Wat mannen kunnen leren van vrouwenvoetbal

“Er is vanavond ook mannenvoetbal” berichtte De Speld zaterdag. Met een foto van de Uruguayaan Lionel Messi, volgens de site een absolute grootheid in het mannenvoetbal. Fijn, dit soort alerte media, want net als veel anderen was ik door de aandacht voor het WK vrouwenvoetbal in Canada, bijna vergeten dat ook de Champions League finale werd gespeeld. Het satirische De Speld brengt naast een proest niet zelden ook een confronterende spiegel. Want in tegenstelling tot de openingswedstrijd van het mannen-WK bleven zaterdagnacht geen 3,5 miljoen Nederlanders op om Canada- China te zien. De KNVB, die niet zuinig is in het sturen van mails met reclame voor de nieuwste Nike’s, shirts van het Nederlands elftal (de mannen, welteverstaan) én de staatsloterij, slaat dit dames-WK even over, net als de 16  miljoen bondscoaches die ons land rijk is overigens. Dat is jammer. Niet alleen omdat voor dit WK geen mensen uit hun sloppenwijken zijn verdreven om er met beschaving-onwaardige dwangarbeid dure stadions te bouwen. Of omdat de toewijzing niet gepaard ging met steekpenningen en corruptie. Maar vooral omdat het weer draaide om de essentie van het spel: voetbal!

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.