Geen bal op tv | Donald Trump en het Bloemetjesgordijn

Op de dag dat Donald Trump werd geïnaugureerd als president van de Verenigde Staten van Amerika, was Volkskrant-journalist John Schoorl bezig uit te zoeken hoe de carnavalshit Bloemetjesgordijn van de componerende schoenverkoper Wim Kersten tot stand was gekomen. Las ik in dit interview. John Schoorl had die dag het bewuste bloemetjesgordijn gezien. Helemaal zeker was hij er niet van: Wim Kersten ligt al enige tijd onder de zoden en hij heeft er geen dagboek over bijgehouden of zo. Maar toen John Schoorl in de voormalige schoenenzaak van Wim Kersten naar boven ging en daar een gordijn met bloemetjesmotief aantrof dat dusdanige vergeeld was dat het er met gemak een kleine veertig jaar had kunnen hangen, was het toeval te overweldigend om er niet vanuit te gaan dat dit hét bloemetjesgordijn was. Dus toen John Schoorl die avond een of ander etentje had en iedereen vol ongeloof sprak over de bizarre inauguratierede van de nieuwe president van de Verenigde Staten van Amerika, kon hij zich niet in de gesprekken mengen, want hij dacht maar aan dat bloemetjesgordijn. 

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022
Waan van de dag

Drie nep- (en twee echte) mythes over TPP

, door

ANALYSE - Dit gaat over TPP (de Pacifische TTIP) maar is voor ons van belang omdat het net zo goed over TTIP had kunnen gaan.
_________
(Voor een linksdraaiende kritiek op TPP, zie bijvoorbeeld Noam Chomsky hier, en merk op dat de bezwaren identiek zijn aan die bij TTIP: het is geheimzinnig, on- en antidemocratisch, en slecht voor milieu en (gemiddelde) werknemer en consument.)
¯¯¯¯¯¯¯¯¯
In The New York Times mogen Roger C. Altman en Richard N. Haass (investeringsbankier en CFR-president, respectievelijk) de allengs toenemende volksvrees voor TPP proberen weg te nemen, en doen dit door drie ‘mythes’ recht te zetten die volgens hen ten onrechte afbreuk doen aan de populariteit van TPP:

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

Mededeling

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Journalisten zijn honden

, door

Het is bon ton om journalistiek aan de schandpaal te nagelen. Televisie, radio, kranten – ze snappen er op de redacties geen klote van. In die zin bevestigt het Britse afluisterschandaal een hardnekkig beeld van journalisten: dat zijn niet de bewakers van de democratie, maar onbetrouwbare honden die voor hun scoop over lijken gaan. Wie van enige afstand uitkijkt over het medialandschap ziet rookpluimen uit de ruïnes van de journalistieke moraal opborrelen. Het is eenvoudig om in snelle lijnen het ethische faillissement van de journalistiek uit te tekenen. Wat anderen – godzijdank – niet afschrikt om gewoon hun werk te doen. En goed ook.

News of the World heeft er ontegenzeggelijk een potje van gemaakt. Andrew Loyd (Financial Times) en Jack Straw (Times) pleiten in hun column daarom voor (een vorm ven) regulatie in de Britse pers. Volgens beide commentatoren heeft het zelfreinigend vermogen gefaald. Een onzinnige stelling. Het schandaal werd immers gebroken door twee andere kranten: The Guardian en The New York Times. Beide dagbladen hielden jarenlang claims dat de Britse schandaalkrant afluisterde en de betrokkenheid van politie in hun kolommen. Er is geen beter toezicht denkbaar dan toezicht door collega-journalisten. De politie faalde, de politiek faalde, de commissie die al toezicht moest houden – ze faalden allemaal.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Waan van de dag

VS & NYT: democratie ≠ democratie

, door

Er zijn mensen (ook op Sargasso) die de menen dat het een oprechte doelstelling van westers, vooral Amerikaans, buitenlandbeleid is om democratie te verspreiden.

Noam Chomsky noemt dit een ‘noodzakelijke illusie’, en in zijn boek Necessary Illusions: Thought Control in Democratic Societies (1989) stelt hij dat het woord ‘democratie’ voor het Amerikaanse establishment en zijn kranten (met name The New York Times moet het vaak ontgelden in Chomsky’s werk) meestal een andere betekenis heeft dan voor het publiek. Er zijn meerdere betekenissen volgens hem, verschillende soorten ‘democratie’ voor verschillende situaties, maar voor Latijns-Amerikaanse landen betekent ‘democratie’ over het algemeen dat:

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.