Vorig jaar zijn bijna 300.000 Nederlanders toegetreden tot de top tien procent van rijkste mensen ter wereld. Het valt niet mee om in de top tien procent van rijkste wereldburgers te zitten. Jaarlijks vindt een enorme slachting plaats wie er bij hoort en wie niet. Credit Suisse becijferde per land hoeveel mensen er in 2011 tot die top tien behoorde en hoeveel in 2012. De verschillen zijn groot. Eerst, hoeveel geld moet je hebben om in die rijkste top tien procent te komen?
Bloomberg heeft een mooie visualisatie gemaakt met daarin de rijkste miljardairs. Je kunt handig in de lijst grasduinen. Onze eigenste koningin staat er overigens niet in.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
DATA - 
Rijke mensen streven het beeld van rijk zijn niet na. Ze identificeren zich in ieder geval niet met iemand die het belangrijk vindt om rijk te zijn. De Daily Chart van de Economist schetste gisteravond een interessant plaatje. De grafiek laat zien in hoeverre mensen zich identificeren met iemand die het belangrijk vindt om veel geld te hebben en dure dingen te bezitten. Mensen in Oost-Europa, de armere regio van Europa met veel voormalig communistische landen, zijn het meest belust op rijkdom. Mensen in de rijke Skandinavische landen, oh, en Nederland, geven vaker aan dat zij zich niet identificeren met een persoon die graag rijkdom wil bezitten.
Zij die iets bezitten kennen de waarde ervan niet, spreekt uit deze grafiek. Mensen die dubbeltjes (of de Oekraïnse variant hiervan) moeten omdraaien verlangen naar meer. Opvallend is de plek van Ierland en Griekenland hiertussen. Zij staan hoog in het rijtje, identificeren zich dus zeer met mensen die rijkdom belangrijk vinden. Dit lijkt mij te wijten aan de financiële staat van deze landen. De staat van hun overheidsfinanciën speelt blijkbaar zeer op het gevoel van het bezit van rijkdom van individuele personen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
BEELDEN OP MUZIEK – Voor als je houdt van verlichte straten in een verlichte dictatuur. Een moderne versie van de vertellingen van Duizend-en-één-nacht op de klanken van “Midnight City” van M83.
3 Days in Dubai from Aaron Mendez (Ahwahnee Films) on Vimeo.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.