Moederschap

Twee moeders schrijven een boek getiteld Dit is het boek voor ouders met een leven. Moeders van ongetwijfeld 36 jaar voor moeders van ongetwijfeld 36 jaar, want dat is de leeftijd waarop je anno 2015 je eerste kind krijgt, meen ik te begrijpen uit het relaas van een vrouw van 35 jaar die ontroostbaar is nadat ze zich vervroegd in de overgang bevindt. 35 jaar, geen kinderwens noch relatie EN ontroostbaar. Noem mij ouderwets, maar ik vind dit een rare, onmogelijke zo niet onwenselijke combinatie. “Ja maar ik weet toch nog niet of ik IN DE TOEKOMST kinderen wil? Toch?” 35 jaar! Stokoud als je het mij vraagt. “Had je daar maar ietsjes eerder aan gedacht” wil ik dat hersenloze wicht toewerpen. 'Ietsjes' als in 'minstens 10 jaar eerder'. Zucht. En nu die twee overjarige troela's 'met een leven'.

Door: Foto: GSCSNJ (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

FemEnisme

, door

COLUMN - Immigratie en feminisme. Die twee zijn voor mij verbonden. Vrouwen hebben zich in West Europa de afgelopen eeuw met veel moeite weten te emanciperen. Stemrecht voor vrouwen is er in NL pas sinds 1919 (in Frankrijk sinds 1944!). Tot de jaren dinges mochten getrouwde vrouwen hun bankzaken niet zelfstandig regelen omdat zij wettelijk als handelingsonbekwaam gebrandmerkt waren.

We zijn er nog niet, maar veel is bereikt. Dat restje ongelijkheid kunnen we wel aan. We zijn immers geen minderheid maar een meerderheid. Een zachtaardige, niet op macht beluste meerderheid weliswaar, die zorgzaamheid hoger in het vaandel heeft dan gewin. Het evenwicht is echter precair. Te vaak moet de verdeling der (onbetaalde) zorgtaken nog aan de keukentafel beslecht worden. Te vaak worden vrouwen die graag voltijds buitenshuis werken nog teruggeworpen naar het aanrecht vanwege de kosten van kinderopvang. Te vaak zitten atavistische patronen nog tussen droom en daad.

Maar we zijn er bijna. Ik heb er vrede mee. Als dochter van een man, moeder van 2 zonen en wederhelft van een echtgenoot heb ik begrip voor de mannelijke kant van de zaak. Als vrouw behept met een relatief hoog testosterongehalte kan ik enkel raden wat een tienvoud ervan in je geest en lijf doet. Ik ben dan ook een begripvolle feministe. Voor beide kanten. Van mij moeten moeders niet gedwongen worden te werken, en zeker niet in deze tijd van vergaande mechanisatie. Werk wordt toch in rap tempo een privilege; je zou wel gek zijn labbekakken en verzorgende types te dwingen de schaarse arbeidsplekken te bezetten, die toekomen aan de ambitieuze exemplaren. De betaling van werk zoals wij die kennen is in mijn ogen een door een achterhaalde mannenmaatschappij opgezet en in stand gehouden systeem. Economie draait evengoed op de gratis olie van moeders, dochters en echtgenoten, met hun vrijwillige verzorgingsdrang. Ruim baan en respect voor die vrouwen dus! Ze zijn een zegen voor de maatschappij.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Mededeling

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: Riccardof (cc)

Elders in de wereld is men de stereotypen zat

, door

Afrika komt er altijd bekaaid vanaf in de media. Er loopt een aantal prima correspondenten rond, maar die moeten ieder vaak over enorme gebieden berichten. Daarnaast komt er zelden goed nieuws van het continent. Zo lijkt het. In Foreign Policy schrijft Laura Seay dat de berichtgeving niet alleen vaak onjuist is, maar vaak ook racistisch en vooroordelen bevestigend. Wie het betoog van Seay leest, moet denken aan Edward Saïd’s Orientalism. Ik denk dat Seay wel een punt heeft. Afrika is meer dan een ‘heart of darkness’. Wat u?

Een voorbeeld van hoe het ook kan, is het initiatief MAMA, Motherhood Around the Globe. Hierin worden wereldwijd vrouwen bevraagd naar hun ervaringen rondom het moederschap. Er is ook een aantal Afrikaanse vrouwen voor de camera gehaald. Het verhaal van Lusina is onthullend. Ze ervaart het moederschap meer als managementfunctie dan als een liefdesrelatie. Of kijken we hier teveel met een Westerse bril naar en draait het in het harde leven juist om die managementkwaliteiten?

En ook Afrikaanse mannen laten van zich horen. Osocio verhaalt over een campagne van mamahope waarin enkele mannen zeggen moe te worden van de stereotypen die Holywood maar blijft voeden. ,,“The Kenyan men in this video told us they wanted to make one that pokes fun at the way African men are portrayed in Hollywood films and the media. They said, “’f people believed only what they saw in movies, they would think we are all warlords who love violence.’ They, like Mama Hope, are tired of the over-sensationalized, one-dimensional depictions of African men and the white savior messaging that permeates our media. They wanted to tell their own stories instead, so we handed them the mic and they made this video.”