Bordendiarree 2

Gossie…. Een excuusmail van een ambtenaar omdat een Wob-verzoek ergens onbeantwoord is blijven slingeren. Dat gebeurt niet vaak. Dat wil zeggen: dergelijke excuses. Dat rondslingeren, dat is schering en inslag. En de kwestie? Weet u nog? Op 16 januari schreef ik dat ik de ‘bordendiarree’ langs de snelwegen wel een beetje beu ben. En ik diende een Wob-verzoek in om, kort gezegd, de locatie van alle snelheidsaanduidingen langs de A4 in kaart te brengen. Dat verzoek ging richting minister van Infrastructuur & Milieu. De wettelijke beantwoordingstermijn is vier weken, ergo op Valentijnsdag had er antwoord moeten zijn. Noppes.

Foto: Chriszwolle (cc)

Bordendiarree langs de snelwegen

Nu is het wel genoeg geweest, die absurde verwarring rond maximumsnelheden op de snelweg. Probeer je je telkens netjes aan de regels te houden, loop je tóch tegen bekeuringen op. Simpelweg omdat het volstrekt onduidelijk is hoe hard je op bepaalde stukken mag rijden. Je komt er pas achter dat je fout zat als twee weken later de bon in de bus valt.

Al langer loop ik met het idee om het bizarre woud aan snelheidsaanduidingen in kaart te brengen. Rijd je langs het ene bord ‘100 km’, staat honderd meter verder het volgende ’80 km’, en weer tweehonderd meter verderop is het ineens ‘120 km / 6-19 uur’.

Sukkel je rustig met 100 kilometer per uur langs ’s heren dreven, word je aan alle kanten voorbij gezoefd door glanzende leasebakken met bestuurders die je bozig aankijken alsof je een hoogbejaard gevaar op de weg bent. Kennelijk is de snelheid daar dus 120. Of 130.

Of andersom: het onbehaaglijke gevoel dat je ineens harder rijdt dan alle anderen en dat je dus binnenkort post kan verwachten van het CJIB. Terwijl de borden toch duidelijk meldden: 130. Althans, het laatste bord dat je hebt gezien. Maar misschien heb je er ééntje gemist omdat er net een vrachtwagen rechts naast je reed. Of hebben al die andere bestuurders er eentje gemist?

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.