"De rockmuziek bestaat niet in Nederland", brieste Rude Boy ergens begin jaren '90 in een interview met Vpro's Loladimusica. De driftige voorman van het Amsterdams/Utrechtse Urban Dance Squad had er behoorlijk de pest in dat hun definitieve doorbraak en erkenning maar uitbleef. Samen met zijn band was hij verantwoordelijk voor de uitvinding van de crossover-muziek, waarbij hij met lede ogen aan moest zien dat Amerikaanse bands als Rage Against the Machine en Asian Dub Foundation er later zeer succesvol mee werden. In de Verenigde Staten wilde het na een eerste positief ontvangen bezoek ook niet lukken en de frustratie die bij Rude Boy ontstond is daardoor begrijpelijk. Eenzelfde soort gevoel heeft zich meester gemaakt van Ivica Kosavic, alias Razorblade Jr., voorman van het Amsterdamse Gone Bald. De van oorsprong uit Zagreb afkomstige formatie woont al dertien jaar in Amsterdam en heeft al de nodige bezettingswisselingen ondergaan. Enig overgeblevene is Razorblade Jr en deze oogst met zijn bandleden zeer veel waardering in het clubcircuit en dan met name onder muzikanten. Ongeveer elke twee jaar verschijnt er een nieuw album van het drietal en telkens weer is het de vraag of ze worden opgepikt door een label. Met het achtste album 100 Ways to become cool was het erop of eronder voor de heren, de labels moesten nu toehappen, zodat ze eindelijk verder zouden kunnen komen dan de afgelopen jaren. Maar ook deze keer bleef het stil in labelland, geen reacties, geen gehoor wanneer men de platenmaatschappijen probeerde te bereiken. Je kunt dan twee dingen doen als band; of je gaat bij de pakken neerzitten of je gooit er nog een schepje bovenop. Dat laatste deed Gone Bald.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Als medewerker van een kleine podiumzaal word je wel eens uitgenodigd om als jurylid op te treden tijdens één van de vele awards die ons land rijk is. En zo ging ik afgelopen zaterdag dus naar de Melkweg waar de Sena PopNl award 2007 werd uitgereikt. Onder het motto ‘Alle 13 goed’ waren door de popkoepels van de verschillende provincies + de Grap uit Amsterdam die ook de organisatie van het evenement op zich nam, evenzovele afgevaardigden naar de Amsterdamse poptempel gekomen. Binnen krap vier uur tijd kregen de bands elk 20 minuten om een aantal nummers uit hun repertoire te presenteren en zodoende de programmeurs van 20 verschillende zalen en festivals, waaronder de Melkweg, Dwergpop en Manifesto, voor zich te winnen.
De opzet van deze mij voorafgaand onbekende prijs was namelijk ietsje anders dan andere jaren; de winnaar van de award was de band die de meeste optredens wist te regelen. De juryleden kozen elk één band uit die ze vervolgens later in het jaar programmeren op hun podium. Een goede keuze van de organisatie want de diversiteit van de bands zou ervoor zorgen dat men appels met peren zou gaan vergelijken omdat de genres uiteenliepen van urban soul tot metal à la Crowbar en Slayer. Karmakonga, een mix van funk en reggae werd uiteindelijk de winnaar met vijf optredens en eigenlijk lag deze uitslag bij voorbaat al vast omdat deze band de meest ervaren van alle was en bovendien een gedegen live-reputatie heeft opgebouwd. Dat Karmakonga echter was uitgekozen als Amsterdamse vertegenwoordiger, verbaasde me echter omdat zij ondertussen niet meer verlegen zitten om optredens.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.