Waar sociaal historicus Zihni Özdil de protestbeweging rond het Taksimplein en Gezi park vooral uitlegt als een oppositie tegen de macht van de AK-partij van premier Erdogan, neemt cultureel antropoloog Sinan Çankaya iets anders waar:
De protesten bogen volgens hem wel degelijk op steun onder zeer diverse groeperingen van de Turkse bevolking, en geven aan dat brede lagen van die bevolking de autoritaire stijl van regeren door de Turkse overheid - nu belichaamd door premier Erdogan - zat zijn, ongeacht welke partij er aan de macht is.
What resonates among the different protestors are the dynamics surrounding the initial events: a failure of the government and the prime minister to involve citizens as co-producers and owners in the democratic process, decision-making and the future of Turkey. The obvious police brutality toward the first Gezi park demonstrators is the most manifest and visual refusal of the government to listen to the wishes, demands, dreams and hopes of its citizens. At its core, the underlying causes for the nationwide protests are (1) the unwillingness of the authoritarian government, institutions and especially the prime minister to accommodate pluralistic democratic values and lifestyles and (2) the lack of robust democratic arenas and fields for citizens to channel their discontent on democratic representation, inclusion and freedom.
Volgens de cultureel-antropoloog is er wel wat meer aan de hand dan alleen oppositie tegen de 'islamisering' van de Turkse politiek door de AKP of de macht van de conservatief-islamitische nouveau riche: tal van groeperingen - ook apolitieke betogers, liberaal-progressieven, Koerden, Alevieten en anderen - hebben zich aangesloten bij de protesten, uit een heel scala aan grieven.
Dat mensen het autoritarisme van de overheid niet langer pikken, is een democratische stap voorwaarts, aldus Çankaya.
All in all, the recent protests should be interpreted as another step in the long, slow, painful and difficult democratization process of Turkey. A democracy with many flaws and with weak institutions. However, today it’s not the army that checks and balances in Turkey, but the people. There is hope.
