Closing Time | Sea Song

https://www.youtube.com/watch?v=sxxHeXQP8hE  Je koestert al jarenlang, sinds je jeugd zo ongeveer, de elpee Rock Bottom van Robert Wyatt. Dat is omdat je daarna nooit iets hebt gehoord dat zo klinkt. En toen de cd kwam, heb je Rock Bottom ook op cd gekocht, zo'n fan was je wel. Weer jaren later, werd je gegrepen door de muziek en de zang van americanamuzikant Will Oldham, omdat het zo ontroerend klonk, die overstuurde zang die er steeds net naast was. En nou, in december 2021 heeft Will Oldham, samen met Bill Callahan, ook een americanamuzikant, met een bronzen stem, een plaat uitgebracht met covers, Blind Date Party. Een lockdownprojectje. Op die plaat staan covers van songs van onder andere Cat Stevens, Lou Reed, Billie Eilish, Hank Williams, Iggy Pop en Robert Wyatt. En voor de muziek hadden Will en Bill steeds verschillende muzikanten gevraagd. Een eclectisch geheel. Tot mijn verrassing stond dus ook Sea Song van Robert Wyatt op de plaat, van die elpee Rock Bottom. En eerlijk gezegd, ik moest wel even slikken na de eerste beluistering, werd ik nou in de maling genomen? Wat hadden ze met deze klassieker gedaan? De Nieuw-Zeelandse gitarist Mick Turner heeft zijn visie op deze song hier neergezet. De zang is van Will Oldham en Bill Callahan.

Door: Foto: Ted (cc)

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Mededeling

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.

Doneer!

Mededeling

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Closing Time | The Age Of Self

, door

Het kwam door het stuk, de recensie van Jos van Dijk afgelopen week hier op Sargasso: klasse. Dat woord zette een muziekje aan in mijn hoofd ‘they say the working class is dead, we’re all consumers now.’ Uit welke song kwam dat fragment? Gelukkig wist Google precies wat ik zocht: The Age Of Self, van Robert Wyatt, van de elpee Old Rottenhat uit 1985.

En The Age Of Self is een erg dansbaar nummer, ik dacht zelfs wat gelijkenis te horen met La Vie En Rose, uitgevoerd door Grace Jones uit 1977. Handig gedaan, zo doe je dat dus: je maakt een heel vlot dansbaar nummer en daar zet je je scherpe tekst op. En sneer je nog naar het bedrijf Rio Tinto. En ben je waarschijnlijk nog te horen daarmee in discotheken. Robert Wyatt heeft een kritische kijk op wereld en de maatschappij en weet het pakkend te brengen. Waar vind je zoiets nog tegenwoordig?  De rap, de hiphop, spoken word?

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

https://www.youtube.com/watch?v=MXXFp-9zsCQ

Closing Time | O Caroline

, door

Je heet Robert Wyatt, bent muzikant, je drumt, zingt (je hebt wel een aparte stem, maar je zingt toch), je schrijft teksten en je speelt de mellotron. Je wilt een liedje schrijven, een liedje over een liefde die voorbij is. Je componeert samen met David Sinclair O Caroline.

Een liefdesliedje hoeft niet groot uit te pakken. Er hoeven geen violen, pauken, cimbalen, harpen en bazuinen uit de magazijnen gehaald te worden. Ik snap die aandrang wel. Het hart loopt over, de druk, de pijn, de smart moet uit het ventiel naar buiten, de wereld in. Maar doe dat niet. Hou het klein. Er is niet veel nodig. Hou het eenvoudig, pak niet uit. Luister naar hoe Robert Wyatt het deed. Kijk toch hoe voorzichtig en kwetsbaar die tekst is. Lief, klein, kinderlijk soms, breekbaar en licht. Tekst en muziek steunen elkaar, houden elkaar overeind. EN DAT IS VAN EEN VERPLETTERENDE ONTROERING1!&*$%#1!

Tussentijd | Free Will And Testament

, door

VIDEO - (Voor M.)

De lichte, hoge stem van Robert Wyatt lijkt bijna niet bij zijn imposante lichaam te horen.

Maar wat past die stem wél mooi bij dit fragiele lied over wat het betekent om jezelf te zijn.

I cannot know what I would be if I were not me
I can only guess me

En dan komt die schuiftrompet die de melancholie van dit nummer nog extra diepte geeft. Mooi.

Closing Time | Little Red Riding Hood Hit the Road

, door

In een Engels muziektijdschrift las ik ‘ns een interview met Robert Wyatt. Het stuk begon met: Interviewing Robert Wyatt is very unlike doing interviews with other musicians, because Robert Wyatt actually thinks before he answers your questions. Spooky.

Little Red Riding Hood Hit the Road is afkomstig van de plaat Rock Bottom uit 1974. En ja, dat is geen doorsnee popplaat. Er zijn vast mensen die na een minuut zullen vragen: zeg, blijft dit zo, gaat dit nog lang zo door? Ja, het blijft 7 minuut en 40 seconden toewerken naar het  einde. En onderweg is de melancholieke, klaaglijke stem van Wyatt te horen (wat zingt hij toch?) en de stuwende, nimmer aflatende percussie die dan ook nog bijgevallen wordt door blazers, op weg naar de kakofonische, verlossende apotheose.