In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Closing Time | I’ll Have Mercy
, door
Een donkere soul-zangeres met een band die bestaat uit witte muzikanten. En de muziek is een combinatie van soul, roots, country en gospel. Phantom Limb komt uit Bristol, Engeland.
Van de cd The Pines was dit één van mijn favorieten, zo gloedvol: die zang, die gitaar, dat orgel! En wat mij dan nu zo bezighoudt: als zo’n band gestopt is, uit elkaar is, wat gebeurt er dan met al die liedjes die ze gemaakt hebben en achterlaten? Wat is hun lot? Waar blijven die? Blijven die dan verweesd achter? Horen die nooit meer applaus? En zal er daarna ook nooit meer dat gemeende ‘thank you’ klinken van zangeres Yolanda Quartey?
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Closing Time | You Ain’t Alone
, door
Van een kennis kreeg ik een keer een zelf-gebrande cd. In zo’n doorzichtig, hardplastic hoesje. Dat als je ‘m laat vallen, dat het plastic alle kanten opspat. En de cd zelf was er één van het merk Kruidvat, dat staat erop, CD-R 700 mb – 80 min. En daarop was met niet zo’n beste viltstift de naam van de band geschreven, Alabama Shakes. Zei me niets, dus dat ding bleef zo’n beetje een half jaar onaangeroerd op een stapeltje liggen. Totdat ik uit nieuwsgierigheid ‘m een keer opzette. En aangenaam verrast werd: wat een stem, wat een soul. Alsof je Otis Redding en Janis Joplin tegelijk hoort. Dus die cd, Boy and Girls, heeft die week de cd-speler niet verlaten.
Closing Time | Queen Bee
, door
De drummer (de man met dat kwastje en die steeds met zijn drumstick op de rand slaat) heet Kester Smith. En de bassist is Bill Rich. De zanger met de dobro (is het een Dobro?) is Taj Mahal. Het drietal wordt gefilmd tijdens dit nummer terwijl ze in een koetsje, voortgetrokken door een paard, door Dauphine Street in New Orleans rijden.
Closing Time | Call Me
, door
St. Paul And The Broken Bones is een retro-soulband uit Alabama. Op zang Paul Janeway. En Paul is een grote, atletisch gebouwde, mooi strak gezicht, gezegend met een mooie haardos, soepel bewegende, donkere man in een strak pak. Nee. Paul Janeway is een wat corpulente, brildragende, gedrongen, kalende, witte man. In een lubberend kostuum. Maar dat hoor je niet als hij gaat zingen. Dan weet je even niet wat je hoort, want Paul heeft een gouden soulstem. En hij trekt zich gelukkig nergens iets van aan. En om zich heen heeft hij een (witte) band die bestaat uit drums, gitaar, bas, en natuurlijk de blazers: trompet en trombone.
Closing Time | Take My Love With You
, door
Janee, neem gerust de tijd. Wil je een intro dat een minuut duurt, ga je gang. En wil je dat dat intro bestaat uit allerlei tergende aanzetjes, een schreeuw, een gil, wat geroffel, wat getokkel er tussendoor, wat beloftevolle blaasfragmentjes, weer een schreeuw, geschmier, weer een drumroffel, weer een losse zin – doe dat. Er blijven daarna nog zes minuten over voor de song zelf. En tussendoor breng je de song nog een keer haast tot stilstand, en dan komt er daarna nog een instrument bij – er valt een boel te beleven in deze soulsong van Eli Paperboy Reed . Waarvan het grootste gedeelte plezier.
Closing Time | 100 Nights, 100 Days
, door
Soms denk ik wel ‘ns: ‘wat doe ik hier eigenlijk op Sargasso. Dat progressieve, linkse blog waar zelfs de muziek moet schuren. En dan kom ik daar aan met van die historiserende, retro-deuntjes waar de vernieuwing niet echt vanaf springt.’
Maar dan denk ik, wat mankeert er aan Soul, warmbloedig, gloedvol en stijlvol vertolkt. Of is dit allemaal dubbelop? Lekker stijlvast gebracht ook door Sharon Jones en The Dap Kings. The Dap Kings strak in het pak met stropdas en Sharon in jurk at the front.
Closing Time | Love And Hate In A Different Time
, door
Een liedje dat over dansen lijkt te gaan. Dansen in al haar vormen. Door muzikanten en producers van nu gemaakt, maar als je je ogen dichtdoet zou je toch zweren dat je je in de jaren zestig of zeventig bevindt. Je voelt die soul, gospel en disco-vibe van toen. Leuk.
De band, de gelegenheidsproductie, of hoe noem je dat, bestaat uit de zanger Jacob Lusk en de producers Ari Balouzian en Ryan Hope. Nostalgisch, historiserend en retro. Aan het eind van de clip, vanaf minuut 05:00, is er ineens (er is vast een verband dat ik niet zie) een wending. We zien een soort demonstratie op straat, waar een man, solo, de song Strange Fruit van Billy Holliday zingt door een megafoon.
Closing Time | Hard To Handle
, door
Mijn vriendin vertrok voor een maand naar een ver buitenland en ik wist niks van Otis Redding. Bijna niets dan. Ik kende dat hitje van hem Sitting On The Dock Of The Bay, met dat gefluit. Zo’n Arbeidsvitaminennummer. Maar ik had dingen over hem gelezen. Dat hij zo goed was in de jaren zestig. Dat als je met je bandje na Otis gepland stond op een festival, dan wist je dat je het heel moeilijk zou krijgen. Want Otis had de lat heel, heel hoog gelegd. Kwam je niet meer overheen. Dus ik kocht de 3 cdelige box The Otis Redding Story, dat zijn 60 songs. En die heb ik die hele maand gedraaid. Ik was alleen thuis en niemand had last van mijn monomanie. En elke keer maar weer proberen om tenminste dat refrein van Hard To Handle mee te zingen. Lukte niet.
Closing Time | Her Mercy
, door
Glen Hansard ken ik van…. Closing Time. Ik had nog nooit van hem gehoord, tot die keer dus dat ik dat clipje van hem zag en geïnteresseerd raakte.
En jaren later zat ik in de auto, radio aan, en toen kwam er ineens een soulnummer voorbij dat spetterde, dat gloedvol gebracht werd, Her Mercy. En dat bleek ook van Glen Hansard te zijn. Met blazers, dit keer, drie stuks. Nou, en als dan die rossige zanger de soul uit zijn bleke Ierse tenen haalt, op een bedje van drie toetertjes, dan val ik stil.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.