Verhagen overspeelt zijn hand
Politieke steun voor voortzetting van de missie in Uruzgan bestond allang niet meer bij Kamer, Kabinet en bevolking. Toch zet Verhagen zijn strategie stug door, en breekt zo indirect het Kabinet. Een hypothetische reconstructie van de machinaties van Verhagen, de enige echte sleutelfiguur in dit dossier.
Begin 2007 wordt Maxime Verhagen Minister van Buitenlandse Zaken in Kabinet Balkenende IV. Kleine geste van Balkenende voor zijn trouwste adjudant. Carrièrejager Verhagen is eindelijk waar hij wil zijn: in het midden van de internationale politiek. Wellicht zit er ook nog een tussenstation als leider van het CDA in het verschiet, want de glans van Balkenende is al tanende. Met die ervaring op zak is een hoge post bij bijvoorbeeld de NAVO niet ondenkbaar. Klein probleem: om de Amerikanen te vriend te houden zal Nederland wel troepen moeten leveren in Afghanistan.
Nederland, als een van de eerste landen grootschalig actief in Afghanistan, zit namelijk niet te wachten op een eeuwige oorlog. De steun van de bevolking daalt gestaag sinds 2006. En niet alleen de PvdA, maar ook bijvoorbeeld de VVD gaat alleen akkoord met de eerste verlenging als het dan toch echt afgelopen is. Verhagen lijkt daar in 2007 nog omonwonden aan tegemoet te komen. Read my lips: in 2010 komt onze taskforce naar huis. Balkenende laat zich in gelijksoortige bewoordingen uit. Maar onderwijl praat Verhagen op Balkenende in. Als wij ooit nog op ontbijt willen worden uitgenodigd in het Witte Huis moeten we toch echt troepen leveren.
Verhagen weet bovendien dat een voor de hand liggende uitweg van de tegenstanders – een vervanger voor Nederland – in eerdere missies nooit geregeld werd en dat een land dan langer blijft zitten. Dat zal nu inderdaad ook het geval blijken. De NAVO verzuimt een vervanger te vinden.