Monocultuur

Je staat er als vakantieganger natuurlijk nooit bij stil, maar Italië is grotendeels monocultureel. Op televisie overheerst het Italiaanse vermaak en wat er aan buitenlandse films en series te zien is, wordt allemaal door de nasynchronisatie-vergruizer gehaald. De in shows optredende artiesten zijn Italiaans en alleen werkelijk gigantische buitenlandse acts als U2 (hier steevast You Due genoemd!) willen nog wel eens een Italiaanse studio betreden. Voor de rest is het alleen maar Fiorella Mannoia, Andrea Bocelli of Al fucking Bano. In deze studentenstad van dertigduizend man en in provinciehoofdstad Cosenza van honderdduizend inwoners samen weet ik drie restaurants te vinden waar een andere dan de Italiaanse keuken wordt geserveerd. Vijf als ik onze twee McDonalds-vestigingen meereken maar waarom zou ik. Eén kebabzaakje, één populair maar matig Tex-Mex restaurant en één Chinees restaurant – waar voornamelijk Chinezen komen. En verder stikt het natuurlijk van de pizzeria’s, rosticceria’s en trattoria’s, waar het meest exotische gerecht uit een andere Italiaanse provincie afkomstig is – als je geluk hebt.

Door: Foto: McPig (cc)

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.