Ik ben te lui om het even op te zoeken

In de auto richting het midden des lands luisteren wij naar Radio 1, waarop het programma Tros Kamerbreed bezig is. Arie Slob, Jolande Sap en Thijs Berman zijn aanwezig om te praten over de consequenties van het Lente-in-Kunduz-akkoord. Terwijl mijn zoon achterin om zijn speentje jengelt, hoor ik hoe met name Jolande Sap het zinloos zwaar te verduren krijgt dankzij de vragen van de mannelijke helft van de twee interviewers. De interviewer heeft een onwaarschijnlijk zeikstem, de  verzuurde zelfgenoegzaamheid sijpelt uit de luidsprekers en brandt zich een gat in de vloer waardoor er imaginaire walmen ontstaan die de beperkte ruimte in onze gehuurde Volkswagen Polo zodanig vullen dat het, ondanks de wind die door de open staande ramen raast, niet te harden is. Maar wij blijven luisteren, uit solidariteit en piëteit met Sap. Zo zijn wij. In- en ingoede mensen.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Brief van een forens

Les Clochards is trouw GroenLinks-stemmer en forenst al zijn hele werkende leven. Hij is boos.

Beste Ineke van Gent,

Gefeliciteerd, het is u gelukt, ik stem niet meer op GroenLinks. Mijn hele stemgerechtigde leven heb ik op uw partij gestemd, nu toch al zeker dertig jaar lang. De laatste jaren twijfelde ik al een beetje, vooral omdat Groen Links, nog onder Femke Halsema, ineens het liberalisme omarmde. Maar uw uitspraken over forensen de afgelopen dagen doen voor mij de deur dicht.

Ik ben zelf forens. Mijn hele werkzame leven al, ongeveer zevenentwintig jaar. Het grootste deel van mijn leven heb ik op ongeveer een half uur treinen van mijn werk gewoond. Ik woon in Amsterdam, de stad waar ik studeerde, en werkte in Diemen, Amersfoort, Utrecht, Woerden en Leiden. Anderhalf jaar heb ik in Duitsland gewerkt en drie weken in Breda. Waarom heb ik nooit in Leiden, Woerden, Diemen, Utrecht, Dortmund of Rüdesheim am Rhein gewoond? Heel simpel: omdat een mens niet gaat verhuizen voor een contract dat slechts tijdelijk is.

Slechts twee van de twaalf banen die ik de afgelopen jaren heb gehad betroffen vaste contracten. In de eerste helft van mijn werkzame leven heb ik gewerkt voor clubs die niemand in dienst namen, terwijl ik in dienst was van clubs die geen werk voor me hadden. In die periode werd ook de flexwet aangenomen. Pas de laatste elf jaar werk ik bij werkgevers die ook werk voor me hebben, vier en twee jaar daarvan binnen een vast contract. Slechts twee banen heb ikzelf, vrijwillig opgegeven. De rest valt allemaal onder het kopje ‘einde project’ of ‘onze opdrachtgever heeft je niet meer nodig’.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.