‘Aufstehen’ om rechts de pas af te snijden

Duitsland heeft een nieuwe linkse beweging als antwoord op de toenemende verrechtsing en de afbrokkeling van de oude partijen. Het rechtspopulisme heeft uiteindelijk ook vat gekregen op de Duitse kiezers. De AfD zit met meer dan negentig afgevaardigden in de Bondsdag en is daar de grootste oppositiepartij. De SPD is op een dieptepunt aanbeland en moest uiteindelijk, na een hevige interne strijd, toch weer met CDU/CSU een GroKo (grote colaitie) vormen. Linke en Grünen groeien nauwelijks. Samenwerking tussen de drie partijen wordt belemmerd door allerlei oude sentimenten. Deze analyse hebben Sahra Wagenknecht, fractievoorzitter van Die Linke en haar man, Oskar Lafontaine (ex-SPD, nu ook Die Linke), aanleiding gegeven voor een nieuwe beweging onder de naam Aufstehen, Volgende week moet het initiatief officieel van start gaan. 'Veel mensen verwachten niets meer van partijen, en er zijn te weinig mensen die binnen de partijen voor verandering vechten. Daarom doen we een beroep op jou, als je onze doelen deelt', zo luidt de uitnodiging aan partijleden en partijlozen met een links hart om zich aan te sluiten. Dat leidde begin deze maand meteen al tot 50.000 aanmeldingen.  Uiteindelijke zal de beweging volgens Lafontaine moeten leiden tot een nieuwe meerderheid in het parlement. Programmatisch lijkt de inzet een mix van sociaal-democratische en groene idealen. Wagenknecht en Lafontaine zeggen zich te laten inspireren door Bernie Sanders in de VS, het nieuwe Labour van Corbyn in het Verenigd Koninkrijk en nieuwe linkse bewegingen, zoals het Spaanse Podemos en La France insoumise van Mélenchon. De initiatiefnemers beogen ook duidelijk de druk op oude partijen te verhogen om samen te werken. Een SPD-lid, tegenstander van deelname van zijn partij aan de GroKo, beargumenteert zijn steun alsvolgt: "Weiter so" führt uns in den Abgrund. #Sitzenbleiben ist keine Option mehr. Ich will lieber #Aufstehen

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Een felicitatie voor Helmut Schmidt?

Het is niet leuk om iets onaardigs over iemand te zeggen op zijn verjaardag. Zodoende – gisteren is de voormalige Duitse bondskanselier Helmuth Schmidt negentig geworden. Tijdens zijn regeerperiode zwaar omstreden, is hij nu de meest gerespecteerde levende Duitse politicus. In ieder geval in de peilingen, want niet iedereen houdt van hem. Hij wordt geroemd om zijn standvastigheid en zijn berekenbaarheid – ook mooie eigenschappen voor de commandant van een concentratiekamp, aldus de linkse politicus Oskar Lafontaine.

Helmut Schmidt was een voorbode van wat we later nog veel vaker hebben gezien bij Wim Kok, Tony Blair, en Wouter Bos. In een tijd dat we in Nederland sociaal-democratie nog met Joop den Uyl associeerden, was Schmidt al een leider in de lijn van Wim Kok, Tony Blair, en Wouter Bos. Hij was een sociaal-democratisch leider die in de praktijk rechts van het midden stond. Ook in de buitenlandse politiek gold dit. Waar zijn voorganger Willy Brandt een dialoog met het Oostblok voorstond, was Schmidt een echte ´Cold Warrior´, en een enthousiast voorstander van de plaatsing van kruisraketten.

Vandaag de dag is Schmidt nog veel verder naar rechts getrokken. Hij wil de Duitse verzorgingsstaat radicaal omvormen, is een groot voorstander van kernenergie, en een principieel tegenstander van toetreding van Turkije tot de EU. Voor een links georienteerd publiek (waarmee, praktisch gesproken, de meerderheid van de GC-lezers omschreven kan worden) is Helmuth Schmidt bijna een boze droom uit het verleden. Zijn navolgers regeren echter nog altijd de wereld.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Een Ronald Reagan van links

Peter Sodann kondigt zijn vorige kandidatuur aan (Foto: Wikimedia/Ronald Friedmann)

In de afgelopen jaren is in Duitsland een partij opgekomen die eenvoudigweg wordt aangeduid als de ‘Linkspartei’, of ook wel ‘Die Linke‘. Het is een coalitie tussen de voormalige communisten uit de DDR, en de afvallige linkervleugel van de SPD geleid door Oskar Lafontaine, en kan worden vergeleken met onze SP. De partij slaagt erin grote beroering te veroorzaken. Ze haalt stemmen weg bij de SPD, en zorgt daarmee voor een algemene verlinksing van de Duitse politiek.

Nu de volgende stunt. Er komen verkiezingen aan voor het bondspresidentschap, een grotendeels ceremoniele functie. Er leek geen geschikte kandidaat te zijn onder de Linksen, en dus schuiven ze Peter Sodann naar voren. Sodann is 72, en was een belangrijk, maar loyaal, theateracteur in de voormalige DDR, waar hij een vast acteur was in Bertolt Brecht’s theatergroep het ‘Berliner Ensemble’. Nu is de gemiddelde Duitser natuurlijk nog nooit naar een stuk van deze groep groep geweest, maar Sodann is desondanks bekend. Na de val van de Muur speelde hij namelijk een aantal seizoenen de hoofdrol in de krimi ‘Tatort‘. En nu heeft hij zijn linkse roots herontdekt, en is hij presidentskandidaat. Het zou fascinerend zijn om een extreem-linkse versie van Ronald Reagan aan de macht te zien in Duitsland. Maar helaas, of gelukkig: Die Linke heeft geen kans deze verkiezing te winnen.