De zaak van naam en geboortedatum

In 1992 komt persoon 1, na verblijf in twee andere landen naar Nederland. Na 5 weken wordt asielverzoek gehonoreerd. Na 3 jaar wordt persoon genaturaliseerd. Na 14 jaar bleek gelogen te zijn over naam en geboortedatum. Minister concludeert dat Nederlanderschap onrechtmatig is verkregen en niet geldig is. Kabinet besluit, ondanks foute gegevens, dat persoon NL staatsburgerschap mag behouden. In 2003 komt persoon 2, na verblijf in 2002 in één ander ander land naar Nederland. Na 4 jaar wordt asielverzoek afgewezen. Na 8 jaar komt in het nieuws dat gelogen is over naam en geboortedatum. Minister verklaart fouten niet zwaar aan te rekenen. Na 10 jaar verklaart dezelfde minister dat fouten zullen leiden tot uitzetting van persoon.

Door:
Foto: De prent: Gilliam Gouwen, Gestrande walvis bij Berckhey, 1598) copyright ok. Gecheckt 04-10-2022

Morgan & Marja

, door

De oproep van minister Van Bijsterveldt dat ouders meer betrokken moeten zijn bij het onderwijs van hun kinderen past in een lange Nederlandse traditie om te gaan moraliseren. Daar is weinig voor nodig, zegt journalist Patrick van der Hijden.

‘Er stranden al eeuwen zeezoogdieren in de ondiepe wateren van de Lage Landen. Uit de zeventiende eeuw zijn prachtige prenten en bijbehorende verslagen bewaard gebleven. Een walvis op het strand of op het wad was een meevaller: traan en vlees, gratis en voor niks. Zo’n stranding boezemde ook angst in. Een bezoekje van de koude onderwereld, in de overzichtelijke Hollandse bovenwereld.

Het is in die zin fijn dat orka Morgan het land uit is. Maar Morgan was ook een zegen: hij leverde dan geen traan, maar des te meer betekenis in de levens van betrokkenen en toeschouwers. Eigenlijk een soort Mauro, maar dan onschuldiger, speelser. Morgan (net als Mauro) zorgt voor levenszin en betekenisvolle ervaringen, omdat hun verhalen zich zo geweldig lenen voor moraliseren. Of je nu aan de ene kant of aan de andere kant staat (meer kanten lijken er niet te zijn), je hebt het perfecte plekje om jezelf op ethische gronden positief te onderscheiden.

Je leven zin geven door morele oordelen over anderen te vellen – dat is nou echt Nederlands erfgoed. Lees Simon Schama’s Overvloed en Onbehagen er nog maar eens op na (van hem heb ik ook het voorbeeld van de gestrande walvissen uit de Gouden Eeuw). Marja Bijsterveldt, minister van Onderwijs brengt de geschiedenis vandaag weer voorbeeldig tot leven. Haar oproep (in de loop van de dag uitgegroeid tot een ‘plan’) luidt: ouders en scholen moeten meer bij elkaar betrokken raken. Ouders die te weinig tijd daarvoor hebben, moeten maar wat minder werken. Daarbij gaat het niet om ‘meer geld’ of ‘meer regels’, maar om een mentaliteitsverandering.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Mededeling

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-03-2022

Tofik Dibi moet opstappen

, door

Negen kinderen waren het in 1954 die na een uitspraak van het Hooggerechtshof (Brown vs, The Board of Education) in Little Rock toch naar een blanke school gingen. Bespuugd, uitgescholden, bedreigd. Ze liepen door de een menigte rednecks die elk moment tot lynchen zou kunnen overgaan.

De foto’s van de kinderen die stuitten op bewapende reservisten, geflankeerd door gouverneur Faubus  van Arkansas gingen de hele wereld over. Met het juridische gelijk in hun rugzak waren ze daar zo verschrikkelijk ongewenst. Heel verstandige mensen spraken er schande van. Hannah Arendt, politiek theoretoca, vroeg zich af waar de ouders van de Little Rock Nine precies waren. Als er een politieke strijd moest worden gestreden, waarom, wilde Hannah Arendt weten, moet dat dan door deze kinderen worden gedaan? Wat is hartelozer: de blanke haat die uit de ogen van de racisten spoot of kinderen daar, uit principe, in alle eenzaamheid aan blootstellen?

De parallellen gaan natuurlijk mank, maar de scene van de Little Rock Nine schoot mij te binnen toen ik Tofik Dibi’s samenvatting van het dossier-Mauro las: ‘Het was onze strategie om te komen tot een verblijfsvergunning voor Mauro. Dat is niet gelukt. We hebben gegokt maar helaas verloren.’ En in gedachten zag ik de kinderen lopen, met hun grote gelijk en het principiële standpunt van hun ouders op hun smalle schouders, door een haag van minachtende blanken die hen graag een lesje hadden geleerd. Liefst een definitieve les.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De VVD hoeft niet sympathiek te zijn

, door

Nu Mauro geen verblijfsvergunning krijgt, is het CDA de grote boosdoener. Christelijke naastenliefde en ‘regels-zijn’regels’ (lees: Wilders’ regels zijn regels) verhouden zich slecht tot elkaar. Op de twitters wordt vaak gespeculeerd wat het CDA zou doen mocht er weer een kindeke Jezus zich aan onze poorten melden: oprotten.

Vergeleken met het CDA is de VVD een oase van rust. Zonder problemen blijft de fractie vasthouden aan zeer impopulaire maatregelen, met dank aan de gedoogconstructie.

De rigide opstelling van de VVD is namelijk helemaal niet zo vanzelfsprekend. Je zou juist verwachten dat binnen de VVD een aantal links-liberalen – als die er nog zijn – zijn stem zou verheffen om Mauro binnenboord te houden. Immers uit het verkiezingsprogramma (geschreven in hele andere tijden): ,,Mensen komen uit eigen vrije keus naar Nederland. De VVD verwacht van hen dat zij zich aanpassen, de taal spreken en een bijdrage leveren aan de samenleving. De VVD sluit niemand uit. Voor de VVD: geldt niet je afkomst, maar je toekomst, niet je geloof, maar je gedrag, niet de groep, maar het individu. De VVD is de enige partij die allochtonen op hun verantwoordelijkheid aanspreekt, net als iedere andere burger in dit land. De overheid integreert niet: dat doen mensen zélf. Migranten moeten zélf die verantwoordelijkheid nemen. Kosten mogen niet langer grootschalig op de samenleving worden afgewenteld.”

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

Mededeling

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Mauro & de Raad van State

, door

Terwijl minister Leers wordt afgedroogd door de voltallige oppositie, al dan niet verkleed als pratende vuilniszak, wappert Fritsma tevreden met de uitspraak van de Afdeling. Die had tenslotte de beslissing van de rechtbank om Mauro te laten blijven vernietigd en zelf geoordeeld dat het niet onrechtmatig was om Mauro een verblijfsvergunning te weigeren. De oppositie reageerde dat de minister helemaal niet in hoger beroep had mogen gaan, maar dat is een raar verwijt. Er ligt een fundamentele vraag op tafel: heeft de Raad van State de kwestie terecht aan het CDA-Drenthe overgelaten of verdient de Afdeling ook de hoon van de twitteraars?

Mauro is door zijn moeder te vondeling gelegd bij de Nederlandse Staat, zoals dat best nog wel vaak gebeurt door Angolese ouders. Ideaal is het allemaal natuurlijk niet, maar daar heeft een tienjarig jongetje niets aan. Die is gebaat bij pleegouders. Als we dat acht jaar laten duren zitten we met de rare vraag of we een voetballende Angolees met een zachte ‘g’ het land uit moeten knikkeren.

Juridisch is dat een kwestie van ‘family life’, zoals dat beschermd wordt door onder andere artikel 8 van het EVRM. Op basis van dat artikel besloot de rechtbank dat Mauro kon blijven. Zijn belangen wogen zwaarder dan de belangen van de Minister bij de onverkorte handhaving van het beleid. In hoger beroep tikte de Afdeling de rechtbank op de vingers omdat de rechtbank zelf een afweging had gemaakt. Dat mag een bestuursrechter niet doen van de Raad van State. Hij mag uitsluitend marginaal mag toetsen. Dat betekent: bezien of de Minister zich

Volgende