De nieuwsbrief Communicatienieuws wees ons op een ludieke enquête van ene Yoshe, columnist op Nu.nl. Yoshe wilde dolgraag van zijn lezers weten in welke Nederlandse plaats hij of zij niet dood gevonden wil worden. Tientallen lezers reageerden op de vraag. Welke plaats het vaakst genoemd werd? De meeste stemmen gingen naar Diemen, al had Diemen wel de hete adem van Amsterdam in zijn nek. Waarom is sterven in Diemen zo lullig? In de "lezerspost" heeft niemand het over Diemen, wel over het meer voor de hand liggende Helmond, Delfzijl en natuurlijk Almere. Over Lelystad schrijft iemand: "Er is maar één goed antwoord: Lelystad. Wat een jaren-70-naargeestigheid, wat een wij-wonen-ook-aan-een-woonerf-triestheid, wat een geplande ellende."
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Amsterdam stijgt weer op de ranglijst van gevaarlijkste Nederlandse steden. De recentste moord is echter wel een zeer bizarre. Het slachtoffer is namelijk de Amsterdamse middenstander Arkan Yildiz, die drie dagen geleden in PREMtime te zien was en daarin klaagde over de vele overvallen op winkeliers. Gisteravond werd Yildiz in zijn avondwinkel doodgeschoten.
Yildiz vertelde in PREMtime al drie keer te zijn overvallen. Een zwager had onlangs nog met een koekenpan geprobeerd om overvallers uit de winkel te jagen en moest dit bekopen met een kogel in zijn voet. Yildiz was het zat en wilde een wapen hebben om zich te kunnen verdedigen. Volgens de politie mogen winkeliers in Nederland echter geen wapens hanteren. Winkeliers moeten meer aangifte doen en dat doen ze nu vaak niet, zo zei de woordvoerder van de politie.
De discussiedraad naar aanleiding van de moord op de Telegraaf-site telt inmiddels ruim zeshonderd reacties. De roep om de herinvoering van een nationale beul klinkt weer iets luider. En waar is Baantjer?
Vickie Lynn Hogan, geboren in Houston, Texas op 28 november 1967, is niet meer. Er zijn mensen die hun leven wijden aan het afspeuren van ons Melkwegstelsel om binnenkomende meteorieten tijdig te traceren en zo de aarde mogelijk te behoeden van voortijdig verdwijnen. Er zijn mensen die zich hun hele leven inzetten om andermans problemen te verlichten zonder machtsbejag, zoals Hugo Chavez, Marcel van Dam, de Rijdende Rechter en de vrijwilligers van het Leger des Heils. Maar er was ook Vickie Lynn, beter bekend als Anna Nicole Smith, die zich door een meerderheid van de Westerse mannen (en Midden-Oosterse internetjihadisten) naakt liet bekijken. En waar meteorietwatchers en wereldverbeteraars in de regel geruisloos heengaan, is het op 39-jarige leeftijd overlijden van Anna Nicole vandaag prominent nieuwsvoer tot en met de sjiekste journaals. Zichzelf serieus nemende nieuwsbronnen rechtvaardigen hun items met besmuikte uitspraken als: “Sjonge dit is dus de hele dag op het Amerikaanse nieuws…”
Uw drs. heeft zo’n rechtvaardiging uiteraard niet nodig. Want juist op vrijdag en juist op Sargasso, is dit wel degelijk potsenswaardig. En wel daarom heb ik, uw gemarginaliseerde margelogger drs. Boobelino de Soto, met mijn portefeuille gezwaaid tegenover de redactie met de eis om het A-cup Waanlinkje te promoveren tot een DubbelDikke post op de linkerbaan. Haar laatste beelden, waarop te zien is hoe de ambulancebroeders haar proberen te reanimeren, werden verkocht voor 500.000 dollar. Wij hoeven deze verschrikkelijke beelden niet te zien, wij herinneren ons de veelzijdige Anna in betere tijden. Want Anna was: Gek, Goed gek, Badinerend (nsfw), Dronken, A Lady in Red, Beparodieërd, een Marilyn Monroe soort van, Crimineel, Popster, een Gerespecteerd Golddigger, Niet te beroerd zich voor het Goede Doel in te zetten, Gekoesterd voorpagina nieuws, PETA activiste, Blond en Rond, Talk Show Gast, Net Niet Goed Genoeg voor Oscar ™, Talk Show Host, Wallpaper, Voer voor Romantici.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Tribute to Anna Nicole Smith
Is het winterblues? Te weinig literatuur gelezen de laatste tijd? Geen idee, maar het is breder dan enkel in mijn kop, dat wel.
Religoten allerhande reiken hun hals uit naar het fenomeen Moeheid, en menen een verse schering met naïeve inslag te kunnen bekeren, maar het lijkt te laat te zijn.
We vlieden terug, the herd of independent minds, de loden bol is op het hoogtepunt geweest, de belegger incasseert de opbrengst, de pessimist verburgerlijkt, de klad zat erin.
Take a free trip to Nostalgia, maar om 11 onder de wol, desgewenst met een Temesta.
Een dure wijn die zichzelf moet betalen, het smeergeld om het Calvinistisch zelfmedelijden te drenken in gratuite fin-de-siècle -en de eeuw moet nog maar beginnen.
De danktenk. En waar is die kurkentrekker gebleven?
En is er dan nooit iemand die opstaat, en het doorheeft?
Die roept dat “Denktank Public Space” geen denktank kàn zijn omdat een denktank een schijn van objectiviteit moet hooghouden, maar dat dat niet echt lukt met een naam als “Denktank Public Space”?
Het verval, de devaluatie zit ‘m niet meer in dollars of daalders, maar in het Begrip.
Begrijpen van het ontglippen, niets geen tastbaarheid.
Doemdenken? Verkoopbaar, -ook dat nog. Maar waar mijn droefnis het echt schurend moeilijk mee heeft, wel, dat moet het volgend berichtje zijn:
Ik vat ’t voor de Oblomovs onder ons samen: “Madeleine”, de muze van een lied van Jacques Brel, is dood. Zij was een wees van een communistisch tuinier en een joodse moeder, ontsnapte als kindje aan de broekspijp van een man uit een verdelgingstransport, vluchtte op haar 15 uit het weeshuis, trouwde met en scheidde van een militair, verloor haar twee kinderen, was een godin in Parijs, en muze voor Brel en Brassens. Ze zoekt en vindt haar rust in een restaurant in Spanje, en krijgt enkele jaren geleden te horen dat ze ongeneeslijk ziek is.
En nu komt het gedeelte werkelijkheid waar het hart verscheurt -het mijne toch.
Haar zoon daagt de twee mensen voor de rechter die haar hebben bijgestaan bij haar zelfdoding.
Deze rots van een vrouw, deze moeder die een zoon op de wereld heeft gezet, die moeder moet nu met Spaans Religieuze smurrie ontheiligd worden. La Horreur Humaine.
Hoe bestaat het, dat je als afstommeling van zulk een levensloop het in je Dommingohersens haalt om de heldhaftige macho te gaan spelen.
Het ik-tijdperk voorwaar in volle glorie, met een ranzigheid die enkel z’n gelijke kent in die rukker zijn krakende tennissok.
Tien jaar riskeren die mensen die zijn ongeneeselijk zieke moeder bijstonden, omdat meneer de zoon wil aanklagen.
Techno boven Nietzsche: ga uw gat afvegen en uw bakkes spoelen, onmens.
De ontheiliging van -o ironiehie- het enige mooie aan de gatholieke godsdienst: de moederverering.
In deze post werd er uitgegaan van een link tussen de vermoorde Russische journaliste Politkovskaya en de Russische ex-spion Litvinenko. Maar zeker wat betreft Litvinenko: Zou het Kremlin zo stom zijn om zo’n dikke rode pijl van zijn lijk naar Moskou te laten lopen? Het blijft lastig (sommigen zeggen: ‘Onmogelijk!’) deze twee zaken in het Westen uit te leggen.
Hoe dan een objectief oordeel te vormen? Door het radicale tegendeel te lezen en er uw eigen conclusies uit te trekken. Hier daarom een oude column uit ‘The eXile’ (het ongenuanceerde Amerikanen-blaadje. Eigenlijk gaat het om de vraag waar de Amerikaanse Politikovskaya blijft, maar er zitten een aantal interessante observaties in wat de media betreft.
Unlike Putin, the Western media wasted no time in seizing Politkovskaya’s corpse for their own purposes, parading it around and milking it for every ounce it was worth.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
“Nee ik denk dat ik ondanks alles de komende week heus nog wel wat stukjes zal tikken voor ons jubileum. Een paar terugblikken op vette religie discussies natuurlijk en invasies van de geenstijl meutes uiteraard, nog even aandacht voor de oud-loggers, van die dingen…” hoor ik mijzelf tegen Mark zeggen. Het schemert, ik stuur de auto de Schipholtunnel in.
Dat terugblikken kwam er dus niet meer van. Overmacht. Doorgaans kan ik het allemaal redelijk combineren. Maar als je in één week een huis koopt, een stichting opricht en de oma van je kinderen overlijdt dan moeten sommige andere zaken even stilhouden. Ook al is dat het jubileum van de webstek waar je vijf jaar lang onafgebroken energie in hebt gestoken.
Het idee om tussen kerst en oudjaar even lekker door te werken moest ook van de baan. Want ondanks dat ik het juist kicken vind om te werken als de rest van de wereld dronken of in slaap is -als de dagelijkse kakafonie van email en telefoon verstomd en de echte uitvindingen worden gedaan- kon ook dit plannetje even niet doorgaan.
Vorige week vrijdag bevond ik mij in een emotionele rollercoaster en de vaart is er nog steeds niet uit. Al weken wordt de culminerende hectiek rondom kloterige regelzaken afgewisseld met hevige emoties. Op die vrijdag stond ik met m’n lief ’s ochtends aan het sterfbed van mijn schoonmoeder die een korte maar harde strijd met kanker verloor. Ze stierf te jong voor wat wij in dit land gewend zijn. Luttele uren daarna zat ik bij de notaris voor de oprichting van stichting Sargasso. Gelukkig werd ik daar bijgestaan door ons juridisch meesterbrein Mark die ongezien scherpe vragen poneerde en mij in de gelegenheid stelde om in gedachte weg te drijven naar wat ik die ochtend had meegemaakt. Kort daarop zat ik met mijn schoenen uit op de grond met m’n kinderen op schoot tussen dito dertigers op de afscheidsborrel van een juf van de kinderopvang. Omzichtig pratend mijn slimme dochter niet nog net voor het slapen gaan met verlies van oma te confronteren manouvreerde ik ons huiswaarts. Morgenochtend vertellen is beter, zo hadden we afgesproken.
Vandaag is het is kerst. Een (voornamelijk) christelijk feest waar we de geboorte van een markant persoon, ongeveer 2006 jaar geleden, vieren. Een persoon die met zijn aparte boodschap over vergevingsgezindheid, miljoenen mensen tot op de dag van vandaag weet te inspireren. Legendarisch was ook zijn afkeer van de betweterigheid van de schriftgeleerden, die aan de hand van lange studies in oude boeken bepaalden wat of wie er fout waren en wel of niet door de beugel konden.
Twee weken geleden overleed Pinochet. Oud dictator van Chili en ooit aan het hoofd van een regering die verantwoordelijk was voor 35,000 gemarteleden en meer dan 3,000 verdwijningen. Hij kreeg geen staatsbegrafenis, maar wel een mis geleid door bisschop Juan Barros Madrid. Voor aardse tribunalen te laat, maar misschien nog een hemelse kans voor gerechtigheid?
Gisteren is Piergiorgio Welby begraven. Schrijver, 60 jaar oud geworden en 40 jaar lang lijdend aan de verschrikkelijke ziekte spierdystrofie. Iemand die laatste jaren in leven werd gehouden door machines en die publiekelijk een oproep deed aan de president van Italië om te mogen sterven. In Katholiek en bijbelminnend Italië een abjecte vraag.
Dinsdag 20 december overleed Welby dan toch. Een arts had de “behandeling beëindigd”. Zijn religieuze familie wenste een katholieke uitvaart in de plaatselijke parochiekerk en vroeg deze ook aan. Als goed christelijke/katholieke kerk kon het Vaticaan natuurlijk niet anders dan dit verzoek weigeren. Welby is gisteren begraven, met een herdenkingsbijeenkomst buiten, naast de parochiekerk, en enkele uren voordat de paus de wereld weer allerlei mooie dingen toewenste op het Pietersplein.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
