Weekendbedenking: wordt de kerstgedachte wormstekig?

Het einde van het jaar brengt altijd dezelfde verschijnselen met zich mee. De lijstjes bijvoorbeeld: de grootste trotsheid op Nederland, de janpeterste politicus van het jaar, de hellste angel van het jaar, de overheidsblunder van het jaar, de beste stripreeks. En elk jaar zijn er meer lijsten, meer categorieën, meer kandidaten, meer kiezers. Want alles is commercie en iedereen moet tevreden gehouden worden. Lees je nog wel eens een autorecensie waarbij de slachtofferauto regelrecht naar de sloop geschreven wordt. Nee dus, want anders adverteert de maker van het ding niet. En dan natuurlijk de kerstgedachte. Die verworden lijkt tot: "vreten op aarde en in alle mensen een welbegeren". De geruchten gaan, al dan niet wishful, dat de detailhandel dit jaar op een recordomzet afstevent. Toch zie ik dit jaar minder lichtjes in de tuinen en op de gevels. De laatste jaren was het elk jaar meer en groter, maar Al Gore lijkt ergens een snaar geraakt te hebben en Piet Paulusma is niet zo populair dat hij dat in zijn eentje tegen kan houden. Op zich is die hang naar licht in het donkerste deel van het jaar heel verklaarbaar. Onze verre voorouders staken al gigantische vreugdevuren aan in of rond de langste nacht, als om de goden eraan te herinneren dat het wel weer tijd werd om de zon terug te brengen. De christelijke traditie heeft er nog naastenliefde en vergevingsgezindheid aan toegevoegd. Dus, hoe zot het ook mag lijken dat twee elkaar bestrijdende partijen de wapens met kerst neerleggen om samen kerst te vieren (dat gebeurde o.a. in de loopgraven van de eerste wereldoorlog) , het heeft ook wel weer iets warmmenselijks.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Weekendquote – Voetballerige arrogantie

“We vinden het volstrekt onacceptabel dat bonden het vastgelopen cao-overleg vlot willen trekken ten koste van het voetbal. Dit tart elke vorm van fatsoen. Ik zou minister Ter Horst willen adviseren deze verwende kerels van de politie niets extra’s te geven”, aldus Kesler. (NOS)

Jaarlijks betaalt de Nederlandse belastingbetaler miljoenen euro’s voor de begeleiding van een zeer beperkt aantal idioten dat niets liever wil dan elkaar en de openbare ruimte aan puin slaan. Terwijl redelijke mensen op zondag gewoon naar Buitenhof kijken of een kater uitslapen vraagt een smaldeel van malloten wekelijks grootschalige politie inzet. De clubs, die wel miljoenen euro’s neertellen voor de aankoop van verwaande etterbakken die zich profvoetballer noemen, weigeren echter tot nu toe het probleem van voetbalvandalisme zelf op te lossen. In plaats daarvan gaan ze er vanuit dat de overheid het wel oplost.

Nu een onderdeel van deze overheid door een arbeidsconflict een weekend verstek laat gaan bij de begeleiding van de wekelijkse troepen stadion-Orks vliegt hun zilvergrijze zonnebankbruine opperhoofd uit de bocht. Ik zou minister Ter Horst willen adviseren er extra veel salaris bij te doen en zodat die ‘verwende kerels’ van de politie volgende week extra enthousiast de lat erover heen halen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Weekendbedenking – Week van het orgaanvlees

weekendlogo123.jpgOrgaandonatie blijft prominent aanwezig in de media. Verstandig? Het risico is natuurlijk aanwezig dat mensen er genoeg van krijgen en helemaal geen donor meer willen worden. Ook de politiek maakt onder druk van de opinie niet altijd de gewenste keuze. Zo is de snelle spoorverbinding met het noorden voorlopig weer bijgezet in de warmhoudkast met hete brij waar omheen gedraaid kan worden. Gaat het met orgaandonatie ook die kant op?

De moeizame besluitvorming rond orgaandonatie laat zich voor een deel verklaren uit het liberale karakter van onze samenleving. Daardoor is er veel weerstand tegen de negatieve optie: je bent orgaandonor tenzij je anders hebt aangegeven. Terecht voelt dit aan als strijdig met het zelfbeschikkingsrecht van het individu. Het lijkt ook een beetje op de problematiek van de registratie bij het bevolkingsregister van iemands godsdienst in de jaren vijftig: als je het niet wist of opgaf (of als atheïst, want die rubriek bestond eenvoudig niet) dan werd je geregistreerd als Nederlands Hervormd. Met het gevolg dat dat de dominante christelijke stroming was.

Ook niet gunstig blijkt de op overleven gerichte wetgeving. Allerlei maatregelen hebben geleid tot een voortdurende afname van het aantal verkeersslachtoffers. Gezondheidseisen die aan voedsel worden gesteld leiden tot steeds minder voedselvergiftigingen. Medicijnen moeten eerst grondig gestest worden voor ze de markt op mogen. Gaskachels mogen geen koolmonoxide meer uitstoten. Zo zie je maar weer hoe de regelzucht van de overheid negatief uitpakt voor degenen die op een donororgaan zitten te wachten.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Geen toekomst voor de wetenschap in Nederland

pisatoren100lang.jpgDe deltatwerken zijn geen marketingcampagne, de CD is niet bedacht door juristen, zonnecellen worden niet ontworpen door managers, ons drinkwater blijft niet kwalitatief goed door de juiste accountantsverklaring en het benzineverbruik van auto’s verbetert niet door een sociologische studie. Harde wetenschap zorgt voor een belangrijk deel van de ontwikkeling van ons land.

Gisteren verscheen het OECD onderzoek naar de schoolprestaties, PISA 2006. Nederland zat weer in de gebruikelijke kopgroep qua prestaties. Iedereen opgelucht, kennelijk is ons onderwijssysteem toch nog niet zover afgegleden dat we op internationaal niveau niet meer mee kunnen.

pisagrafiek2006200.jpgMaar er zitten een aantal zorgwekkende cijfers verborgen in de enorme berg statistieken. De Nederlandse jeugd mag dan nog steeds wel aardig presteren qua rekenen en taal, de wetenschap doet ze niet zoveel meer. Kijkend naar de landen van de OECD scoort Nederland het laagst qua plezier in wetenschap (tabel 3.9) en het op éénnalaatst qua belangrijk vinden van wetenschap (tabel 3.5). Ook wanneer aan de jeugd gevraagd wordt of ze op hun dertigste denken een carriere in de wetenschap te hebben, zitten we consequent in de onderste regionen.
Dat is een zorgwekkende constatering. Het mag dan nu zo zijn dat we nog aardig scoren, maar als iedere opvolgende generatie minder interesse heeft in wetenschap, zal het onderwijs daar stilaan ook onder lijden. Het aantal enthousiaste en beschikbare leraren zal teruglopen. En de consequenties voor Nederland als kennisland laten zich raden.

Maar wat veroorzaakt deze opmerkelijke score? Is het de generatie geitenwollensokkenhippies die nu het onderwijs bestieren, met hun nadruk op de zachte kant van zaken de aandacht voor harde wetenschap hebben laten versloffen? Of is het toch ons huidige onderwijssysteem dat het leren debatteren boven het weten waarover je praat stelt, het leren opzoeken van informatie belangrijker vindt dan de feiten paraat hebben en het constant gebruiken van praktijken uit alle dag als enige manier ziet om leerlingen het nut van een formule bij te brengen?

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Vorige Volgende