Voetbal is oorlog (2)

Het kost moeite om te onthouden dat er nog een finale te zien valt. Gelukkig zet ik de HD TV met 34.790 megapixelpower precies op tijd aan om de geweldige eindceremonie van dit zinderende EK mee te krijgen. Dames met witte Amy Winehouse pruiken op dansen tussen mannen verstopt in tippies die bezaaid zijn met ballonnen. Apart. Dan een ‘live’ optreden van de Spaanse zanger Enrique Iglesias, specialist in open geknoopte wapperende overhemden. Ik weet zeker dat Heino nu ENORM zit te balen, thuis. Dan worden alle attributen, het podium en achtergrondzangeressen snel afgevoerd om plaats te maken voor de twee finalisten: der mannschaft met Schweini voorop en de Spaanse Reconquista met de kopvriendelijke Torres. Zijn ogen staan strak gericht op de strakblauwe hemel terwijl het volkslied door het Ernst Happel stadium galmt. Luis Aragones staat er onbewogen bij. Deze ouwe rakker doet mij denken aan een bejaarde Willem van Hanegem. Man van weinig woorden maar met vuur in zijn hart.

De wedstrijd begint onrustig, de ploegen tasten elkaar af. Die mannschaft neemt het voortouw in de aanval maar echt gevaarlijk wordt het niet. Dan na een dikke twintig minuten volgt een prachtig uitgespeelde aanval met Xavi en Torres voor het doel van Lehmann: GOAL! Die mannschaft is volledig de kluts kwijt, als kippen zonder koppen lopen ze te draven over het veld zonder plan, zonder overzicht. Het hoofd van Ballack vertoont een soort van stigmata wonden waar het bloed uitspuit. Een voorteken?
Na de rust zijn we weer getuigen van spectaculaire beelden: Klose krijgt een rotschop in zijn ballen te verwerken. Het beste spel is afkomstig van de Spanjaarden. Moeiteloos wordt gecombineerd vanuit het middenveld, richting de flanken, richting het doel. Een liedje klinkt door mijn hoofd, ik voel een zachte bries terwijl de palmbomen mee ritselen op het ritme van de wedstrijd. Dan, als de finale langzaam het einde nadert, doet een ander deuntje haar intrede. Zelfs de laatste minuut verloopt zonder dodelijke Duitse gevolgen. Het hoofd van Joachim Low hangt geknakt, de goudgele sproeten van Torres stralen. Alles ist forbei, Schweini.

Nu de oranjedampen zijn neergedaald en alle welpies ijverig aan het werk zijn gezet om een tower of power te bouwen is het tijd om onze aandacht te vestigen op de aanloop naar de finale van dit zinderende EK. De eerste finalist is de mannschaft van Duytschen bloet. Ik heb de kwartfinale waarin zij moesten spelen tegen de gehavende Turken met plezier overgeslagen. Waarom het onvermijdelijke zien aankomen in de laatste minuut als je ook in een bioscoop kan zitten om de beste film ever te kijken?

“Wij, van SATC, willen graag een proost uitbrengen op de lezertjes van Sargasso. Nou, proost en moge de best gekapte boys winnen.”

Iemand die hoogstwaarschijnlijk ook niet voor de buis heeft gehangen met een bakkie nachos en dip, is Christiano Ronaldo. Portugal werd uit het toernooi getrapt door Duitsland tijdens de kwartfinale. Maar Cristiano ging niet bij de pakken neerzitten. Integendeel! Zo zien we hem hier heerlijk relaxen met zijn vriendinnetje. Hij is het schoolvoorbeeld van hoe je met een tragische nederlaag om moet gaan. Wie ons ook nog een uitstekend lesje weet te leren in relativering, is onze goeie ouwe koningin. Zo tekenen we de volgende Cruijff-achtige uitspraak op uit hare mond: “Soms win je, soms verlies je in de sport.” Ik vermoed dat dit makkelijker gezegd is als je de wedstrijden bekijkt met een haakwerkje op schoot en een vermogen van 270 miljoen dollar achter de hand.