Ik voel me net Tarzan

Een gastbijdrage van Mohammed Benzakour. De bijdrage verscheen ook op nieuwwij.nl. Voor dag en dauw belde een goede vriend aan. Hij had een hengel bij zich. Ik monteerde een werpmolen op de mijne en maakte de felgekleurde dobber vast. Het dunne nylon was doorzichtig en onzichtbaar voor de vissen, en eigenlijk ook voor mij. Ik zei: ‘Zeg, ik heb geen visakte.’ ‘Dondert niet’, zei hij. ‘We vangen waarschijnlijk toch niets.’ We togen naar de Oude Maas en wierpen onze hengels uit, telkens weer. Maar al die worpen door de ijle ochtendlucht, het interesseerde de baarzen en snoeken niets. Mijn vriend zei: ‘Ze zitten daar in de diepte; we krijgen ze wel.’ Maar we kregen ze niet. Als ze in de diepte zaten, zaten ze daar nog. De eerste weken aan de oevers van de Oude Maas haalden we bakzeil, en toch had ik ’t niet willen missen. Hengelen voor voedsel werkt louterend. We schenken koffie uit de thermoskan, eten een broodje, en turen over het rimpelende wateroppervlak.

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 02-11-2022

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.