De afgelopen maanden is er veel te doen over de betaalbaarheid van de klimaatplannen van het Kabinet. In augustus waarschuwde CDA-leider Buma al voor een Fortuijn-achtige revolte als de klimaatplannen niet betaalbaar zouden zijn voor de gewone man. Sinds de publicatie van het conceptklimaatakkoord in december hebben veel politieke partijen hun zorgen uitgesproken over de betaalbaarheid van de klimaatplannen voor burgers. Voor de milieubeweging en de FNV was de lastenverdeling tussen burgers en bedrijfsleven zelfs reden om een dag voor publicatie van het klimaatakkoord hun handen ervan af te trekken. Tijd dus om eens te kijken hoe de zorgen van politieke partijen zich het afgelopen half jaar hebben vertaald in voorstellen in de Tweede Kamer en in het stemgedrag van de verschillende politieke partijen als het gaat om de verdeling van de kosten van energiebelasting en opslag duurzame energie (ODE) over burgers en bedrijven.
De hoofdredacteur van Quote vraagt zich vertwijfeld af op welke partij hij als echte liberaal nu moet stemmen:
Stemmen was nog nooit zo moeilijk; eigenlijk is er met alle politieke partijen behoorlijk wat mis.
Gelukkig heeft hij geen last van vooroordelen over politieke partijen:
GroenLinks en de SP zijn in de kern toch partijen voor mensen die niet willen werken of nooit een serieuze baan gehad hebben.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
COLUMN - De door het Interprovinciaal Overleg geschonken lampen, die in de Eerste Kamer onder andere op de ministerstafel staan, doen anders vermoeden, maar van een hecht verband tussen ‘provincie’ en Eerste Kamer is geen sprake. Die relatie bestaat uit niet veel meer dan de ene dag in de vierjarige zittingsperiode waarop de Statenleden de Eerste Kamerleden kiezen en uit een incidenteel bezoek van Statenleden aan de Eerste Kamer.
Tot 1923 was er wel een zeker verband. Toen koos iedere provincie een vast aantal Eerste Kamerleden. Maar ook toen was de relatie minder sterk dan nu soms wordt gedacht. Kozen de provincies in de negentiende eeuw vrijwel altijd eigen inwoners tot Eerste Kamerlid, toen er partijen opkwamen was dat niet langer het geval. De Friese Staten verkozen bijvoorbeeld de oud-ministers Lely en Van Houten en de sociaaldemocratische voormannen Polak en Van Kol. Dat waren allen niet-Friezen. De Zeeuwse Staten kozen voor de ARP de Amsterdammer Hovy en de uit Utrecht afkomstige oud-minister Godin de Beaufort. De Amsterdamse oud-wethouder Reekers kwam via Gelderland in de Senaat.
Het is ook een misverstand te denken dat de Staten-Generaal van na 1814 of de Eerste Kamer vanwege de verkiezing door Statenleden ‘opvolger’ was van de Staten-Generaal van vóór 1795. De oude Staten-Generaal was geen parlement, maar een bestuursinstelling van de Unie van zeven provincies. De zeven zelfstandige provincies hadden elk één stem. De delegaties naar de vergaderingen beslisten met ‘last’ en na ruggespraak. De Staten-Generaal hield zich alleen bezig met zaken die aan de generaliteit waren toebedeeld, zoals buitenlandse zaken en defensie, maar ook het bestuur van de generaliteitslanden. Voor het overige behielden de provincies hun bestaande ‘particuliere’ rechten, privileges, gewoonten etc., anders gezegd hun soevereiniteit.
ANALYSE - Dat het wat beter gaat met de economie is niet dankzij maar ondanks het Kabinetsbeleid. Dus waarom zou je nog stemmen op de PvdA? De PvdA doet het voorkomen dat er geen alternatief is voor dit beleid. Daarom stemmen mensen op rechts-populisten of gaan helemaal niet meer stemmen, want wat maakt het nog uit?
Ik heb mijn leven lang bij elke parlementsverkiezing op de PvdA gestemd. Mijn allereerste stem ging naar Joop den Uyl. In 2012 heb ik op Diederik Samsom gestemd, maar dat was de allerlaatste keer dat ik PvdA heb gestemd.
Sinds de jaren zeventig is de politiek naar rechts opgeschoven. Niet alleen komt er steeds meer ruimte op rechts, ook linkse partijen worden steeds rechtser. D66 is verworden tot een soort VVD voor jongeren: niet reactionair maar dynamisch en sociaal-liberaal. Pechtold neemt echter wel onversneden liberale standpunten in. Hij wil nog meer bezuinigen en streeft naar een kleine staat.
Misschien dat GroenLinks wat naar links opschuift, maar ik ben het Kunduz– en het Lente-akkoord nog niet vergeten. De SP is het laatste refugium voor linkse kiezers, tenzij u op een goudvissenpartij wilt stemmen.
Maar de grootste schade voor links wordt veroorzaakt door het beleid van de PvdA. Door de coalitie die de PvdA is aangegaan met de VVD in 2012 is de onttakeling van links bijna compleet. Klokwerk heeft afgelopen maandag al laten zien wat de rol is van de VVD in onze politiek. Ik wil het vandaag over de andere regeringspartij: de Partij van Arbeid.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Naar aanleiding van een vraag van een vaste reageerder waarom er op Sargasso geen aandacht wordt/werd besteed aan het verkiezingsdebat over de Provinciale Staten ging ik op zoek naar berichten daarover. Want verhip, ik had het ook gemist.
Maar ik was blijkbaar niet de enige, want bijna alle linkjes die ik vond gingen over de aanloop naar het debat of eerdere debatten. De media blijkt niet erg onder de indruk. En uit de stukken die wel over het debat gaan bleek vervolgens waarom: zinloos geblaat over of je Syriëgangers wel of niet mag doodwensen. Oh ja, en Geert Wilders had de griep.
ANALYSE - Een strijdbare Samsom: daar moet de PvdA het van hebben in de verkiezingscampagne voor de Provinciale Statenverkiezingen. Maar bij het Parijsdebat vorige week haalde Samsom zo hard uit naar Wilders dat hij zijn doel faliekant voorbij schoot.
Tijdens het partijcongres, afgelopen weekeinde, weigerde hij zijn hoofd te laten hangen naar de desastreuze peilingen. Hij heeft zin in de campagne en hij gaat voor een goed resultaat. Maar dat zal met de gekozen campagnestrategie niet lukken. De PvdA is niet bereid de handschoen in het gezicht van de coalitiepartner VVD te werpen. Daarmee brengt de partij zichzelf in een lastig parket.
Right or wrong, my party
Voor de kiezers zijn drie politieke thema’s van belang: zorg, economie en integratie, immigratie en islam. Daarnaast vinden kiezers de omgangsvormen in de maatschappij erg belangrijk. Op de eerste twee thema’s heeft de PvdA eigenlijk geen verhaal, en op het derde thema is de partij tot op het bot verdeeld — evenals de kiezers.
Geen makkelijke uitgangspositie voor een heldere boodschap in de campagne. Die is wel hard nodig om Samsom een platform te bieden, want de PvdA staat na twee verkiezingsnederlagen al weken tussen de tien en vijftien zetels in de peilingen. Alleen hardcore sociaaldemocraten overwegen nog een stem op de PvdA. Linkse kiezers wijken teleurgesteld uit naar GroenLinks, SP of Partij van de Dieren en veel Samsomites uit 2012 lijken thuis te blijven. Ze zullen niet terugkeren als Samsom oppositie voert tegen de PVV.
Gezondheidszorg
Het ontstond uit frustratie over het ondoorzichtige systeem waarmee de Eerste Kamer gekozen werd. Maar het groeide uit tot een instrument waarmee het spel zelf beïnvloed werd. Het kan raar lopen.
De Zetelschuiver werd door tenminste drie partijbureau’s gebruikt om vooraf scenario’s te simuleren. Het CDA kwam er openlijk voor uit. En waarom niet? Waarom zelf iets verzinnen als je zo’n fantastisch tooltje tot je beschikking hebt?
Het drong door tot de wereld van de omroepen. De NOS vond het een link waardig op hun aparte pagina’s over deze verkiezingen, net als Nieuwsuur. De Belgische omroepen hadden het nodig om wijs te worden uit de Nederlandse mystiek.
Maar ook andere mensen uit de media gebruikten het. En last but not least bleek zelfs cijferkoning Maurice de Hond een fan.
Maar het leukste van alles was nog wel dat al snel duidelijk was dat een meerderheid voor de coalitie zo goed als onmogelijk was, terwijl de media daar nog steeds naar op zoek was.
Hoewel het er alle schijn van had dat de coalitie bezig was die meerderheid wel te verkrijgen, lijkt dit toch vooral ingegeven te zijn door de noodzaak om juist niet een zetel te verliezen.
We hebben heel veel scenario’s voorbij zien komen en zelf ook uitgeprobeerd, maar daaruit bleek dat de mogelijkheden voor de oppositie iets groter waren dan die voor de coalitie. Maar wat vooral bleek was dat je daar heel veel voor nodig had en dat de “tegenpartij” dan vooral niets moest doen (onwaarschijnlijk). En dus was een verschuiving onwaarschijnlijk.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
EDIT: Oeps: oud bericht uit 2011.
Meer dan honderd PVV-kandidaten voor Provinciale Staten hebben een spreekverbod gekregen van Geert Wilders. In alle provincies mogen alleen de lijsttrekkers het woord voeren.
Andere partijen vinden het maar vreemd:
De Gelderse CDA-lijsttrekker Jan-Jacob van Dijk zegt: “Als Geert Wilders zijn eigen kandidaten al niet vertrouwt, waarom zou de kiezer hen dan moeten vertrouwen?” […]
PvdA-leider Co Verdaas: “Als je hoort dat in Egypte of Saudi-Arabië toekomstige volksvertegenwoordigers een spreekverbod hebben, denk je: dat is geen echte democratie. Nu gebeurt het in Nederland.”
Een gastbijdrage van GB van Publiekrecht & Politiek.
Kan D66 nog wat? Alleen ten koste van de heldere toepassing van het kiesrecht of ten koste van de waardige reactie van Wim Cool.
Het relevante staatsrecht begint bij artikel T8 lid 3 Kieswet: Voorts is ongeldig de stem die niet als blanco wordt aangemerkt, maar waarbij de kiezer op het stembiljet niet, door het geheel of gedeeltelijk rood maken van het witte stipje in een stemvak, op ondubbelzinnige wijze heeft kenbaar gemaakt op welke kandidaat hij zijn stem uitbrengt, of waarbij op het stembiljet bijvoegingen zijn geplaatst waardoor de kiezer kan worden geïdentificeerd.
Wie met een blauwe pen stemt, heeft zijn keuze wel op ondubbelzinnige wijze kenbaar gemaakt, maar heeft dat niet gedaan ‘door het geheel of gedeeltelijk rood maken van het witte stipje in het stemvak’ en heeft dus een ongeldige stem uitgebracht.
Juridisch zou je er nog wel een mouw aan kunnen passen door zogenaamd ‘teleologisch te interpreteren’. Dat wil zeggen: interpreteren met het oog op het doel van de bepaling. In plaats van ‘rood maken’ lees je dan ‘inkleuren’, of zoiets. Dat staat er weliswaar niet, maar we kunnen afspreken dat het dat wel betekent. Om succes te hebben moet D66 een bevoegde instantie vinden die deze noviteit wil volgen en wil constateren dat er een geldige stem op D66 is uitgebracht.
Nederland anno 2006. Hoogleraar Nieuwe Testament prof. dr. Pieter van der Horst wordt door het universiteitsbestuur onder zware druk gezet om een vlammend betoog over het virulente antisemitisme in de islamitische wereld uit zijn afscheidsrede te snijden, omdat anders boze moslimstudenten wel eens aanslagen zouden kunnen plegen.
Met name de zinsnede dat de islamitische wereld “de fakkel van het antisemitisme van de nazi’s heeft overgenomen” zit de bestuurders dwars. Ze hadden zopas nog wel zo’n fijne conferentie gehad, waar joden, christenen en moslims het erover eens waren dat de drie abrahamitische godsdiensten naar vrede en saamhorigheid streven.
Het land was te klein. Dit was censuur! De wetenschappelijke vrijheid werd hier aangetast! Dat het gewraakte deel van de lezing van Van der Horst niets met wetenschap van doen had, maar een eenzijdig ronkend zionistisch verhaal was, viel nauwelijks iemand op – al had de gloeiende bijval van het CIDI hint genoeg moeten zijn. Wie nam nu de moeite om de voetnoten (of het gebrek daaraan) even na te lopen? Van der Horst werd als martelaar van het vrije woord overladen met bloemen en bedankbrieven, na uitvoerige berichtgeving door Trouw en NOVA. Geert Wilders stelde kamervragen over deze “ongepaste aantasting van de academische vrijheid”.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.