: de zoektocht naar buitenaardse lotgenoten. Met gigantische radiotelescopen en serverparken luisteren de wetenschappers van SETI (Search for Extra-Terrestial Life) naar signalen uit de ruimte. Deze vorm van wetenschap is natuurlijk zeer tot de verbeelding sprekend en daarom word SETI bijgestaan door vele amateur-vrijwilligers die processorkracht doneren en zelf de lucht afspeuren naar UFO’s.
Nu is realistisch gezien de kans dat één van de zoekende amateurs een ‘ontmoeting van de derde soort‘ bijzonder klein, hem volledig uit sluiten durft niemand. Daarom stelde SETI een protocol op over hoe met een buitenaardse gecommuniceerd dient te worden. Dit protocol geeft aan wie je moet bellen in het geval dat E.T. in je achtertuin parkeert en wat je in algemene termen moet doen. Er is veel discussie rond dit protocol en er zijn vele alternatieven en uitwerkingen te vinden. Stephen Hawking denkt trouwens dat we beter maar helemaal geen contact met de aliens moeten leggen. De kans dat het allesverslindende aarde- en leven-consumerende slechterikken zijn is volgens hem te groot om niet serieus te nemen.
Voor de GC-lezer die goed voorbereid de toekomst in wil: onderstaande cheat-sheet die al een tijdje op het internet rondzweeft geeft een mooi lijstje do’s en dont’s voor het geval dat jij de eerste mens op aarde bent die een buitenaards wezen te spreken krijgt. Hoewel zeker grappig bedoeld geeft het aan de ene kant een aardig lijstje van niet onredelijke tips en aan de andere kant geeft het mooi weer hoever we het als mensen geschopt hebben. Zoals de maker(s) van dit cheat-sheet zeggen: Mocht je first contact maken: “Veel geluk en verneuk het niet voor ons”. Uitprinten, lamineren en bij je EHBO en noodpakket leggen dus.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.