Closing Time | Covers

Covers. Ik heb er een haat-liefdeverhouding mee. Meestal omdat covers 'meer van hetzelfde' zijn. Oninteressant, inspiratieloos. Dertien in een dozijn-bandjes die dertien in een dozijn-muziek maken en alleen kunnen kopiëren wat anderen al eerder gedaan hebben. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, waarbij de artiesten een nummer eigen maken. Iets toevoegen, of juist iets verwijderen waardoor je naar een nieuwe versie luistert die dermate anders en interessant is dat het zich kan meten met het origineel zonder te parasiteren. Wat placebo deed met 'Running up that hill' van Kate Bush, bijvoorbeeld. Of Torre Florim van De Staat met 'Fire Starter' van The Prodigy.

Door: Foto: Ted (cc)

Steun ons!

Mededeling

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Quote du Jour

Quote du Jour | Wat Wilders weten wil

, door

Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt nu dat we miljarden kunnen besparen als we de immigratie stoppen of beperken. Dit moet boven aan de politieke agenda. In plaats van dat de overheid de burger pakt, moeten ze de immigratie stopzetten. Dit doet geen burger pijn, je hoeft niemand weg te sturen.

Geert Wilders kreeg van Minister Van der Laan nul op het rekest toen hij het kabinet vroeg te becijferen wat de immigratie van niet-westerse allochtonen kost, waarna hij zelf deze opdracht verstrekte aan het wetenschappelijk bureau Nyfer. Blijkbaar heeft Nyfer nu becijferd, op basis van een “conservatieve raming” van 20.000 niet-westerse migranten, dat dit een jaarlijkse kostenpost van 6 tot 10 miljard euro oplevert. [Update 11.40: Nyfer zegt dat Wilders een grove schatting heeft gemaakt, en is nog volop bezig met de berekeningen. Update 17.10: Immigranteninfo verzinzel van Wilders: “Hij heeft geen gegevens gekregen uit Nyfer-kringen en heeft er zelf een schatting op los gelaten,” stelt Van der Geest. Wetenschappelijk adviseur en hoogleraar economie Sweder van Wijnbergen noemt Wilders zelfs een glasharde leugenaar: “Hij verzint er maar wat op los.” ]

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Mededeling

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.