De kracht van statistieken

Haaretz kwam gisteren met het bericht dat het Israelische leger een alarmerende toename meldt van het aantal incidenten waarbij met stenen wordt gegooid. Vorige maand, zo meldde het leger waren er  498 van dat soort incidenten en dat was 33% meer dan het gemiddelde per maand van een jaar geleden. Het was ook het hoogste aantal sinds de operatie Cast Lead in Gaza in 2008-2009. Volgens het leger waren er in de eerste negen maanden van dit jaar 3,484 incidenten waarbij stenen naar het leger of naar passerende auto's op de Westoever werden gegooid - zo'n 387 gemiddeld per maand (en in 2010 was dat minder, namelijk 303 per maand). Ik ben altijd heel erg blij als ik dit soort statistieken lees.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Enric Borràs (cc)

Partijdige verslaggeving door NRC Handelsblad?

Na de rechterlijke macht, de wetenschap, de publieke omroep en de culturele sector is het deze maand de beurt aan NRC Handelsblad om verantwoording af te leggen. Volgend op de tendentieuze Kamervragen van Bosma begin september werd een week geleden ook op het journalistieke platform VillaMedia gesteld dat het avondblad een Amsterdamse, links-liberale grachtengordelkrant is geworden. In de (hoofd)redactionele commentaren van het dagblad zou “het enerzijds/anderzijds van vroeger ook vaak verdwenen [zijn] en (…) het linkse anderzijds de overhand [krijgen].” De kritiek op NRC kwam echter niet alleen van buiten.

Met een goed gevoel voor timing bracht oud-NRC verslaggever Hans Moll eind vorige week zijn boek Hoe de nuance verdween uit een kwaliteitskrant. NRC Handelsblad neemt stelling tegen Israël uit. In de week dat Palestina bij de VN een upgrade van haar status heeft aangevraagd, zet Moll de aanval in op zijn voormalige werkgever. Kern van het verwijt: NRC kiest in het conflict de zijde van de ‘multiculturalisten en de victimisten.’ Hoog tijd om zijn claim eens nader te onderzoeken.

Moll maakt zijn voormalige werkgever scherpe verwijten over vermeende partijdige journalistiek –partisan journalism– in vooral het Midden-Oostenconflict, maar ook ten opzichte van de islam, Marokkanen in Nederland en Geert Wilders. De kern van zijn aanval is echter de door hem geconstateerde vanzelfsprekendheid dat Israël kritischer wordt gevolgd dan Hamas, Hezbollah of de moslimbroederschap, met in het achterhoofd dat negatieve berichtgeving over Israël leidt tot een toename van anti-Joodse incidenten.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Vredesbeweging tussen rechts en ‘vredesbeweging light’

demonstratie van Peace Now in 1982Vredelievende, linksige Israeli’s stichtten in 1978, een jaar nadat in Jeruzalem de eerste echt  rechtse regering  was aangetreden onder premier Menachem Begin (Likud), de beweging Vrede Nu. Het waren jonge enthousiaste Israeli’s, die een beroep op Begin deden om gebied af te staan voor vrede en die actie voerden voor een tweestaten-oplossing met de Palestijnen. Een spectaculair actie in het jaar van haar oprichting was de vorming van een kilometerslange menselijke keten in en om Jeruzalem, toen premier Begin in Camp David onder leiding van de Amerikaanse president Carter in vredesbesprekingen was verwikkeld met  president Sadat van Egypte.

Het absoluut grootste wapenfeit van Vrede Nu vond plaats tijdens de Israelische inval in Libanon van 1982. Toen in september van dat jaar de massamoord bekend werd die onder het toeziend oog van minister van defensie Ariel Sharon en de Israelische troepen was gepleegd in de Palestijnse kampen Sabra en Chatila in Beirut, hield Vrede Nu een protestdemonstratie in Tel Aviv. Er kwamen 400.000 mensen opdagen, de grootste demonstratie uit Israels geschiedenis.

Vrede Nu was lang de hoop des vaderlands. Het was het levende bewijs dat de Likud weliswaar links bij de verkiezingen van 1977 had verslagen (definitief naar later zou blijken), maar dat toch niet alle was verloren. Dat het andere Israel, het ‘mooie Israel’ gelukkig toch nog bestond.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Itamar en de ‘vergristelijking’ van het Nederlandse Israelbeleid

Joel Voordewind

Op de Westoever worden in de militante nederzetting Itamar vijf leden van een familie vermoord, Israel reageert daarop door te zeggen dat het vijfhonderd nieuwe huizen gaat bouwen in nederzettingenblokken op de Westoever.

En het Tweede Kamerlid Joel Voordewind, komt met een motie. Wat voor een motie? Een motie waarin de regering gevraagd wordt de Israelische regering er nog eens op te wijzen dat  het nederzettingenbeleid illegaal is en ten koste gaat van de Palestijnse bevolking op wiens grond de nederzettingen zijn gebouwd, een gewelddadig systeem van bezetting in stand houdt dat mogelijk geweld uitlokt, en bovendien ook nog eens de kans ongedaan maakt dat er nog ooit een op een vredesregeling met de Palestijnen uit de bus komt?

Nou nee, daar kwam het Kamerlid Voordewind dus helemaal niet mee. Het Kamerlid Voordewind is namelijk van de ChristenUnie en die zit op de lijn dat Gods Uitverkoren Volk best alle internationale regels mag overtreden.

Het mag van de CU en aanverwante ´gristenen´ zijn nederzettingen namelijk bouwen waar het wil in het door de Heere God aan hen Beloofde Land. Het Kamerlid Voordewind kwam daarom – in samenwerking met de SGP – met een motie waarin werd gesteld dat door toedoen van de Palestijnse Autoriteit in de Palestijnse gebieden een ´klimaat wordt gevoed waarin terroristische daden worden aangemoedigd in plaats van tegengegaan´. Dat zou gebeuren in het onderwijs, maar ook op straat, door straten en pleinen te vernoemen naar zelfmoordterroristen, zo meldt het dagblad Trouw vrijdag.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Vorige Volgende