Jammer dat de naaktscanner weer in de mottenballen gaat
Stephen Colbert vindt het jammer dat hij niet meer door de naaktscanner mag.
Goed. Scene 3. Een Jemenitische man meldt zich bij de beveiliging. Hij draagt 7000 dollar cash bij zich en in zijn tas zitten flesjes en mobiele telefoons. Gek genoeg zijn die aan elkaar getaped. De beveiligingsman krabt even achter zijn oor, overlegt met zijn baas. Ze pakken de handleiding erbij en nee, het is niet verboden, dus laat ze maar door. In Chicago stapt hij over en wordt vergezeld door een andere Jemeniet. In Amsterdam besluit men het tweetal toch maar eens aan de tand te voelen. Een arrestatie volgt. Scene 2. Een man probeert midden op de dag een aantal toeristen op te blazen (dank je wel lul, ik zat anderhalf uur vast in een snikhete metro). Ondanks dat Times Square wemelt van de beveiligingscamera's, er een politiepost is en een zeer grote particuliere beveiligingsmacht erover waakt dat iedereen ongestoord kan shoppen, weet de man te ontkomen. Zijn identiteit wordt snel achterhaald. Toch weet hij op JFK airport op het vliegtuig te komen. Net voor het opstijgen, wordt de man dan toch maar uit zijn stoel getrokken en gearresteerd. Pfoe, net op tijd.
Stephen Colbert vindt het jammer dat hij niet meer door de naaktscanner mag.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Nu duidelijk is dat de naaktscanner er komt, kunnen we weer rustig ademhalen. Het is nóg onwaarschijnlijker geworden dat je door een terroristische aanslag met of op een vliegtuig om het leven komt. Inmiddels is de kans dat je door een politieagent gedood wordt dus méér dan acht keer hoger.
We danken de overheid dus op onze blote knietjes dat deze scanners, die onder andere explosieven detecteren die bij fouillering niet gevonden worden, onze luchthavens gaan verrijken en vooral beveiligen. En gelukkig gaan we in Nederland ook nog met respect om met die mensen die om wat voor reden dan ook morele bezwaren hebben tegen de scanner.
Laten we dit stukje dan ook afsluiten met de wijze woorden van de Nationaal Coördinator Terrorisme Bestrijding:
“Wie toch moeite heeft met de scan hoeft er niet doorheen en kan ervoor kiezen om zich te laten fouilleren”.
Ja natuurlijk, da’s logisch.
De afgelopen week besloot Duitsland de bodyscanner, of in lokale bewoordingen de ‘naaktscanner’, niet toe te laten op Duitse vliegvelden. De machine kan door kleren heen kijken en zo de contouren van het menselijke lichaam laten zien.
Het zou de Duitse agenten het imago van gluurders kunnen geven, volgens de Duitse minister Wolfgang Schäuble.
Op zich een opvallend standpunt, aangezien het alternatief fouilleren zou zijn, waarbij een douanebeambte de contouren van het lichaam voelt. De bodyscanner wordt door veel mensen dan ook als minder erg ervaren dan een fouillering.
Het grote voordeel van een fouillering is natuurlijk dat er nog veel onduidelijk blijft, en er bestaat geen compleet plaatje van het lichaam, dat kan worden opgeslagen voor later gebruik.
Wat vanuit privacy-oogpunt beter is weet ik niet. Maar één ding lijkt me duidelijk. Als met fouilleren het gevaar bestaat dat Duitse douanebeambten “losse handjes” wordt verweten, en met de bodyscan gluren, dan zou ik als bewindspersoon voor het laatste kiezen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.