Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Partij Blanco
Cynisme, cynisme, cynisme. En dan moeten we gaan stemmen?
Een kennisje van me mag dit jaar voor het eerst stemmen. Ze neemt het heel serieus en heeft vorige week een dag lang alle verkiezingsprogramma’s gelezen. Ik ben een beetje jaloers, want ik kan Den Haag steeds minder serieus nemen. Nu roept iedereen wel eens dat we worden geregeerd door gekken, dat politici te dom zijn om een echte baan te vinden of dat we vermakelijkheidsbelasting moeten heffen op de Haagse kermis. Zulke sneren zijn gewoonlijk een hyperbool, maar langzamerhand begin ik het gevoel te krijgen dat er écht iets mis is. Ik twijfel niet aan de integriteit van de Kamerleden, maar wel aan hun capaciteit.
Eerste bezwaar: men doet steeds meer alsof politiek een zero sum game is. Partij A zal tot elke prijs willen voorkomen dat partij B gelijk krijgt, omdat het dan lijkt dat partij A ongelijk heeft. We hebben momenteel een premier die geen positieve redenen kan noemen waarom we zijn partij (waarop ik wel eens heb gestemd) zouden moeten steunen, maar die wel wil verhinderen dat “de socialisten” de verkiezingen winnen. Ik zou zo graag weer politici zien die nadachten over het belang van de samenleving, die konden toegeven dat andere partijen ook wel eens goede ideeën hebben en die niet te beroerd zijn het heilige eigen gelijk op te geven.
Wat is het CPB-rapport Keuzes in Kaart eigenlijk waard?
Het CPB presenteerde op maandagochtend de doorrekeningen van tien verkiezingsprogramma’s. Het 500 pagina’s tellende rapport geniet uitgebreide aandacht in de media en alle politieke partijen pronken met hun ‘overwinningen.’ Maar wat is het rapport eigenlijk waard voor de kiezer?
Het is duidelijk weer verkiezingstijd. Na het premiersdebat van zondagavond, presenteerde het Centraal Planbureau (CPB) en het Planbureau voor de Leefomgeving (PBL) op maandagochtend hun gezamenlijke rapport “Keuzes in Kaart 2013-2017” in Nieuwspoort. Half politiek Den Haag en het voltallige Nederlandse journaille zat braaf te wachten wat CPB-directeur Coen Teulings te vertellen had. In het kort: alle partijen weten het begrotingstekort terug te brengen in 2017, maar alle partijen blijven een tekort houden. Er staan een aantal stereotype bevestigende zinnen in het rapport (‘De PVV bezuinigt maximaal op innovatiebeleid’) en alle nieuwsmedia halen dezelfde feiten naar boven. De politieke partijen halen de voor hen gunstige cijfers eruit en gaan elkaar daarmee bestoken. ‘Bij ons stijgt de koopkracht het meeste!’ ‘Ja, maar bij ons groeit de staatsschuld het minst!’ Het is allemaal van zo’n ontzettend trieste voorspelbaarheid, dat de vraagt rijst: wat zijn de CPB doorrekeningen van de verkiezingsprogramma’s eigenlijk waard?
Teulings schrijft in het voorwoord van “Keuzes in Kaart” te hopen in een maatschappelijke behoefte te voorzien. Maar hoeveel mensen lezen de doorrekeningen, in een tijd dat mensen al amper verkiezingsprogramma’s lezen? ‘Kiezers lezen dit rapport natuurlijk niet,’ zegt Teulings, ‘dat zou ik als econoom zelfs niet doen. Maar ik merk dat de belangstelling ervoor enorm toeneemt. Twee jaar geleden haalden al onze plaatjes de landelijke voorpagina’s.’ Dat is waar, maar wel in een sterk vereenvoudigde weergave. Er is immer weinig tijd en ruimte bij nieuwsmedia om recht te doen aan de complexiteit van de berekeningen die het CPB maakt. In welke krant wordt uitgebreid stilgestaan bij de gebruikte rekenmodellen? Zijn de doorrekeningen van het CPB op die manier niet slechts grondstof voor meer oneliners van politici?
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Update CoalitieChecker 3 september 2012
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Professor Schwarzenegger.
Update CoalitieChecker week 35
Update CoalitieChecker week 34
Feitenvoer voor de verkiezingen van de Fact Club
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.