Bijdrage in Sargasso's zoektocht naar het 'Slechtste Idee der Lage Landen Year 2008'. Begin 2009 wordt de SILLY 2008 toegekend en symbolisch uitgereikt. Bijna te onbelangrijk om er een heel postje mee te vullen, maar je moet toch wat bij gebrek aan een vrijmibo'tje. Bovendien is de instandhouding van een log en overbodig waterbestuur wél een bijzonder slecht idee. Waterschappen zijn voor de vakkenvuller bij Appie Happie concreet: daar moeten de flessen bronwateren worden neergepleurd. En voor de kassentelers zijn het de plaaggeesten, als ze door een te hoge grondwaterstand hun oogst naar de ratsmodee helpen. De rest van het volk kent ze vrijwel alleen van de factuurtjes met heffingen en omslagen, die men wordt geacht braaf op te hoesten. Alleen bij de waterschapsverkiezingen worden we er weer aan herinnerd dat dit ook nog een heuse bestuurslaag betreft en dan ook nog democratisch ingericht. Prachtig, maar waarom eigenlijk? Nou gewoon, omdat het moet. Omdat alle pogingen in de loop der geschiedenis, om dit extra belegen instituut te saneren en hun (puur functionele) taken onder te brengen bij de provincies, zijn getorpedeerd. Want de waterschapslobby is machtig. We komen dus maar niet af van deze vierde bestuurslaag, gevuld met dijkgraven, heemraden en hoofdlingelanden.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
De Filmkrant, de NPS, het NRC en Cultura organiseren gezamenlijk een verkiezing, door het Nederlandse publiek, voor de beste acteur aller tijden. De lezers van GeenCommentaar, kritisch ingesteld als ze zijn, zullen al lang hebben geconcludeerd dat dit soort verkiezing tamelijk onzinnig is. Het gaat hierbij nooit om kwaliteit, het is altijd een soort populariteitswedstrijd. In het geval van filmacteurs is het nog erger, omdat, op de een of andere manier, er altijd een bepaald type acteur boven komt drijven. Dit zijn niet de fotomodellen, de Johnny Depps en George Clooneys van deze wereld, en ook niet de kameleon-achtige acteurs die echt één worden met hun rol, en daarom niet meer als acteur herkenbaar zijn. Het zijn altijd acteurs zoals Robert DeNiro, Al Pacino, en Jack Nicholson, die door hysterisch over-acteren hun tekortkomingen overschreeuwen. ‘Method acting’ wordt dat genoemd.
Om de onzinnigheid van deze verkiezing aan de kaak te stellen wil ik de lezers van GeenCommentaar oproepen tot het uitbrengen van een proteststem. Er was namelijk een acteur die zich nog veel hysterischer wist te gedragen dan al die Amerikaanse sterren, en dat was de Duitser Klaus Kinski. Hij vergroot de karaktereigenschappen van zijn personages altijd tot in het hysterische uit, of het nou gaat om een gewelddadige despoot als de Spaanse conquistador Aguirre in de gelijknamige film, of de ultieme schlemiel annex moordenaar Woyzeck. Hij is er zelfs in geslaagd, in Jesus Christus Erlöser, de figuur van Christus geheel te herdefiniëren. Op papier zijn de zinnen die hij uitspreekt tamelijk zoetsappig, herkenbaar voor iedereen die wel eens een moderne kerkdienst bezoekt, of op zondagmorgen langs de EO zappt. Kinski spreekt deze zinnen echter uit alsof hij de Neurenbergse conventie toespreekt, en maakt daarmee in één keer veel van de gewelddadigheid die uit het Christendom is voortgekomen aanzienlijk voelbaarder.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.