Hoezo dure Noord-Zuidlijn? New Yorkse metro is pas duur
, door
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Er zit wél een handrem op de Noord-Zuidlijn
, door
Stel je hebt twee kaartjes voor Terminator Salvation gekocht. Vlak voordat de film begint kom je er achter dat Arnold Schwarzenegger helemaal niet in de film voorkomt en dat was nou de enige reden waarom je er überhaupt naar toe wilde. Dan kun je twee dingen doen. Je gooit de kaartjes weg en gaat iets leuks doen met je filmpartner (oesters eten aan het IJ) of je zit de film uit omdat je de kaartjes nu eenmaal gekocht hebt.
De laatste keuze maakt de gemeente Amsterdam. De stad heeft al zoveel geld over de rand van de bouwput van de Noord-Zuidlijn gegooid, dat ze voor haar gevoel en het gevoel van haar burgers het gat niet zo maar dicht kan gooien om het hele geval zo snel mogelijk te vergeten. Dat is volkomen irrationeel en als zodanig een bekend verschijnsel in de gedragseconomie. De investeringen heten sunk costs. Hoe meer je aan iets hebt besteed, hoe lastiger is het om het weg te gooien. Zelfs al kost het je steeds meer geld om het te behouden.
Ambtenaren, projectinwikkelaars en politici kennen deze bias en maken er bewust gebruik van. Grote infrastructurele projecten kosten bijna altijd veel meer dan oorspronkelijk beweerd werd. Gemiddeld zo’n 30 procent, zegt de Deense hoogleraar en megaprojectenexpert Bent Flyvbjerg in zijn boek Megaprojects and risk: an anatomy of ambition. Het gekke is dat niemand er iets van leert. Ondanks alle schandalen en schandaaltjes worden er steeds meer megaprojecten bedacht. Flyvbjerg noemt dat de ‘megaprojects paradox’.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Quote du Jour | Stelletje…
, door
“Wat de inhoud betreft speel ik een heel beperkte rol. Dat geldt voor een project als de Noord/Zuidlijn in het bijzonder. Er is een wethouder speciaal aangesteld voor dat project” … ”Ik zat er een heel end vanaf”…
Burgemeester Cohen van Amsterdam houdt de rotte appel die de Noord-Zuid lijn inmiddels is geworden, zorgvuldig bij hemzelf vandaan, maar meldt en passant nog dat de gekozen bestuurders van de hoofdstad uitsluitend kunnen afgaan op het advies van deskundigen: “We zijn uiteindelijk allemaal amateurs”.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.