Nederlaag militair-industrieel complex

Het militair-industreel complex. Het klinkt sinister en zelfs vele non-aluhoedjes hebben lang gedacht dat zij stiekem de wereld bestuurden. De zeer innige verbondenheid tussen voormalig vice-president Dick Cheney en het bedrijf Halliburton was wat betreft weinig verrassend. Kennelijk is de positie van de militaire bedrijven in de Verenigde Staten de laatste tijd echter verslechterd. Gisteren leed het complex een gevoelige nederlaag. De Amerikaanse Senaat stemde met 58-40 in met een amendement om 1,75 miljard dollar bij de F-22 weg te halen. De stemming was een resultaat van tegenstand van beide partijen; 42 Democraten, de socialist Bernie Sanders uit Vermont en 15 Republikeinen. Republikeinse presidentskandidaat John McCain liep na de stemming bijkans high-fivend richting de persruimte, samen met zijn mede-initiatiefnemer, de Democratisch Senator Levin uit Michigan. President Obama beschouwde het amendement als een overwinning en dreigde een initiatief vanuit het Huis van Afgevaardigden om het amendement om te keren te vetoën. Hij gebruikt het geld dat vrijkomt liever om de Amerikaanse grondtroepen met 22.000 man uit te breiden. Hoewel het daarmee lood om ijzer lijkt - kisten in de lucht worden ingeruild voor kisten op de grond - is in werkelijkheid niets minder waar. Normaal gesproken waren dit soort enorm grote en prestigieuze wapenprojecten, die banen opleverden in heel veel staten, onaanraakbaar. Deze keer koos de Senaat echter niet voor het beste van het beste, maar voor een goed-genoeg oplossing in de vorm van de Joint Strike Fighter, en geld voor zaken die beter passen in de Amerikaanse lange termijn belangen, namelijk potentiële voeten op de grond. Een historische beslissing dus.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Gaat hervorming gezondheidszorg Obama lukken?

Hij heeft een paar ideeën (Foto: Flickr/The Doctr)

Het was een van de belangrijkste punten uit zijn campagne en het brak bijna het presidentschap van de vorige Democraat Bill Clinton: grondige hervorming van de gezondheidszorg. Hoewel het lijkt alsof hij er nu vanaf gestapt is, wilde Obama dat het Congres uiterlijk 7 augustus een wet zou hebben om over te stemmen, dus het is niet gek dat de gemoederen in de Verenigde Staten onderhand hoog lopen.

Erg veel schot lijkt er echter vooralsnog niet in te zitten en de Republikeinen speculeren al openlijk over de mogelijkheid ook dit Democratisch presidentschap eens flink op de pijnbank van de gezondheidshervorming te kraken. De GOP en hun supporters van de looney right hebben de talking points van Frank Luntz in ieder geval uitstekend bestudeerd.


Het interessante is dat terwijl het spel van de Republikeinen in vijftien jaar niet veranderd is, Obama het min of meer tegenovergesteld aanpakt als Clinton. Clinton maakte Hillary verantwoordelijk, die vervolgens met een klein groepje vertrouwelingen aan de slag ging en vervolgens met een grote knal een dik en gedetailleerd plan neerlegde waar alleen totaal geen steun voor was.

Congres aan het roer
Obama heeft juist het Congres het heft in handen gegeven en wil dat zij met een plan komen waar hij zich ook in kan vinden. Dat heeft ertoe geleid dat er onderhand tenminste zes min of meer serieuze plannen voor hervorming bestaan, waar allemaal verschillende groepjes steun aan verlenen. Geen van deze plannen kan echter vooralsnog op een meerderheid rekenen. De meest heikele punten in de discussie hebben vooral te maken met of er naast private verzekeringen ook een door de overheid georganiseerde verzekering moet komen, de kosten van de hervorming en of het uiteindelijke plan het resultaat moet zijn van samenwerking tussen de twee partijen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Palin als wapen tegen Republikeinen

Sarah Palin heeft een forse berg kritiek gehad op haar besluit af te treden als gouverneur van Alaska. Dat gaat haar verdere politieke carriere niet echt helpen, maar nu wordt haar besluit ingezet om andere Republikeinen een hak te zetten. Hieronder zie je het meest recente spotje van de Democratische Commissie voor de Senaatsverkiezingen, waarin o.a. ze Florida-gouverneur Charlie Crist aanvallen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Tour de France 2009: De blaar

Harry Zevenbergen doet voor GeenCommentaar en op de site van SUB verslag van de Tour de France. Voor het achtste keer alweer volgt hij onder de naam Tour de ZevenBal de Tour de France met columns en gedichten.

Blaar (Foto: Flickr/novakreo)

Een week geleden. De Tour de France was nog niet begonnen. Op het trainingsveld van Bayern München zat Franck Ribery. Hij had zijn schoen uitgetrokken en keek met een van pijn vertrokken gezicht naar zijn voet. Hij kon echt niet verder, de arme jongen. Hij had een blaar.

In de etappe van deze woensdag viel Robert Gesink van zijn fiets. Hij stapte op en begon de pedalen weer rond te draaien. Op dat moment ging hij eens kijken wat de schade was. Een schaafwond op zijn elleboog en een zeer pijnlijke pols. Met veel moeite wist hij na een kilometerslange achtervolging aan te sluiten bij het peloton, regelmatig schuddend met zijn pols. Zeventig kilometer reed hij met wat later in het ziekenhuis een gebroken pols bleek te zijn.

Ik wil niet eens een vergelijking maken tussen Gesink en Ribery, voetballers en wielrenners. Maar het verschil is zo schrijnend. Voetballers luisteren vaak veel te aandachtig naar hun eigen lichaam. En wielrenners zijn wat dat betreft stokdoof. Slechts een zwaar coma kan hen verhinderen verder te fietsen. Tyler Hamilton reed met een gescheurd sleutelbeen de Tour uit. Hij won een bergetappe nadat hij 142 km solo had gereden en eindigde als vierde in Parijs.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het refrein van Maarten Wauwelmans

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Deze keer een bijdrage van Harry Zevenbergen dat ook als column verschijnt op de site van SUB. Voor het achtste jaar volgt hij onder de naam Tour de ZevenBal de Tour de France met columns en gedichten.

Maarten Ducrot was ooit een prima jongen. Een kritisch en helder denker, maar in de jaren als co-commentator bij NOS is daar zo langzamerhand flink de klad in gekomen. Als het compleet doorgedraaide lid van de sekte van ‘het Nieuwe Wielrennen’ wauwelde hij er de laatste jaren een eind op los. Hij heeft daarbij gekozen voor de stijlvorm van de letterlijke herhaling. Zijn commentaar lijkt een eindeloos lang lied zonder coupletten.

Zijn ideeën over het nieuwe wielrennen stuitten op steeds meer weerstand en dit jaar gebruikte hij de term minder en had hij het vooral over dat niemand nog de koers kan controleren en dat de renners elkaar kapot rijden en aan het eind geen energie meer hebben voor splijtende aanvallen. De kenmerken die hij vorig jaar koppelde aan zijn definitie van het Nieuwe Wielrennen.

Hij werkte dit thema steeds verder uit. Dit weekend tijdens de NK zong hij het compacte refrein van ‘ze zitten stuk, ze zitten echt helemaal stuk’. Keer op keer op keer. Ik ben een masochist en al jaren luister ik naar Maarten en zijn vriend Herbert Kletsmajoor. Maar tijdens de klassiekers en de grote rondes schakel ik zo nu en dan over op het Vlaamse commentaar om het ritme te breken. De Belgen houden net als ik erg van flauwe woordgrappen en beschikken ook over een schitterende wielervocabulaire. Na een tijdje schakel ik toch weer terug.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Van je ploeggenoten moet je het hebben

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Deze keer een bijdrage van Harry Zevenbergen dat ook als column verschijnt op de site van SUB. Voor het achtste jaar volgt hij onder de naam Tour de ZevenBal de Tour de France met columns en gedichten.

Armstrong (Foto: Flickr/eugene)

De voortekenen kunnen bedriegen, maar voorlopig maak ik me op voor een broederstrijd in de Astana-ploeg. Eén van mijn favoriete Tours was in 1986. In 1985 won Bernard Hinault zijn vijfde Tour, hij deed dat met de steun van zijn jonge ploegmaat Greg Lemond, zijn gedoodverfde opvolger. Hinault had het zwaar en het was Lemond die hem er doorheen sleepte. De vraag die bij iedereen speelde was of Lemond eigenlijk niet veel sterker was en de Tour had kunnen winnen? Het antwoord van de meeste kenners was Ja.

Lemond had zich ingehouden. Hij eindigde als meesterknecht op de tweede plaats op 1m42s. In 1984 was hij al als derde geëindigd, 1m14s achter de nummer twee Hinault. De hulp leverde Lemond de belofte van Hinault op dat deze hem het jaar erna aan zijn eerste Tourzege zou helpen. In 1986 was Hinault echter in veel betere doen en probeerde hij tijdelijk geheugenverlies te faken. De mogelijkheid om als eerste renner zes keer de Tour de France te kunnen winnen was te aanlokkelijk. Hinault kwam niet openlijk terug op zijn belofte, maar deed er alles aan om Lemond van zijn stuk te brengen. Hoogtepunt van deze strijd tussen ploegmaats was de aankomst op Alpe d’Huez waar de twee ver voor alle anderen hand in hand over de finish gingen en het was Hinault die zijn wiel net iets eerder over de finish reed. Iedereen hoorde Hinault grommen, de Tour was beslist. Maar niet afgelopen voordat Hinault ook nog de laatste tijdrit won. De zesde zege zou er nooit komen, maar de psychologische oorlog en de aanvallen in de rug hadden de Tour gekleurd.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

POTUS 2012: de eerste afvallers

Het veld potentiële Republikeinse uitdagers voor de presidentsverkiezingen van 2012 is lekker bezig zichzelf uit te dunnen. Nadat we vorige maand een overzicht gaven van de Republikeinen wannabees die in Iowa gespot waren, zijn de eerste twee kanshebbers door middel van sexschandalen geëlimineerd en werd een van de topfavorieten, gouverneur Sarah Palin, eerst beschadigd door onthullingen uit de campagne eind vorig jaar, voordat ze zichzelf helemaal elimineerde.

Ensign (Foto: Flickr/Mike Licht)

De eerste van de rij kaboutertjes die zichzelf in de voet schoot, was senator John Ensign uit Nevada. Deze aartsconservatief had het aangelegd met een campagnemedewerkster. Saillant detail hierbij was dat hij in de jaren negentig één van de grootste criticasters van Bill Clinton was. Toch zou Ensign nog wel een politieke toekomst kunnen hebben. De conservatieven zijn minder haatdragend ten opzichte van echtelijke ontrouw indien het er eentje van de eigen club betreft en de baantjes die hij regelde voor zijn liefje hebben allemaal alleen te maken met zijn eigen campagnes. Hij lijkt vooralsnog dus geen voordeeltjes met belastinggeld uitgedeeld te hebben.

Sanford’s jammerlijke tango
Dat ligt bij de gouverneur van South Carolina, Mark Sanford, wel anders. Die heeft het enkele jaren geleden met een Argentijnse aangelegd. De nationaliteit van de bedpartner in kwestie hoeft natuurlijk niet echt ter zake te doen, totdat Sanford besloot deze dame in Buenos Aires op te zoeken, maar verder aan niemand liet weten dat hij het land uit was. Hij beweerde zelf op trektocht in de Appalachen te zijn, maar kon dat moeilijk volhouden toen hij bij terugkomst op het vliegveld gesnapt werd. Een dag later moest Sanford op een persconferentie wel toegeven dat ook hij naast de huwelijkse pot gepiest had. Hij lijkt er politiek echter een stuk meer last van te hebben dat men hem vanwege zijn onvindbaarheid verwijt onverantwoordelijk te zijn, dan dat hij een bezoek aan Argentinië organiseerde, voornamelijk om zijn minnares te ontmoeten, op kosten van de belastingbetaler (hij heeft beloofd de kosten terug te betalen).

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Smerig spel troef rond Thomas Dekker

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Onderstaand stuk is van Huub Bellemakers en verscheen eerder op zijn eigen blog.

Thomas Dekker (Foto: Flickr/Erwyn van der Meer)

Hét nieuws van de week is natuurlijk dat Thomas Dekker dan toch is gepakt. De voormalige nieuwe Zoetemelk heeft in 2007 een plasje ingeleverd en pas nu zijn er sporen van EPO in gevonden. Zoals Mart Smeets wist te melden – zowaar zonder een naam verkeerd uit te spreken – bij Studio Sport, “hetzelfde spul als bij Rasmussen”. Dat Dekker heeft gebruikt is niet zo’n hele grote verrassing. Niet vanwege Thomas Dekker zelf, sommige van de wielrenners gebruiken nu eenmaal, maar vanwege de dopingautoriteiten. Waarom anderhalf jaar na dato, waarom net voor de Tour? Vieze spelletjes.

Thomas Dekker was al een omstreden man, door gedoe met de Rabobank en een Italiaanse arts. Ondanks tientallen out-of-competition controles was er nooit iets gevonden. De grootste reden dat Thomas Dekker omstreden was, was echter dat ie ‘frivool’ was en dure auto’s reed. Daardoor had ie een hele slechte naam bij Nederlandse wielerfans, zeker sinds de broodnuchtere maar ook oersaaie Robert Gesink het heel goed doet. Zie bijvoorbeeld de vele reacties op Geenstijl. Nu is ie alsnog de opvolger van Marc Lotz, maar dan met DYNEPO.

Dekker zat fout. Daarnaast hebben echter de dopingautoriteiten grote fouten gemaakt. Hoe kan het toch zijn dat ze nu pas die resultaten hebben? En nu pas naar buiten brengen. Hier blijkt de hypocrisie van de wielerwereld. Het is immers net zoiets als je VWO-diploma verliezen omdat je gespiekt hebt in de tweede klas. Maar goed, nog steeds vals spelen. De reden dat ze nu pas met dopingschandalen naar buiten komen is pas echt smerig: publiciteit.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Vorige Volgende